¿QUE HAI DE NOVO VELLO TAX LEASE?

O recente anuncio da COMISIÓN EUROPEA de dar luz verde ao novo sistema de bonificación fiscal a inversores na construción naval, coñecido como TAX LEASE, é so unha parte da solución dun problema que ten significado nestes meses a práctica desaparición do emprego na industrial naval do sur de Galicia, especialmente na comarca de Vigo.

 

Dicimos que so é unha parte porque a CE non soluciona nin se posiciona polo de agora en evitar que as bonificacións fiscais obtidas polo “vello tax lease” que operou entre 2002 e 2010 na construción de 273 barcos (estipuladas entre 1700 e 2600 millóns de euros) sexan devoltas por armadores e investidores feito que faría do novo tax lease unha canle non garantista para os actores operativos neste sistema: armadores, entidades financeiras e socios aportadores das Agrupacións de Interés Económico (orixe dos recursos para someter a leasing amortizable á contratación de buques. Esquerda Unida ten manifestado en reiteradas ocasións que non nos gustaba o sistema do tax lease, que viña a ser un parche ás axudas directas da SEPI ou o fondo de garantía patrimonial de PYMAR, perseguidos dende vello pola comisión de competencia da UE. Non nos gustaba en primeiro lugar porque era un sistema “embarullado” e que dependía finalmente de investidores especulativos e de entidades bancarias e o polo tanto nun momento de crise financeira poderían desaparecer deixando sen ferramentas de competitividade comercial aos nosos estaleiros. Nós sempre apostamos por desafiar abertamente á Comisión Europea como fixo Francia no 2006 e defender o lexítimo dereito a financiar públicamente a un sector estratéxico para a nosa economía como o sector naval.

 

Diciamos que este sistema, que empregan en modelos análogos os países que nos denunciaron como Holanda ou Francia, no que un armador que quería construír un barco nun estaleiro pedía un orzamento, o estaleiro poñíase en contacto cunha entidade financeira para firmar un contrato de leasing e esta, a través dunha Agrupación de Interés económico (entidade mercantil de varios investidores) vendía ese leasing de amortización anticipada (que empeza xa durante o proceso de construción do mesmo buque) e alugaba ao armador o barco con opción de adquisición final. O final deste complexo proceso significaba que as empresas investidoras obtiñan exencións fiscais polo investimento en produtos de leasing de rápida amortización e o estaleiro podía ofertar o barco ao armador xa contando coa rebaixa na oferta do montante que os inversionistas vanse aforrar ante o fisco.

 

Francia foi denunciada en 2006 por ter un sistema similar de financiación, a diferencia do goberno español, o francés seguiu traballando con el e presiounou á UE para levantar o veto ao seu tax lease cousa que conqueriu anos despois. Francia pesa o que pesa na comisión europea fronte ao que pesa o goberno español.

 

Non so a UE consideraba (e pensamos que sigue considerando) estas bonificacións fiscais como sospeitosas. A propia Axencia Tributaria española non ten protestado nestes meses ao ver, de xeito erróneo, que a paralización do tax lease significaba que ese 20 ou 30% de bonificación de grandes empresas e investidores, acabaría nas súas arcas.
 

Para EU pensar que empresas como Inditex que empregaban o tax-lease como fórmula de “pagar menos ao fisco”  ante a paralización do mesmo non van a buscar outra fórmula ou produto financeiro para facelo é dunha candidez absoluta. O tax lease é un produto financeiro ofertado por unha entidade bancaria a un investidor, e na lóxica do sistema financeiro sempre hai alternativas (se che parece pouco interese o prazo fixo aquí temos as preferentes; se dubidas do tax lease aquí están as SICAV).
 

A reforma do IMPOSTO DE SOCIEDADES que esixe a UE para validar o novo TAX LEASE ven por esa vía. ¿como e cantos cartos se poderán bonificar dentro do imposto e actividade económica mediante a inversión no TAX LEASE? Seguro que canto menos a nosa dirección xeral de tributos máis feliz estará, porque pensa no ingreso directo non nos miles de euros en forma de IRPFs que os traballadores e traballadoras a recolocar nos baleiros estaleiros de hoxe xerarán de xeito indirecto ás arcas da Axencia Tributaria.
 

Por iso non asegurar que as bonificacións anteriores ao 2010 non se van a devolver ao fisco, xera nos actores do novo tax lease dúbidas, que significativamente acaban sendo esenciais para que os centos de buques que se constrúen en Europa (150 estaleiros o que supón o 15% da cuota mundial) non sexan en estaleiros do estado español e especialmente na ría de Vigo.
 

O estado español comeza agora a elaborar un decreto lei que significa modificar o Imposto de Sociedades no capítulo de amortizacións anticipadas de bens adquiridos mediante arrendamentos financeiros. Decreto lei que será de longa elaboración xa que o tax lease coa nova fórmula ten que abrirse a outros sectores industriais, feito do que recela a propia administración tributaria, que pensa que pode ser un novo pozo de escape de moitos das obrigacións tributarias.

 

Entre toda esta lea, a posibilidade de que máis de 15.000 traballadores saian das listas do desemprego na comarca de Vigo parece importar ben pouco.

ESQUERDA UNIDA PREGUNTA NO CONGRESO DOS DEPUTADOS Á MINISTRA DE FOMENTO, ANA PASTOR, POLA CANCELACIÓN DAS AXUDAS AO PAGO DAS HIPOTECAS NO BARRIO VIGUÉS DE NAVIA

O coordenador local de EU en Vigo Rubén Pérez deu traslado ao grupo parlamentar de IU A ESQUERDA PLURAL dunha serie de preguntas á Ministra de Fomento Ana Pastor, cuxo ministerio é titular das políticas de vivenda do anterior ministerio de Vivenda, co fin de que aclaren se realmente, como traslada a Xunta, as axudas que agora extinguen do PLAN ESTATAL DE VIVENDA, son froito dos recortes contidos no Real Decreto do 13 de xuño.

Para ESQUERDA UNIDA de VIGO é intolerable o engano a numerosas familias de Navia que formalizaron créditos hipotecarios en base a unha axuda que “manifestamente estaba catalogada como prorrogable no tempo” e que en ningún momento pode considerarse “extinta” aos que teñen outorgado o dereito.

EU considera que a proposta temeraria do PP de eliminar o Ministerio de Vivenda empeza a dar os seus “froitos antisociais” e lamenta que a Xunta tire balóns fóra en vez de solucionar a perda dun dereito de moitos veciños e veciñas de Navia

TEXTO DA PREGUNTA PARLAMENTARIA DE EU

El real REAL DECRETO 801/2005, de 1 de julio, por el que se aprueba el Plan Estatal 2005-2008, supuso para un número considerable de veciños del barrio vigués de Navia una oportunidad para compensar mediante ayudas el elevado coste de la vivienda en la ciudad de Vigo. Estas ayudas, que se concretaban en soporte económico para el pago de hipotecas, en el caso de propietarios de pisos de protección del citado barrio citaba un acuerdo de renovación de la ayuda a partir del quinto año, hecho que se cumple ahora. En lugar de poder solicitar dicha renovación los usuarios de esta ayuda están recibiendo una comunicacón en la que se les dice desde el INSTITUTO GALEGO DE VIVENDA E SOLO (IGVS) dependiente de la Consellería de Medio Ambiente, Territorio e Infraestructuras de la Xunta de Galicia.

Preguntada la Xunta por el cese de dichas ayudas sostiene que que dichas ayudas dependen exclusivamente del Ministerio de Fomento y su supresión se realiza en base al Real Decreto del 13 de julio.

Literalmente la Consellería de Medio Ambiente ha dicho que “Nosotros somos meros tramitadores, es una ayuda del Estado, cuyo pago hace el Ministerio a la entidad financiera”,

Ante el evidente prejuicio económico que causa la desaparición de estas ayudas a los vecinos y vecinas de un barrio trabajador como Navia, construído en estos años en base a la cobertura de ayudas a las construcciones y a la financiación de las hipotecas suscritas formulamos las siguientes

PREGUNTAS A LA MINISTRA DE FOMENTO

-Es cierto que las ayudas dependían exclusivamente del Ministerio y que el Real Decreto las anula y obliga a los beneficiarios a aumentan su aportación personal a la cuantía del crédito hipotecario suscrito?

-Piensa este ministerio establecer ayudas similares ante el incumplimiento de la renovación del PLAN ESTATAL DE VIVIENDA 2005-2008 que en sus bases recogía la prórroga de dichas ayudas en el quinto año de ejecución de las misma

- Va a reclamar su ministerio a la Xunta de Galicia a través del INSTITUTO GALEGO DE VIVENDA E SOLO que asuma las ayudas mientras no se articula un PLAN DE AYUDAS que evite esta grave situación de desamparo de las familias que suscribieron créditos hipotecarios en base a la posibilidad de disponer de estas ayudas públicas?

