Unha boa amiga, que entre moitas virtudes, ten a capacidade de utilizar os motores de procura en internet como un experimento sociolóxico, cóntame que accedeu ao perfil de facebook do ETARRA que se fixo famoso tanto por posuír un como por posar coa camiseta "rojigualda". O "majete" tiña agregado como amigo ó outro detido e ademais tiña como páxina amiga unha dedicada a Arnaldo Otegui. Só faltaba que sinalase con GOOGLE MAPS as localizacións dos zulos e en twiter marcásese un diario de accións militares etarras.
Non é que me moleste isto máis que a “actividade profesional” destes simpáticos, quede claro porque se alguén fala de ETA sen un fillos de puta diante parece que colabora ou simpatiza.
Nos meus tempos de estudante en Santiago de Compostela, a esquerda abertzale e ata o propia ETA tiñan un ascendente mítico sobre moita masa estudantil, especialmente os que se encadraban nalgúns segmentos do independentismo. ETA rodeada dun aura de heroísmo, de resistencia ante a agresión española, con sacrificados militantes exiliados e clandestinos que loitaban heroicamente pola liberación nacional de Euskadi. A min dábame moito a risa pero claro, eu era ao fin e ao cabo un españolista, imperialista e carrillista que militaba nun partido traidor que pactou co antigo réxime e o borbón a transición.
Cos anos, e sen abandonarse esta retórica, as perdas de credibilidade política da esquerda abertzale que deron lugar a loables escisións como Aralar, parecía non minguar o áura deles e dos de ETA. Eu ollaba como a idade dos “etakides” baixaba, como unha especie de plan renove “aproveitese das vantaxes da kale borroka” e consiga comandos que, ler non van ler moito, nin a Telesforo Monzón, nin a Sabino Arana nin sequera ao moderno Gerry Adams, pero en rodaxe na estrada funcionan superben.
Supoño que sen deixar de ser españolista, imperialista e carrillista (a pesar de que cando conseguín o meu primeiro carné do PCE Carillo xa estaba no armario infestado de naftalina da historia comunista) empezou a parecerme curioso o pelo de Texoki, que o pillasen cuns cantos gramos de custo; ¿onde quedaba ese ETA mítico que rebentaba coa parabellum as rótulas dos narcos? ¿como o xefe militar de ETA ía amornar o ardor guerreiro como Bob Marley compuña Waiting in vain?. Algo non cadraba cando históricos militantes da época “mitolóxica” de ETA tamén pensaban como eu, un españolista, carrillista, imperialista vaia.
Pero claro, cando algo non empeza a cadrar, meter a mosca detrás da orella e vólvesche un pouco “desconfiado”. E vai e pillan a outros majetes deste ETA 2.0 cunha boa cantidade de cocaína en bolsas e balanzas de precisión, e claro pode ser que o ETA mítico só voáselle a rótula aos traficantes de heroína dos 80 e a coca resulte que sexa unha droga revolucionaria. Non o sei.
Agora ben, que os ETARRAS teñan perfil en facebook, onde ademais de agregarse como amigos fáganse fotos en efervescencia calimochera xa me parece felliniano.
Eu non sei se ETA son uns fillos de puta como os definen algúns que cando falo de diálogo chámanme terrorista, ou se son heroicos gudaris como os definen outros que me chaman españolista cando falo de abandono das armas, o que sei é que esta xeración de etarras 2.0 eu, un terrorista, españolista, carrillista, imperialista, ou o que queiran chamarme parécenme uns frikis aburridos de romper colectores que se fan maiores como as S.A. na pre-alemania nazi fixéronse maiores convertendo a xudeus e comunistas en obxectivos.
Dicía Urberto Eco que o fin do terrorismo non é soamente matar cegamente, senón lanzar unha mensaxe para desestabilizar ao inimigo. A min e á miña amiga non nos desestabilizaran nunca tanto, pero de risa
Non é que me moleste isto máis que a “actividade profesional” destes simpáticos, quede claro porque se alguén fala de ETA sen un fillos de puta diante parece que colabora ou simpatiza.
Nos meus tempos de estudante en Santiago de Compostela, a esquerda abertzale e ata o propia ETA tiñan un ascendente mítico sobre moita masa estudantil, especialmente os que se encadraban nalgúns segmentos do independentismo. ETA rodeada dun aura de heroísmo, de resistencia ante a agresión española, con sacrificados militantes exiliados e clandestinos que loitaban heroicamente pola liberación nacional de Euskadi. A min dábame moito a risa pero claro, eu era ao fin e ao cabo un españolista, imperialista e carrillista que militaba nun partido traidor que pactou co antigo réxime e o borbón a transición.
Cos anos, e sen abandonarse esta retórica, as perdas de credibilidade política da esquerda abertzale que deron lugar a loables escisións como Aralar, parecía non minguar o áura deles e dos de ETA. Eu ollaba como a idade dos “etakides” baixaba, como unha especie de plan renove “aproveitese das vantaxes da kale borroka” e consiga comandos que, ler non van ler moito, nin a Telesforo Monzón, nin a Sabino Arana nin sequera ao moderno Gerry Adams, pero en rodaxe na estrada funcionan superben.
Supoño que sen deixar de ser españolista, imperialista e carrillista (a pesar de que cando conseguín o meu primeiro carné do PCE Carillo xa estaba no armario infestado de naftalina da historia comunista) empezou a parecerme curioso o pelo de Texoki, que o pillasen cuns cantos gramos de custo; ¿onde quedaba ese ETA mítico que rebentaba coa parabellum as rótulas dos narcos? ¿como o xefe militar de ETA ía amornar o ardor guerreiro como Bob Marley compuña Waiting in vain?. Algo non cadraba cando históricos militantes da época “mitolóxica” de ETA tamén pensaban como eu, un españolista, carrillista, imperialista vaia.
Pero claro, cando algo non empeza a cadrar, meter a mosca detrás da orella e vólvesche un pouco “desconfiado”. E vai e pillan a outros majetes deste ETA 2.0 cunha boa cantidade de cocaína en bolsas e balanzas de precisión, e claro pode ser que o ETA mítico só voáselle a rótula aos traficantes de heroína dos 80 e a coca resulte que sexa unha droga revolucionaria. Non o sei.
Agora ben, que os ETARRAS teñan perfil en facebook, onde ademais de agregarse como amigos fáganse fotos en efervescencia calimochera xa me parece felliniano.
Eu non sei se ETA son uns fillos de puta como os definen algúns que cando falo de diálogo chámanme terrorista, ou se son heroicos gudaris como os definen outros que me chaman españolista cando falo de abandono das armas, o que sei é que esta xeración de etarras 2.0 eu, un terrorista, españolista, carrillista, imperialista, ou o que queiran chamarme parécenme uns frikis aburridos de romper colectores que se fan maiores como as S.A. na pre-alemania nazi fixéronse maiores convertendo a xudeus e comunistas en obxectivos.
Dicía Urberto Eco que o fin do terrorismo non é soamente matar cegamente, senón lanzar unha mensaxe para desestabilizar ao inimigo. A min e á miña amiga non nos desestabilizaran nunca tanto, pero de risa
No hay comentarios:
Publicar un comentario