RUBÉN PÉREZ (ESQUERDA UNIDA): “A ALTERNATIVA GALEGA DE ESQUERDAS É O MAIOR RETO POLÍTICO QUE A ESQUERDA GALEGA TEN POR DIANTE DENDE O FRENTE POPULAR DE 1936”

O coordenador local de EU valorou hoxe a candidatura de ALTERNATIVA GALEGA DE ESQUERDAS (configurada por ESQUERDA UNIDA, ANOVA E EQUO) como un exemplo de que as converxencias políticas dende a esquerda anticapitalista e polo tanto recoñecedora dos dereitos colectivos dos pobos e do movemento obreiro, o ecoloxismo, o feminismo como frontes de traballo esenciais para que a maioría social de Galicia, que somos os traballadoras e traballadores, non paguemos a crise capitalista e as súas medidas de recorte social e de dereitos.

Esquerda Unida de Vigo felicítase do perfíl netamente traballador dos candidatos e candidatas de ALTERNATIVA GALEGA DE ESQUERDAS, exemplos de pluralidade sindical e de traballo consciente no eido da cultura, os movementos sociais e a participación social. O coordenador local, Rubén Pérez considera que “algo estaremos facendo ben cando o resto dos partidos que se repartiron a política galega verbo gratia dunha lei electoral inxusta imposta por Fraga e consagrada a rango de fe polo bipartito, adican máis tempo á falar da nosa coalición que a facer propostas concretas e decididas.

Rubén Pérez lembra que en 1936 a urxencia política ante o acoso da dereita e d fascismo obrigou a forzas de diferentes sensibilidades a aupar esforzos na concrección da FRONTE POPULAR feito que foi incapaz de repetirse coa morte de Franco ante a polarización das forzas de esquerda en “estatatistas” e “nacionalistas”. Estos vellos clichés hoxe son ridículos e oportunistas porque o acoso aos galegos ven derivado esencialmente da contradición entre o capital e o traballo nun proceso de acumulación capitalista descoñecido dende a primeira metade do século XX, “ou non son galegos tamén os que se quedan coa plusvalía do noso traballo e explotan e condenan á miseria a centos de galegos e galegas”.

Considera perfectamente asumible para EU a aposta por esta coalición xa que a propia creación de IZQUIERDA UNIDA en 1986 respondía este chamado cando decía o propio manifesto fundacional: “La formación de esa plataforma electoral es, pues, una ineludible necesidad para recupera la esperanza que subyace en los anhelos de tantos españoles que se pronuncian por la paz y la neutralidad, el trabajo para todos, y la consagración, en definitiva somos muchos los que coincidimos en las tradiciones renovadas del movimiento obrero, los planteamientos emergentes de carácter ecologista, el progresismo económico y para la participación política, y la necesidad de rescatar lo que es una visión moderna de un socialismo democrático. Todo ello para el impulso del progreso de una sociedad compleja y diversificada, en la que se han experimentado transformaciones importantes desde el punto de vista filosófico, sociológico, tecnológico y en el modo de formación de las decisiones políticas, económicas y sociales.”

SALVANDO O TEMPO E O CONTEXTO PERO VÁLIDO PARA ENTENDER O PROCESO ACTUAL DE EU CON ANOVA

DOCUMENTO DEL ACUERDO POLÍTICO QUE FUNDÓ

IZQUIERDA UNIDA. 27 DE ABRIL DE 1986

La demanda pública de un proyecto alternativo desde la izquierda se deja sentir ahora mucho más, y al tiempo se hace más viable, tras la experiencia del Referéndum sobre la OTAN, en el que dentro de los casi siete millones de ciudadanos que votaron no, una elevada proporción lo hizo planteandose una nueva concepción de la política.

La formación de esa plataforma electoral es, pues, una ineludible necesidad para recupera la esperanza que subyace en los anhelos de tantos españoles que se pronuncian por la paz y la neutralidad, el trabajo para todos, y la consagración, en definitiva somos muchos los que coincidimos en las tradiciones renovadas del movimiento obrero, los planteamientos emergentes de carácter ecologista, el progresismo económico y para la participación política, y la necesidad de rescatar lo que es una visión moderna de un socialismo democrático. Todo ello para el impulso del progreso de una sociedad compleja y diversificada, en la que se han experimentado transformaciones importantes desde el punto de vista filosófico, sociológico, tecnológico y en el modo de formación de las decisiones políticas, económicas y sociales.

En función de todas las motivaciones expuestas en el Preámbulo los partidos políticos y las personas independientes que nos hemos reunido en Madrid, el 27 de abril, hemos acordado suscribir un pacto electoral para formar la PLATAFORMA DE LA IZQUIERDA UNIDA, que integran todos los abajo firmantes, y los que en lo sucesivo decidan incorporarse a ella; sin que a tales efectos tenga ningún carácter restrictivo la forma en que -por razones legales y a los efectos del registro oficial- la Plataforma de la Izquierda se inscriba como coalición electoral.

Ciertamente, la Plataforma de la Izquierda Unida es la respuesta que damos de inmediato, apremiados por la urgencia de los plazos, a la convocatoria electoral del próximo 22 de junio de 1986. Pero esa respuesta la concebimos como a una convocatoria abierta a todas las incorporaciones que se produzcan; e invitando, ya desde ahora, a que se formen plataformas de la Izquierda Unida a nivel de las distintas Comunidades Autónomas, provincias, ciudades, pueblos, centros de trabajo, de estudios, etc.

Todas las fuerzas políticas integradas en la Plataforma de la Izquierda Unida, coordinadas de forma flexible, se esforzarán por promover la más amplia movilización política electoral. Nuestro proposito lo enunciamos además, con todo el respeto a las iniciativas que surjan en ciertas Comunidades Autónomas con fines similares; y también desde ahora ofrecemos toda nuestra cooperación para aunar los que puedan ser anhelos y esfuerzos comunes. La Plataforma de la Izquierda Unida, aunque como ya hemos indicado, la constituimos bajo premuras de los próximos comicios de junio, va más allá de un planteamiento coyuntura.

Pretende ofrecer a la ciudadanía un proyecto estratégico, cuyo propio dinamismo podrá dar todo su alcance a la idea de que hay una izquierda que se une para impulsar una política progresista al nivel de nuestro tiempo

ZIZEK NUN MITIN DE SYRIZA

52 anos de terrorismo contra Cuba (tamén mediático)

Rubén Pérez*

O 4 de marzo de 1960, catro meses despois da entrada dos revolucionarios do movemento 26 de julio na Habana, estoupaba o vapor belga La Coubre no porto capitalino causando a morte de máis de 100 personas e 200 de feridos. A illa asistía a un feito que constituía a primeira acción terrorista contra a xoven revolución cubana que viña de derrocar a un dos dictadores máis corruptos e sanguinarios do continente nesa altura, o xeneral Fulgencio Batista.

Hoxe en día no mesmo lugar conservanse o restos retortos do vapor como memoria presente do inicio dunha das campañas de acoso, violencia e denigración diplomática máis lonxevas da historia recente do mundo.

Moito antes de que a revolución Cubana decidise o seu camiño pola senda do socialismo, moito antes da creación do Partido Comunista de Cuba sobre os cimentos do PSP, antes da chegada do primeiro barco soviético ou mesmo de que se decidise o sistema político a construir, moito antes, o proceso revolucionario cubano xa estaba condenado a morte.

Cuba tiña asinada esa condena de morte polo país que posiblemente empregue de xeito máis evidente e constante o terrorismo de estado, os EUA. Nin siquera disposto a reconsiderala trala visita do propio Che a Washington nos albores do proceso para pedir unhas relacións económicas e diplomáticas normais cun país cuxa economía dependía dun 90% da norteamericana en 1959. A resposta norteamericana foi que non ian renunciar a esa relación de dependencia colonial que tan ben lle funcionara dende que desplazaran a España da illa mediante outra campaña mediática e de autoterrorismo fomentada polo afamado magnate Hearst e que cristalizou na voadura do acorazado Maine na Bahía da Habana en 1898.

O primeiro goberno despois da dictadura de Batista presidido por Manuel Urrutia e con José Miró como primeiro ministro intentaron dende un primeiro que fóran os USA os que recoñeceran a plena soberanía cubana. Na realidade amosouse como imposible porque a partir de maio de 1959 o goberno cubano, en exercicio da súa soberanía nacional, decretou unha Reforma Agraria que na práctica devolvía as terras ao pobo cubano despois de anos de enaxenamento por parte das grandes industrias agrarias norteamericanas como a United Fruit Company. A resposta norteamericana foi deixar de comprar toda a producción azucareira cubana o que constituía a paralización total da economía da illa. Foi ese feito o que lle deu unha oportunidade de ouro aos países do bloque soviético ao aceptar comprar toda a zafra azucareira cubana e tender pontes comerciais e de axuda coa illa que se manterían ate finais dos 80.

Do mesmo xeito Cuba pretendeu, inxenuamente, que a súa independencia e soberanía nacional fose recoñecida en ámbito internacional, dende o respeto a un proceso de enpoderamento dunha cidadanía profundamente marcada por siglos de dependencia colonial e polo castigo divino de ser espacio xeográfico estratéxico para potencias de todo tipo, especialmente os EUA que dende vello consideraban á illa como “esa fruta madura baixo a cal hai que poner a man para que caia sen esforzos no noso poder” como literalmente dixo o presidente Adams e que logo viu cristalizar na impresentable enmenda Platt.

Dende esa data centos de intentos de asasinato de líderes cubanos, bombas en complexos turísticos e civís da illa que causaron incluso a morte de turistas extranxeiros como o italiano Fabio di Celmo en 1997, asasinato de diplomáticos cubanos no extranxeiro (hoxe mesmo coñecemos a aparición dos restos do diplomático asasinado en Bos Aires nos anos 70) a infame invasión de mercenarios polas praias de Bahía Cochinos, o brutal asasinato por parte do terrorista Posada Carriles (que pasea sen problemas por Madrid e Miami) de 73 civiles cubanos na voadura en pleno voo do avión de Cubana con orixe Barbados en outubro de 1976, a recoñecida por parte do axente do FBI William W. Turner guerra bacteriolóxica mediante a propagación unha fulminante epidemia de dengue hemorráxico 1981 e para cuxo efectivo combate os Estados Unidos negaron o suministro urxente de equipos e de preparados químicos causando en poucas horas a morte de centos de nenos na illa; a presencia constante e nada disimulada de axentes da SINA en Cuba financiando sen complexos operacións propagandísticas e de sabotaxe, e sobre todo, a nova extratexia de presentar unha suposta disidencia interior que existe mentras cheguen as remesas de dólares e euros aos petos de oportunistas sen escrúpulos.

Cuba decidiu soberanamente sobrevivir á caída do campo socialista, pasar un terrible periodo especial provocado pola negativa dos USA a reconducir as relaccións comerciais con Cuba e manter un bloqueo económico brutal e sen parangón nas relaccións económicas internacionais. Cuba decidiu a pesar do acoso e derribo durante a crise dos balseiros, do neno Elián, do acoso diplomático español na UE continuar con un proceso de soberanía e independencia nacional. ¿Qué significado ten esa loita e resistencia?:

Pois especialmente que Cuba ocupa o puesto 51 no «Índice de desenvolvemento humano» elaborado por pola ONU sendo o cuarto entre os países latinoamericanos, despois de Chile, Argentina y Uruguay). O mesmo Rajoy que da recetas para Cuba recibe este mes unha reprimenda da ONU polo empobrecemento brutal do 21% da poboación

Decir que en Cuba non existe democracia porque o seu sistema electoral e político non é multipartidista é prostituir o concepto de democracia e reducilo exclusivamente a presencia de partidos independentemente dos sistemas electorais ou grupos de poder que os promocionan. ¿É democracia o teito do 5% para acceder á representación electoral municipal ou que un deputado do PP custe seis veces menos que un de IU en España? ¿É democracia impedir que un partido como Sortu participe nun proceso electoral e posteriormente o xuiz recoñeza ese dereito? ¿É democracia Marrocos ou Exipto co seu sistema multipartidista ou a persecución a opositores en Hungría? ¿É democracia un sistema electoral como o Grego que regala 50 deputados á lista máis votada? Identificar eleccións multipartidistas a democracia é perverso. Democracia son dereitos individuais (participación política e sindical, sanidade, educación, cultura...) e colectivos (soberanía, independencia nacional...), o resto son formulacións das democracias burguesas que en Europa están empezando a demostrarse como as menos democráticas independentemente do seu suposto multipartidismo igualitario.

¿É democracia que a Asamblea Xeral das NNUU vote sistemáticamente en pleno en contra do bloqueo a Cuba cun resultado de 186 votos contra o bloqueo e 2 a favor (EEUU e Israel) e o bloqueo inxusto e inhumano siga adiante?

Pretender vender a idea de que nunha Cuba acosada polos USA e o brutal bloqueo económico e diplomático é posible a aparición de partidos endóxenos sen influencia norteamericana é surrealista. A esclerótica oposición cubana existe porque existe os cheques e a compra de vontades da intelixencia occidental, feito que queda evidenciado nas remesas económicas españolas que o militante de NNGG Carromero pretendía entregar a Oswaldo Payá, fracasado intento de líder dunha oposición incapaz de lastrar a rama terrorista de Miami e que sistemáticamente está enfrentada internamente entre os que entenden vías de diálogo e os que siguen apostando pola bomba real e a mediática nos medios dispostos a activala.

*Coordenador local de EU en Vigo, membro do Comité Federal do PCE

A VOADURA CONTROLADA DAS CAIXAS DE AFORROS (INTRA E EXTRAMUROS)

En 1996, nada máis chegar ao goberno, Jose María Aznar recibía en Moncloa á AEB (Asociación Española da Banca) organización patronal que viña cunha demanda que, non por antiga, deixaba de cobrar contemporaneidade coa chegada ao goberno da dereita. Esa demanda era unha teima histórica da banca española de liquidar a competencia, para eles desleal, das caixas de aforros semipúblicas porque entendían que competían de xeito ilexítimo cun sector bancario normativizado é sometido a un control férreo do Banco de España e do Banco Central Europeo.

Nesas alturas as Caixas de Aforros seguían sendo xurídicamente “entidades de aforro sen afán de lucro” pero que “actuaban na lóxica de mercado” que para os máis avispados non é outra que o “máximo beneficio e polo tanto un lucro evidente”. 42 Caixas de Aforros que curiosamente atesouraban máis do 50% do aforro familiar do estado, liquidez exquisita para unha banca que, por acción ou omisión, tiña que financiarse non mercados internacionais.

Dous anos despois, coa oposición única e exclusiva de Izquierda Unida, o goberno do PP aproba unha lei do solo que na práctica ampliaba de xeito brutal a edificabilidade nos concellos do estado e lanzaba ás entidades locais, escuálidas en canto a recursos financeiros polo escaso traspaso competencial cara elas acordado na transición, a unha guerra despiadada por trocar PXOMs e normativas de edificabilidade para que fora o sector do ladrillo o que sustituira na práctica á necesaria reforma da financiación municipal recollida na Lei reguladora de Bases locais que dende lonxe pretendía ser para o municipalismo español o cabalo de troia para que os concellos asumisen o 33% da recadación impositiva global.

O desparrame urbanististo empezou a ser un maná para promotores, constructores e concellos e as caixas de aforros consideraron oportuno que ese aforro familiar que atesouraban tivese un uso máis lucrativo que o da obra social, as rondallas ou o pequeno crédito empresarial e familiar. As caixas, axudadas por modificacións normativas oportunas empezaron a xogar a ser Bancos, con todos os atributos económicos que isto supón.

É certo que os partidos tiñan coutas de representación nas caixas (como os concellos, ou casos curiosos como corais polifónicas, asociacións de viúvas, etc...) pero máis certo é que quen decidían finalmente eran “pequenos executivos saídos dos consellos de administración” sen control político, un politburó económico que furtaba se xeito evidente á información aos lexítimos representantes nas estruturas das caixas e que fóronse configurando nunha elite pechada coa complicidade por deixación, centos de veces denunciada por partidos e sindicatos, do Banco de España.

Cando Caixanova prestaba varios millóns de euros ao Pocero para facer bloques de apartamentos en Seseña o concepto de entidade pegada á terra que algúns querían vender, quedaba en papel mollado. O propio Gayoso recoñecía nun foro de internacionalización celebrado fai uns anos en Vigo que “a oficina máis rendible de Caixanova era a de Miami”, porta de entrada do capital especulativo galego nesa altura en latinoamérica.

O estoupido da burbulla inmobiliaria e os seus precedentes macroeconómicos mundiais foron somentes a espita inicial. A reforma da lei de caixas, o FROB, as fusións mornas, quentes o frías son consecuencia desa falla de capacidade de control político e sindical das caixas. IU sempre defendeu que o control tiña que ser nos parlamentos autonómicos, con comisións parlamentarias permanentes, porque ter un representante nun consello no que non existía información veraz e real non tiña sentido. Incluso os partidos en ocasións perdían o control orgánico sobre cargos que actuaban fóra e ao marxe das decisións políticas que os órganos tomaban sobre o sistema financeiro. Ou, no peor dos casos, como en Bankia, eses cargos eran cooptados como membros dos consellos das novas caixas bancarizadas sen que mediase control e decisión política algunha como en Bankia.

Foron o PSOE e o PP os que asumiron como certa e oportuna a vella demanda da AEB de liquidar as caixas. Argumentaron o seu perigo para o sistema financeiro sen obrigarlle a voltar a ser caixas sen afán de lucro, con orientación social e cun mascarón de proa evidente como a Obra Social. Foron decisións políticas as que decidiron que o pouco control político e sindical desaparecera, que ningún presidente de caixas de aforro tivese que comparecer nos parlamentos autonómicos cando se artellaban nelas leis de caixas. O tempo amosou que o que se buscaba era que a banca descapitalizara o vello sistema de aforro local, que os culpables de meter ás caixas a xogar na ruleta de casino inmobiliario quedaran impunes.

O descontrol sobre consellos de administración que se blindaron salarios, xubilacións e indemnizacións teñen unha responsabilidade política evidente, pero non de todos. Hai partidos que pediron nacionalización de Caixas xa nos 90, cando das caixas saíron promotoras e tasadoras, cando crearon fórmulas financeiras nada acordes co pasado das mesmas, moitas delas montes de piedade na súa orixe. Había partidos que reclamaban control parlamentario das mesmas, elección parlamentaria dos seus órganos colexiados. Pero por desgracia había partidos que con gusto convertían ás caixas en instrumentos de financiación de chaladurías como o aeroporto de Ciudad Real (CCM), macrourbanizacións en Alicante e Murcia (CAM) ou mesmo a extensión brutal da rede de oficinas fora das comunidade de referencia como a compra da rede de oficinas de BNP Paribas por 4.500 millóns de euros por parte de Caixagalicia no ano 2000 para cerralas apresuradamente anos despois.

Na deixación formal de funcións no control do sistema financeiro español, que actuaba acorde ese mantra hoxe desaparecido de “non intervir na economía”, hai responsabilidades claras, perfectamente xudicializables:

• En primeiro lugar decisións políticas dos anos 90 e 2000 como a modificación da Lei Hipotecaria ou non artellar un sistema de financiación real e ponderado dos concellos para evitar que foran parte de especuladores.

• En segundo lugar do Banco de España e do BCE por non controlar e intervir nas decisións estratéxicas das Caixas de Aforros, os interventores do Banco de España non dixeron nin “mu” cando CCM, xurdida da fusión das caixas provinciais manchegas, empezaba unha expansión brutal no levante e Madrid apoiada pola marcha de promotores á esas zonas. 

• Seguro que en terceiro lugar hai unha responsabilidade política. Pero non global, políticos tamén había en CAJASTUR e KUTXA que decidiron non investir no ladrillo, orientar os recursos á financiación de empresas, pymes e enfatizar as potencialidades da Obra Social. E políticos había no parlamento cando reclamábase que non se lle entregara “gratis total” ao BBVA tres fichas bancarias esenciais para formalizar unha BANCA PÚBLICA como foron o Banco de Crédito local, o de Crédito Hipotecario e o de Crédito Industrial.

Rubén Pérez Correa
Coordenador local de EU en Vigo

MANIFESTO: Vigo en apoio das reivindicacións das zonas e comarcas mineiras

Hoxe chegaron a Madrid centos de mineiros de diferentes zonas e comarcas do Estado que seguen mantendo en explotación minas de carbón tanto de interior como ao descuberto. Hoxe en día aínda dependen deste sector miles de postos de traballo, tanto directos como indirectos, repartidos en todas as concas mineiras.

O Goberno de España, a través do Ministerio de Industria, conxuntamente coa Patronal Carbunión e os sindicatos máis representativos do sector do carbón, UXT e CCOO, asinaron o 28 de marzo de 2006 o PLAN NACIONAL DE RESERVA ESTRATÉXICA DE CARBÓN 2006/2012 E NOVO MODELO DE DESENVOLVEMENTO INTEGRAL E SUSTENTABLE DAS COMARCAS MINEIRAS.

Devandito Plan contemplaba distintas liñas de axudas moi importantes para a economía das comarcas e municipios mineiros.

• Axudas á produción
• Axudas a soportar custos sociais
• Axudas á reactivación (formación, proxectos empresariais e proxectos de infraestruturas)

A situación actual do sector do carbón atravesa un momento complexo, condicionado ao cumprimento do Real Decreto de Garantía de subministración e á Decisión Europea do 10 de decembro que condiciona as axudas á produción ao peche das explotacións mineiras con data 2018, creando neste momento unha gran incerteza de futuro tanto para as empresas mineiras aragonesas como para os municipios mineiros.

Esta situación agrávase en gran medida coa incongruente decisión tomada polo Goberno central do PP de aplicar un recorte brutal en cada un dos parámetros do Plan, incluídas as axudas ao funcionamento. O recorte exposto por Europa sumado ao do Goberno español aboca, sen dúbida, ás explotacións mineiras a un peche inmediato coa consecuente perda de emprego e coas graves consecuencias económicas que esa decisión supón.

ESTA DECISIÓN DO GOBERNO SUPÓN:

• Unha reducción nas Axudas á produción dun 63,2%
• Unha reducción nas inversións do 39,17%
• Unha reducción nas Axudas ás Empresas alternativas ao carbón do 76,6%
• A eliminación total da Formación e Bolsas que caen nun 99,96%
• E o máis grave: a eliminación dos fondos para Seguridade Mineira.

Este incumprimento do Plan prexudica gravemente ás comarcas e municipios mineiros en todos os seus aspectos, moi concretamente no apartado de Infraestruturas e de axudas empresariais ás empresas que decidan instalarse nas zonas e comarcas mineiras, eliminando calquera posibilidade de Reactivación das Comarcas Mineiras, tal e como estaba pactado.

Esquerda Unida de Vigo, O Partido Comunista de Galicia e a Xuventide Comunista como forzas internacionalistas e de clase, consideramos indispensable que, independentemente da situación geográfica das concas mineiras, recoñezamos o papel socio-económico que aínda desempeña a minería do carbón nesas zonas, e pide o apoio decidido as reivindicacións dos traballadores e traballadoras da minería, da cidadanía que vive e quere seguir vivindo nelas, dos concellos e comarcas afectadas e do sector do carbón en xeral.

Reclamamos, unha vez que foron rexeitadas as emendas presentadas polo noso Grupo Parlamentario no trámite parlamentario dos Orzamentos Xerais do Estado (PGE), que o trámite dos Orzamentos Xerais no Senado recolla emendas que modifiquen os orzamentos PGE, concretamente as que:

1. Permitan cumprir integramente os compromisos adquiridos e asinados no Plan Nacional de Reserva Estratéxica do Carbón 2006/2012 e novo modelo de desenvolvemento integral e sustentable das comarcas mineiras, en todos os seus parámetros de axudas: producións, emprego, recolocaciones e reactivación nos seus diferentes parámetros como proxectos empresariais, proxectos de infraestruturas, formación e bolsas.

2. As que posibiliten a firma inmediata dos convenios de infraestruturas das distintas convocatorias, aprobados nas Mesas Rexionais da Minería e en tramitación no Ministerio de Industria.

PEDIMOS un novo Plan Estatal de Reserva Estratéxica do Carbón 2013/2018 negociado cos grupos políticos e cos sindicatos de traballadores e traballadoras. Este novo Plan debe ter un claro obxectivo de dar unha alternativa socioeconómica, no marco do desenvolvemento sustentable, ás zonas e comarcas mineiras que seguen vivindo con preocupación o peche das explotacións mineiras e reclaman o seu dereito a ter oportunidades de futuro que só pode vir cunha clara aposta pola diversificación económica e pola inclusión no novo Plan Enerxético Nacional do papel que, no desenvolvemento das enerxías alternativas poden xogar as zonas e comarcas mineiras.

Solicitamos aos seus grupos institucionais que presenten iniciativas políticas de apoio á mobilización e de esixencia de alternativas de futuro socioeconómico sustentable para as zonas e comarcas mineiras.

Expresamos o noso apoio e solidariedade coa folga que están a seguir as zonas e comarcas mineiras en defensa do seu futuro.

Finalmente, apoiamos publicamente as mobilizacións e reivindicacións expostas nas zonas e comarcas mineiras, no traslado das mesmas mediante marchas e mobilizacións a Madrid, apoiamos ás organizacións sindicais, aos traballadores e traballadoras e á cidadanía das comarcas mineiras, e facemos un chamamento a toda a cidadanía viguesa a visualizar que a solidariedade de clase e necesariamente internacionalista

VIVA A LOITA MINEIRA

POLO FUTURO DA NOSA INDUSTRIA

PRESENTACIÓN DO LIBRO "CASTELAO NA UNIÓN SOVIÉTICA EN 1938"

O luns 25 ás 20 horas na Casa do Libro de Vigo (Rúa Velázquez Moreno) terá lugar a presentación do libro Castelao na Unión Soviética en 1938 de Xesús Alonso Montero. No acto acompañarán ao autor, Rubén Pérez (secretario de organización do PCG), Alfonso Paz-Andrade (vicepresidente da Fundación Castelao) e Manuel Bragado, director xeral de Xerais.

http://blog.xerais.es/tag/castelao_na_union_sovietica_en_1938/

MANU MOU ELLAS?

13 de Agosto de 2004. O momento climax da orxía grega nesta bacanal chamada Europa. Grecia ven de pelexar ano a ano, golpe de talonario a golpe de talonario por ser sede dos Xogos Olimpicos. Hoxe é o día, como eses novos ricos, gastan potosís en facer que dende fóra das cícladas todo o mundo olle a riqueza e progresión de Grecia. A apoteosis do goberno corrupto e enfermo do PASOK xa ten circo para apaciguar ao país.

Apáganse as luces do estadio olímpico de Atenas. Haris Alexiou e Dalaras, a mítica cantante e o músico heleno entran no escenario da multitudinaria cerimonia de inaguración. Todo en silencio e escomenza a cantar o Mana Mou Hellas, ese epitafio en forma de canción rebetika que dende xeneracións fai lembrarlle a Grecia que máis que historia ten un drama. E cantan……

Pero agora que espertaron as serpes

ti levas postos os teus antigos adornos,

e xamais derramas unha bágoa, nai Grecia,

que aos teus fillos vendes como escravos.

As grandes palabras mentireiras

dixéchesmas co teu primeiro leite.

Pero entón cando eu falábache do meu destino

vestírasche cos teus antigos luxos

e no bazar tomáchesme como unha xitana a un mono,

Grecia, Grecia, nai da pena.

As grandes palabras mentireiras

dixéchesmas co teu primeiro leite.

Pero agora que o lume brota de novo

ti miras as túas antigas belezas

e ás areas do mundo, nai Grecia,

sempre transportas a mesma mentira.

Grecia disfrutaba do espellismo chamado Europa. A canción de Dalaras parecía xa conxugada, empezaba a festa pero xa intuianse as resacas.

8 anos despois de aquel conxuro, de esa Grecia narcotizada somentes queda ese frío que se mete nos corpos con medo.

Triste historia a de Grecia, mil veces vendida, mil veces traizoada.

O PARTIDO COMUNISTA DE GALICIA CELEBROU O SÁBADO 2 DE XUÑO A SÚA FESTA ANUAL EN FERROL




Coloquio: 40 anos das Folgas de 1972



O Partido Comunista de Galicia celebrou a súa Festa este sábado 2 de xuño en Ferrol, no Paseo Marítimo de Caranza, na rúa Cartaxena. Unha Festa que estivo enmarcada nun contexto de crise económica, de recortes sociais e de involución democrática que, para o PCG, requiren dunha mobilización constante dos e das comunistas galegos con dous obxectivos fundamentais: non perder as conquistas sociais e políticas das que os e as comunistas foron protagonistas no século pasado e avanzar cara a consecución dunha sociedade alternativa ao sistema capitalista, no socialismo do século XXI.

Por primeira vez en vinteseis anos o Partido Comunista de Galicia recuperou a tradición da Festa dos e das comunistas galegas, unha xornada de lecer e compromiso coa que o PCG vén sumarse ás numerosas que o PCE celebra en todo o estado e que culminan na Festa do PCE en setembro en San Fernando de Henares. Este ano a festa centrouse no pasado e futuro do sindicalismo de clase, no marco dos 40 anos das Folgas de 1972 e na celebración do 90 aniversario da fundación do PCE.

No transcurso da Festa do PCG mesturáronse coloquios, concertos, gastronomía, e exposicións, ademais do mitin central.

En canto aos coloquios, o primeiro deles baixo o título de "40 anos das folgas de 1972" contou coa participación de Rafael Pillado, ex-secretario xeral do PCG e dirixente obreiro no 72 ferrolán; Waldino Varela, fundador das CCOO en Vulcano e dirixente obreiro do 72 vigués e Sari Alabau, ex-concelleiro do PCG e EU en Ferrol e represaliada no 72.

Coloquio "O futuro do sindicalismo de clase"

O seguinte coloquio analizou o "O futuro do sindicalismo de clase" e contou coa participación de Víctor Ledo, das CCOO de Ferrol José Luís Pedrosa, Secretario Comarcal de CCOO en Pontevedra, e Rubén Pérez, secretario de organización do PCG en Galicia e coordinador de EU en Vigo.

O terceiro coloquio analizou "Os retos da esquerda alternativa" e nel participaron José Luís Centella, Secretario Xeral do PCE, deputado e responsable federal de Política Institucional de EU; Yolanda Díaz, Coordinadora Nacional de EU e membro da Executiva federal de EU e Carlos Portomeñe, Secretario Xeral do PCG e membro da Presidencia federal de EU.

Durante o transcurso da Festa os asistentes puideron visitar a exposición "MERCEDES NÚÑEZ TARGA, O VALOR DA MEMORIA", unha exposición sobre a vida da histórica militante comunista, fundadora do PCG, secretaria de Pablo Neruda, represaliada polo franquismo, combatente nas filas da Resistencia francesa e presa nos campos de concentración nazis.

O mitin político foi o acto político central no que participaron José Luís Centella, Carlos Portomeñe e Carlos Álvarez, Secretario Xeral das Mocidades Comunistas Galegas.

A partir das 22:00 horas desenvolveronse os concertos a cargo das bandas EL VIEJO CARACOL, M&M´S BAND e A SENTINA

PENTÁLOGO DA ÁREA METROPOLITANA DE VIGO PARA NON VERSADOS (QUE SOMOS MAIORÍA)

1. A área Metropolitana de Vigo non é un invento vigues (ou viguista).

As áreas metropolitanas son figuras teóricas da planificación urbanística moderna, teóricas porque xurden do concurso de teorías demográficas, das ciencias sociais e do urbanismo. Toman como referencia áreas urbanas interelaccionadas por criterios de dependencia económica, mobilidade poboacional, etc.. non é un invento “novedosísimo de Castrillo, nin de Corina xa que forma para dos programas da esquerda neste país dende a transición.

2. En ocasións “miro” áreas Metropolitanas.......

700 millóns de europeos viven en áreas metropolitanas xurídicamente constituídas, algúns deles no estado español. Non supón mutación xenética algunha ou cosanginidade borbónica e desamparo. As máis grandes (Paris Versalles e Berlín ) moven unha parte importante dos planeamentos aeroportuarios, loxísticos e mesmo urbanísticos de xeito metropolitano. E sen deputacións parasitarias.....

3. O boss non é importante

A área metropolitana de Barcelona, aludida en numerosas ocasións por políticos de diversa índole para referiste análogamente á de Vigo foi liquidada nos 80 polo goberno de Pujol ante as incapacidades de chegar a acordos e as reticencias da mancomunidade de municipios de Barcelona. Só recerentemente, en xullo de 2010, púdose artellar de novo unha lei co consenso político de todo o arco parlamentario catalán. Consenso que foi posible especialmente porque non se discutía o órgano que mandaba senón as atribucións e a dotación financeira para levada adiante. Aquí discutimos quen dos 14 lehendakaris corta o bacalao ao pil pil.

4. É que facemos coa Diputación?

Non existe en Europa unha figura intermedia entre goberno rexional e área metropolitana-concello. Aquí pretendemos manter a diputación bailando samba entre ente metropolitana e concellos? Malo malo........ eliminar cando menos o ámbito de actuación da Deputación no entorno metropolitano asegurará menos transilium político en vena.

5 Que podemos facer con este novo enxendro?

Pois o mellor evitar que 14 concellos fagan os seus plans urbanisticos sen contar con que donde remata o linde municipal están a facer tantas vivendas como as súas e que sumando da 3 veces máis habitantes demandantes de vivenda. O mellor “metropolinizar” (termo sen dúbida curioso) as galdrumeiras contratas de Aqualia, Movexvial, Vitrasa,... e voltar ao público o transporte, o ciclo da auga, a xestión dos RSU evitando que empresas privadas leven un pico brutal dos nosos salarios. Non é rentable unha EMPRESA METROPOLITANA DE XESTIÓN DA AUGA 100x100 pública con servicio a case medio millón de habitantes? París e a súa área opinaron que si e en 2010 anularon as concesións privadas (por ser un 25% máis cara) e crearon unha empresa pública co perfumístico nome de “EAU DE PARIS”

NA LEMBRANZA DE DOMINGO MALAGÓN, O FALSIFICADOR DO PCE

Hai xente que moitos consideramos imprescindibles para explicar a conquista das "febles aínda que liberdades que agora temos". Xente como Carlos Núñez, reorganizador do PCE en Vigo nos anos oscuros e terribles da ditadura. Para nós eles son impresdindibles pero para eles o´"único imprescindible" era Domingo Malagón, que fornecía de documentación falsa aos camaradas en clandestinidade. Hoxe recibimos este correo de Carlos:

Queridos camaradas, 

 me siento orgulloso de haber convivido con Domingo Malagón.

Este era mi lider gráfico en la clandestinidad parisina.

Él me enseñó a conocer las entrañas de las fibras del papel, la microcomposición de los pigmentos en las tintas...

Yo aporté estilos caligráficos, pero él me proporcionaba el universo de la falsificación: pasaportes, dni, documentaciones de residencia, recibos, estancias en campos de concentracción, firmas, impresión al calor, a presión, en tipografía, en hueco, cosidos... Era más difícil hacer una imitación que el auténtico; cualquier fallo supondría una fatal detención en España.

Conocía los medios más sofisticados de las agencias de información en tiempos de la guerra fría.

Que la tierra te sea leve, querido Domingo Malagón.

Siempre he agradecido tu saber y tu confianza, como cuando me propusiste a Praga.

Por cierto, nunca supe tu verdadero nombre hasta el 76 en Madrid.

Cuando nos hemos despedido, te había dicho algo así como:

"Nos veremos en el Infierno con Dante y Beatriz".

Jorge, así me conocías

Carlos Núñez

CLAVES PARA ANALIZAR OS ORZAMENTOS 2012 DO CONCELLO DE VIGO DENDE A ESQUERDA

Pouco a pouco despéxanse as sospeitas da verdadeira intencionalidade do voto favorable do BNG ás contas presentadas polo goberno do PSdG. Intencionalidade que quedou manifesta coa inclusión da figura do vicepresidente no organigrama do Consorcio do Casco Vello e a nominación do portavoz municipal do BNG Santiago Dominguez para este cargo.

Non se trata dun apoio circunscrito a un incremento do gasto social ou das opacas e pouco claras partidas de creación de emprego sen máis, estamos ante o derradeiro intento dos nacionalistas de influir socialmente na cidade mediante a capacidade de contratación laboral, nin máis nin menos, aproveitando unha fórmula que durante os gobernos bipartitos deulle un resultado positivo: os consorcios.

Contratación laboral que dende sempre ten que ser denunciada pola esquerda, primeiro porque estando fóra da Oferta Pública de Emprego queda ao libre dispor do consorcio ofertante, facendo que a igualdade, a información e o concurso de méritos quede ás veces afastado pola amizade, veciñanza ou carnet de partido. Todos temos aínda presente como no Consorcio Galego de Igualdade a entrevista personal chegou a contar máis que o concurso oposición feito denunciado en reiteradas ocasións pola CIG e CCOO.

Porque hai quen quere influir dende o control dos cartos públicos pero sen ten que mollarse na entrada dun goberno que a todas luces sería un suicidio político.

Prentender que 5 millóns de euros dun orzamento municipal sexan canalizados en forma de “accións directas e indirectas para o fomento do emprego” á organismos públicos e privados como consorcios, asociacións de veciños ou mesmo sindicatos vai contar coa oposición decidida e, de ser preciso, coa xudicialización por parte de Esquerda Unida.

Porque hai quen pretende dende fóra do goberno municipal ter capacidade de comprar vontades a cambio de salarios e iso faga que o faga, chámase política de dereitas.

¿Por qué non aumentar á contratación directa do Concello, con salarios públicos e contratación transparente se fan falla peóns, xardineiros ou mesmo coidadores de barrio. Repetiremos dúcias de contratacións con salarios de miseria, en ocasións sen tutela sindical como algunhas empresas, edulcoradas como cooperativas, que en datas recentes gozaron de favores dende o concello?. Veremos nestes meses se nos equivocamos na diagnóse

FRANCIA............NON ESTÁ MORTA

Discours de Jean-Luc Mélenchon à Clermont-Ferrand por PlaceauPeuple

NOVO BLOG DA CAMPAÑA POLA REMUNICIPALIZACION DA AUGA EN VIGO

Xa temos BLOG DE CAMPAÑA

http://www.augapublica.blogspot.com/

QUE É A CAMPAÑA POLA AUGA PÚBLICA EN VIGO?

ORIXES DA CAMPAÑA

Antes de 1990 o servicio de auga e saneamento na cidade de Vigo era xestionado mediante unha empresa pública EMAVISA e como empresa pública funcionaba con orzamento base 0 porque entendía como indispensables os gastos necesarios en infraestructura para garantir o servizo, igualmente pagábase por consumo .

As presións que grandes corporacións como FCC fixeron ao goberno socialista de Felipe Gonzalez a nos anos 90 para que ser privatizaran todos os servizos públicos municipais non fóron alleas aos gobernos locais e en Vigo a corporación presidida por Manuel Soto decidíu privatizar o servizo en 1990 dando lugar a SERAGUA, empresa privada que modificaba sustancialmente o xeito non só de xestionar o servizo senón de FACTURALO, empezando a funcionar en adiante o sistema de pago por bloques que introducía o feito de que pagábase un primerio bloque de 30 metros cúbicos aínda que a maioría dos veciños e veciñas non chegaban a tal consumo.

O negocio da auga privatizada foi vento en popa, FFC fíxose con gran parte dos servicios en grandes e medianos municipios e en 2001 creou un novo grupo chamado AQUALIA que convertíuse nun auténtico lobby con poder ante concellos e partidos políticos representados.

O propio plego de concesión establecía unha serie de medidas que deixaron ao concello sen capacidade negociadora ante AQUALIA, sobre todo ao establecer un tope máximo de inversión en obra (saldo agotado fai anos) e a permitir unha tarifa abusiva e que non contribúe ao aforro, por poñer un exemplo: unha familia que consuma 10m3 e unha que consuman 30m3 pagan case o mesmo. Xa que a primeira paga 34,24 euros/bimestre e a segunda 30m3 paga 38,42 euros. O truco está en establecer un primeiro bloque de 30m3, sendo esa pequena diferencia ó "canon de saneamento", xa que por "abastecemento", "saneamento"e "cota fixa" páganse 32,15 euros aínda que non abras nin un grifo.

Os incrementos de tarifas dende a privatización foron monumentais, sobre todo nunha cidade donde a maioría das familias consume realmente menos de eses 30 metros cúbicos fixo de agua. Igualmente a excusa da empresa do agotamento das inversións recollidas no plego fai que dende anos non se melloren acometidas e se mellore a rede ante a indiferencia cómplice das corporacións que fóronse sucedendo con maiorías do PSOE, BNG e PP.

A concesión inicial de 25 anos remata no 2015 pero o Alcalde de Vigo, Abel Caballero, contraviñendo incluso informes técnicos que o contradecían quere prorrogar outros 5 anos máis (ate o 2020) a cambio de recursos económicos otorgados pola concesionaria.

A finalización da concesión de AQUALIA é un momento idóneo para plantexar a volta a unha EMPRESA MUNICIPAL DE AUGAS e evitar xestión privada de calquera das fases do ciclo integral da auga e polo tanto o artellamento dunha política de taxas e canons claramente progresiva. Consideraos que é necesario un novo modelo de xestión que incentive o aforro no uso doméstico, de servicios e industrial, que obrigue ás industrias á depuración selectiva das súas augas residuais e a reciclalas correctamente, que obrigue a reutilizar a auga depurada na EDAR, aireada e saneada, para usos de xardiñería e limpeza de rúas.

Non podemos permitir que unha empresa privada siga empregando as malas decisións políticas: privatizacións, plegos con cláusulas desventaxosas para o Concello.... como escudo para enriquecerse á costa dun dereito como é a auga, un dereito que ten que ser, como tal, público e que busque a xustiza impositiva na sua sustentabilidade económica.

¿QUE PRETENDEMOS ENTÓN?

Neste momento o obxextivo é recoller o 8% de sinaturas do censo electoral de Vigo tal e como solicita o ARTIGO 35 do Regulamento de Participación cidadá de Vigo e a Lei Orgánica 2/1980 sobre referendos e as súas modalidades:

Artigo 35 do REGULAMENTO DE PARTICIPACIÓN CIDADÁ:

Correspóndelle ao Concello realizar os trámites pertinentes para celebrar a consulta cidadá sobre materias da súa competencia. Tamén se poderá celebrar consulta cidadá a petición colectiva, asinada por un mínimo de veciños non inferior ao 8% do censo electoral municipal, logo da resolución dos acordos interesados. Todo o que non prevé este artigo regularase conforme o disposto na lexislación estatal ou da Comunidade Autónoma, especialmente a Lei Orgánica 2/1980 de 18 de xaneiro, regulamentadora das diferentes modalidades de referendo.

INTENCIÓN DA CAMPAÑA:

O Concello de Vigo, contra o criterio do propio interventor municipal que fixo un informe negativo, decidiu en comisión de goberno ampliar a concesión da auga e o seneamento á AQUALIA, concesionaria dende 1994 do servicio trala privatización de entón da empresa municipal EMAVISA.

Queremos que se someta a referendo esta concesión xa que defendemos que era o momento idóneo para artellar unha volta ao sistema público (en forma de empresa municipal de augas) que abaratase o servicio e promovera a eficiencia e o aforro de recursos.

NÓS DEFENDEMOS ESTA REMUNICIPALIZACIÓN PERO NESTA FASE PEDIMOS ALOMENOS QUE A CIDADANÍA DE VIGO POIDA DECIDIR PUNTOS A EXPLICAR Á CIDADANÍA:

1. Dende fai anos ESQUERDA UNIDA ven denunciado o encarecemento e o interesese económico da xestión pública da auga, que é un recurso natural e un ben universal polo que o acceso a ela ten que ser garantido como un dereito humán

2. A finalización da concesión de AQUALIA era un momento idóneo para plantexar a volta a unha EMPRESA MUNICIPAL DE AUGAS e evitar xestión privada de calquera das fases do ciclo integral da auga e polo tanto o artellamento dunha política de taxas e canons claramente progresiva.

3. no estado español estímase un consumo medio diario por persoa de 157 litros por persoa e, con todo, o consumo medio por persoa que se considera eficiente é de 100 a 120 litros por persoa.

4. Dende que se privatizou a auga en Decembro de 1990, o recibo da auga en Vigo aumentou nun 73%, máis do doble ca inflacción.

5. Tomando base 100 o precio do recibo bimensual con un consumo de 30 m3 para xaneiro de 1999, o precio dese recibo era 147 en xaneiro de 1995 e 173 en xaneiro de 1999. Dende o punto de vista dunha xestión ambiental que pretenda o incentiva-lo aforro dese recurso básico é absurdo que se pague sobre un consumo mínimo de 30 m3/recibo bimensual ainda que o consumo sea menor.

6. Dende un punto de vista social, dado que se trata dun recurso vital, sería lóxico que houbera un consumo mínimo gratuíto, e partir de haí unha forte progresividade da tarifa de xeito que se incentivase o aforro de auga, e pagase máis en termos absolutos e relativos, quen máis consume.

7. Moitas moitas persoas descoñecen que o servicio de auga e saneamento en Vigo foi xestionado por unha empresa pública ate que de xeito interesado foi privatizada polo goberno municipal. Estamos ante un feito non aillado senón que foi un proceso que se viviu de xeito análogo en moitos paises europeos, os mesmos, como Italia ou Francia, que agora cuestionan estas privatizacións e comenzan o proceso de remunicipalización da auga. Incluso Italia celebrou un referendo para vincular definitivamente a auga ao sector público e impedir á privatización da mesma.

8. Prentedemos que sexa dende a participación cidadá e o referendo público dende onde parta a defensa dunha remunicipalización do servicio de augas e saneamento de Vigo, polo tanto recollerá sinaturas de acordo co REGULAMENTO DE PARTICIPACIÓN CIDADÁ DO CONCELLO

A UTILIDADE DUNHA FOLGA XERAL E A MEMORIA

ZP na manifestación central da FOLGA XERAL do 20J de 2002

Se temos algo de memoria, fagamos uso dela e lembremos que en 2002, fai exactamente 10 anos, o parlamento do estado español presentaba unha situación que, de non ser pola gravidade da crise capitalista actual, poderiamos sinalar como semellante.

Gobernaba o PP con maioría absoluta e con ela pretendían apertar o acelerador para impoñer un modelo social acorde co modelo económico dominante, un modelo de maiores cotas de competitividade e produtividade baseadas en baixos salarios, emprego precario e despedimento máis doado e barato.

Nesta liña o goberno presentaba nesa altura unha proposta de REFORMA LABORAL que na práctica supoñía:

• Suprimia os salarios de tramitación dos traballadores que serían despedidos de xeito improcedente, supoñendo, ademais dunha importante transferencia de diñeiro de mans dos traballadores aos empresarios (que xa fora de 80.000 millóns no 2001), aparecendo a paulatina distorsión entre a barreira entre despedimento procedente e improcedente, achegándonos máis e máis ao despedimento libre e gratuíto
 
• Formulaba o recorte das prestacións por desemprego para eliminar progresivamente o subsidio agrario para os traballadores eventuais do campo
 
• Eliminaba a posibilidade de capitalizar as prestacións por desemprego;
 
• Obrigaba a aceptar calquera traballo con independencia da cualificación, o salario ou a distancia;
 
• Consideraba como renda a indemnización por despedimento;
 
• Eliminaba a prestación nos contratos de inserción e aos traballadores fixos discontinuos
 
• Empeoraba as modalidades de contratación e, coa lei de acompañamento dos presupostos do 2002, limitaba dereitos dos traballadores en relación coa incapacidade laboral.
 
• Ameazaba abertamente con reformar unilateralmente a negociación colectiva restándolle peso os convenios e impoñer unha lei concursal que quitaría aos traballadores o seu dereito preferente no suposto do peche da empresa, perdéndose así boa parte dos dereitos hoxe recoñecidos.

Nese momento, aínda sendo un mercado de traballo coa maior taxa de paro, precariedade e sinestralidade laboral de toda a Comunidade Europea, o estado español tiña un 10-11% de desemprego.

O goberno, na súa carreira local cara ao déficit cero argumentaba a necesidade de establecer un serio recorte dos gastos sociais aínda cando o INEM tiña un superávit de 600.000 millóns e a S.S. de case un billón, recursos que o goberno estaba a utilizar para cadrar ese enfermizo déficit cero e facer unha reforma fiscal que favorecía aos máis ricos. Era entón, manifesta a vontade de desmantelar o estado social, deixando no seu lugar pequenas parcelas asistenciais.

O 20 de xuño CCOO e UGT convocaban Folga xeral á que posteriormente a súa uniron outras forzas sindicais.

A Folga aínda con toda a campaña mediática antisindical, conqueriu parar algúns dos puntos anteriores, especialmente os referidos á causalidade do despedimento, a mobilidade e a negociación colectiva.

Ninguén falaba entón de crise, pero o goberno do PP parecía antes da Folga predisposto a establecer unha serie de medidas de "economía de guerra" contra os traballadores e traballadoras.

10 anos despois co país sumido nunha crise estrutural demoledora as receitas volven ser as mesmas, receitas que valen para tempos de acumulación, como de retroceso, polo que se fai evidente o pálpito de que estas medidas non se formulan como solucións para saír da crise senón como meros comodíns. Comodíns que a dereita pon no taboeiro de xogo cando lle interesa, cando ten maiorías ou cando a crise e o desemprego lle serven como órdago na súa partida.

Hoxe, outra vez, a Folga Xeral serve para despexar a idea de que o sacrificio dos traballadores e traballadoras é consecuencia da crise e que, sen estas medidas que hoxe volta á escena: fin dos salarios de tramitación, demolición controlada da causalidade do despedimento, fin da negociación colectiva…. non sairemos dela.

Ou nos mentían no 2002 cando o país vivía a festa do “capitalismo popular” ou agora pensan que non temos memoria……

Despois do 29 de marzo veremos se teñen razón

ACTO PÚBLICO EN VIGO O 7 DE MARZO

MEDO E NOXO EN BARRERAS

Artigo en PRAZA PÚBLICA:

http://praza.com/opinion/102/medo-e-noxo-en-barreras/

A proposta de plan de vialibidade que os accionistas do estaleiro vigués Hijos de J. Barreras acaban de poñer na mesa ao cadro de persoal e administracións supón o exemplo máis palpable do mal que afecta ao sector naval da comarca dende os anos 90. Un mal que non está en Bruxelas e as súas decisións técnicas sobre os sistemas de financiamento da construción naval, nin en China ou Corea e os seus custos laborais e produtivo, un mal que mesmo non poderemos atopalo no que algúns chaman “conflitividade e sindicalismo radical” do sector.

Ese mal apareceu con forza no sector nos anos 90, concretamente neste estaleiro en 1997, cando un goberno sen escrúpulos privatizou o que quedaba de sector público non militar na SEPI e entregou a inversionistas de diferentes mentalidades, e polo tanto con fins dispares, estaleiros con máis de cen anos e experiencia na construción naval.

Poucos teñen hoxe en día na memoria aquel ano 1997 cando ao calor do anuncio de privatización de Barreras (cifraron naquel entón o prezo do estaleiro en 4,5 millóns de euros) apareceron como lexión inversores de dentro e fóra das gradas do estaleiro. De dentro porque algúns directivos da empresa fixéronse con parte do accionariado, e de fóra porque Albacora, Garcia Costas e outros entraron a coller tallada do reparto. Sinaladamente entre estes últimos colábase unha sociedade unipersoal con sede en Euskadi: Construcciones Navales Odiel, con 100% de capital a nome dunha sociedade luxemburguesa que logo co tempo coñeceremos na cidade que estaba participada por sociedades de inversión con sede nos “panoplias” dos paraísos fiscais: Illas Bahamas e as Virxes. Viña o capital privado, dicía o goberno de entón, que sacaría adiante o sector naval vigués, ferido e curado centos de veces dende os duros tempos da reconversión naval.

Como sempre pasa nos procesos de privatizacións, contratos, recursos e carteira comercial apareceron con suposta relación causa-efecto cando apareceron os inversores privados; cousa que fai inexplicable como os mesmos “agasallos” non poden aparecer cando a xestión a fai unha entidade industrial estatal.

Pero os inversionistas que proviñan do sector sabían (é os que non, o souberon nese momento) que a construción de barcos, aínda que daba uns beneficios enormes, requiría tamén de enormes inversións. Nesa altura, o modelo de Unión Europea consagrado en Maastricht impedía, dentro da súa estratexia neoliberal de eliminar toda presencia pública na economía produtivo, as axudas ao sector polo que Goberno privatizador, inversionistas e o sempre lascivo sector financeiro inventaron un sistema de financiamento encuberto que deron en chamar Tax Lease.

A fórmula era basicamente potenciar as bonificacións fiscais aos armadores contratantes mediante a chamada á inversionistas privados. Este sistema permitía que estaleiros como Barreras no momento de presentar unha oferta tiñan xa aplicado un desconto do 30% do valor da construción en base a ese financiamento. Ese modelo encuberto, de unha o outra forma, funcionaba tamén (entre outros) nun país chamado Holanda que, listo el, denunciou ante a UE o modelo español non porque os holandeses non o tiveran, senón porque o seu era máis velado e o noso máis evidente.

Pero até a denuncia construíanse barcos de xeito regular, moitos deles sen ese método de financiación que é o tax lease, e moitos deles exemplo de vangarda no sector como os sísmicos ou os oceanográficos. E construíanse a pesar dos estaleiros polacos, chinos ou coreanos que, competitivos en prezo, non podían selo coa calidade e especialización técnica dos rematados nas gradas dos estaleiros españois, de Vigo a Sevilla pasando por Xixón ou Sestao.

Os inversionistas do 97 acostumáronse a obter grandes beneficios por barco, viviron nesa tesitura sen problemas, sen analizar os potenciais perigos do sector: a finais de 2009 contabilizábanse en 10.000 barcos ociosos en todo o mundo; e dicir en boas condicións pero sen traballo, empezaron a decaer os pedidos por unha conxuntura económica en desaceleración, seguían existindo problemas de capitalización pero para que recursos propios se temos avais e recursos financeiros?, no entanto e con carga de pedidos en marcha, os traballos nas gradas seguían.

Algúns accionistas incluso empezaron a “ampliar as miras” máis aló dos barcos, outro estaleiro vigués, Vulcano, recibe practicamente regalado do goberno (2,8 millóns de euros) o estaleiro Juliana (nome que tomou Izar Xixón despois da privatización) en teoría para investir e dar pulo á construción naval asturiana, na realidade pura aventura de intento de recualificación de 50.000 metros cadrados de solo industrial con fines “nada claros” relacionados co uso inmobiliario. Moitos naquela altura preguntábanse porque se lle vendeu entón a unha empresa como Vulcano un estaleiro público cando o estaleiro vigués acababa de saír dunha suspensión de pagos. As dúbidas sobre o proceso de compra de Juliana seguro planean sobre a quita da débeda que Pymar recentemente aceptou.

Sen contratar un estaleiro empeza a perder forza aínda que sigan tendo traballo en carteira, facía falla financiamento e en estaleiros como Barreras algún pensou que o dourado do ladrillo podía chegar a engordar á conta de beneficio polo que nalgún momento incluso plantexaron recualificar 22.400 metros de chan industrial para promocións ou mesmo, vendendo á zona franca os terreos para logo ser alugados polo propio estaleiro. Delirante.

A decisión europea de paralizar o Tax Lease foi simplemente máis pascais de presión á caldeira de problemas que fixo saltar polos aires este tenso equilibrio no estaleiro. De pechar o ano 2010 (pechado tardiamente en torno a abril de 2011) argumentando 742.000 euros de beneficio, cando os traballadores volveron de vacacións atopáronse cun buraco de débeda inicial de 56.7 millóns de euros e un concurso de acredores análogo.

Os feitos sucedéronse rapidamente nestes meses, peche indefinidos dos traballadores e traballadoras no estaleiro, xuntanzas con gobernos e xuntas, mobilizacións, angustias e medos na plantilla, plans de viabilidade, apelacións ao tribunal de competencia da UE..., todos expectantes ante o plan de vialibidade que os accionistas, eses que viñeron de dentro e de fóra en 1997, tiñan para o sector.

E chega ese plan e simplemente amosan un que me quiten lo bailao en canto a débeda e que poidan aplicar de libro a nova reforma laboral na xa exigua e precarizada plantilla do estaleiro, botando á rúa (agora que non custa nin un real) a 54 traballadores e unha rebaixa de salarios entre o 80 e o 20% dependendo das categorías. Todo sen contar o que pasará nas subcontratas.

Na película Medo e asco nas Vegas, de Terry Guilliam, os protagonistas atravesan un deserto con destino ás Vegas completamente narcotizados..., neste medo e noxo ao que nos dirixen a Barreras, os narcotizados pretenden seguir coa festa e os delirios, que a súa xestión e rapiña siga inamovible, que asuman os traballadores e o Estado a quita pero que non se mova ninguén porque os que sairán na foto serán os mesmos.

É o momento de pechar esta travesía enfermiza que empezou no 1997 e devolver o estaleiro de onde nunca debeu de saír, do público. O resto é medo para os traballadores e noxo para a cidadanía consciente.

Rubén Pérez

Coordenador Local de EU en Vigo

ESQUERDA UNIDA PRESENTA UNHA PROPOSTA ALTERNATIVA DE ORZAMENTOS PARA O CONCELLO DE VIGO 2012

O coordenador local de EU en Vigo Rubén Pérez presentará públicamente e mediante remisión do texto ao rexistro do Concello a proposta alternativa de EU que prioriza o gasto social e a erradicación do endebedamento do Concello para as obras públicas. EU considera que os tempos que veñen obrigan a eliminar gasto protocolario, proxectos que nestes anos non teñen aportado nada á creación de emprego e mesmo retornar ao desempeño público de servicios que están sendo sistemáticamente externalizados polo Concello.

A proposta de EU, feita en base á proposta da Alcadía, inclúe unha proposta de MODIFICACIÓN ORZAMENTARIA EN CAPÍTULO DE GASTOS co obxectivo final de aforrar en torno a 10 millóns de euros, aínda invertindo máis en emprego e cohesión social, defendendo que no 2012 non se abra ningún crédito bancario con entidades financeiras privadas que provocan un pago de xuros brutal ao Concello de Vigo.

ESQUERDA UNIDA considera preocupante consignar candidades de diñeiro excesivas á proxectos de CREACIÓN DE EMPREGO FÓRA DA OFERTA PÚBLICA DE EMPREGO como prentender facer o BNG e o PSOE xa que ESQUERDA UNIDA entende que efectivamente é positivo que unha parte do orzamento (que EU establece en 3.000.000 millóns de euros) sexa para programas de contratación de personas en risco de exclusión, necesidades especiais de inmersión de emprego, etc... recuperando figuras semellantes ao liquidado GRUMIR e que funciona de xeito positivo en Concellos cercanos como Porriño pero dita contratación debe ser CLARA, TRANSPARENTE E CUNHAS BASES QUE EVITEN A CONTRATACIÓN DIRECTA SEN PUBLICIDADE, CONCURSO DE MERITOS OU EXAME TRANSPARENTE. O resto da contratación ten que ser EXCLUSIVAMENTE DENTRO DA OFERTA PÚBLICA DE EMPREGO con estrictos controis de legalidade, publicidade e igualdade.

EU incorpora tamén na súa proposta na parte de INGRESOS unha política fiscal progresiva na defensa do principio de que: “QUEN MÁIS TEN MÁIS PAGUE”

PODES CONSULTALA EN:

PROPOSTA ORZAMENTARIA ALTERNATIVA DE ESQUERDA UNIDA