Notas á propósito dos pactos post-electorais de ESQUERDA UNIDA co PSOE
Rubén Pérez
Coordenador local de EU en Vigo e membro do Comité Fderal do PCE
O 21 de abril de 2007 mentres os e as comunistas celebrábamos o 30 aniversario da legalización do PCE, os membros do Comité Federal do Partido aprobabamos unha resolución que incidía sobre os erros e acertos que aos 30 anos de legalización cometara a nosa organización. Tarefa de síntese moi complexa por outra banda.
Nesa resolución defendíase que se ben nun primeiro momento o Partido afrontou a transición defendendo a ruptura democrática e a apertura dun proceso constituínte, a correlación de forzas non o permitiu e deseñouse unha transición pactada, na cal se puxeron en marcha as liberdades fundamentais dun sistema parlamentario representativo.
O PCE, que actuou con intelixencia evitando o seu illamento, con todo aceptou algunhas cuestións que non eran necesario asumir e que representaron na práctica, a 30 anos vista, un abandono de certos valores e principios (algúns deles de carácter político e simbólico moi importantes, cal é o caso da República, a memoria histórica, o mantemento na ilegalidade doutros partidos de esquerda, ...) que produciron as primeiras disensións fortes.
E diciamos que o principal erro do PCE foi substituír a loita social e popular desde abaixo pola acción desde as institucións que, a pesar de cambiar na superficie, non deixaban de ter detrás o mesmo aparello do Estado do franquismo. E non se trataba de ignorar a correlación de forzas xa que a mayoria de partidos da oposición democrática estaban a apostar xa polo novo escenario e por suposto tampouco en non participar das institucións, xa que diciamos entón que o PCE xa participara de maneira exemplar no sindicato vertical infinitamente máis antidemocrático que o parlamentarismo burgués. Entendiamos, na contra, que o erro foi abandonar a guerra de posicións na sociedade para limitala só á loita institucional. A estratexia debía ter consistido basicamente en manter “unha liña de loita molecular pola democracia”. Por democratizar bastión a bastión cada institución, creando “parcelas de liberdade”. En seguir, en mellores condicións e cos cambios tácticos necesarios, a estratexia “de facto” que o PCE desenvolveu na fase final do franquismo.
E fomos nadando desorganizadamente até o “consenso constitucional”. O debate sobre as cuestións centrais da Constitución de 1978 produciuse nun ambiente de escurantismo cupular, coa intervención directa nalgúns casos do monarca, e totalmente á marxe das bases e do movemento popular democrático. As concesións aparentemente conseguidas, en particular en materia social e laboral, eran, como logo púidose verificar, moito menores que a literalidade do texto constitucional. Pero non cabía esperar outro resultado se se desactivou previamente a mobilización popular, en particular a sindical. O erro continuou e rematouse coa subordinación do movemento veciñal aos novos Concellos democráticos tras 1979.
Foi nesas eleccións municipais onde centos de concellos quedaron en mans dos acordos PSOE e PCE o que permitiu sacar por centos de concelleiros e alcaldes franquistas que se apuntaron “in-extremis” á “democracia” nas filas de AP e UCD. Pero xa entón os comunistas entenderon que o PSOE xogaba a outra baza, desmantelando ese movemento veciñal anterior, coptando vontades con salarios, convertendo o municipalismo en taifa e non ágora. A pesar diso a política de “Xuntos Podemos” extendeuse no imaxinario colectivo do eurocomunismo como un mantra sen darse conta que ou partido da rosa asestaba dentelladas certeiras ao electorado e base social do PCE.
Tralo desastre do PCE a plataforma de converxencia que foi EU recuperou lentamente un importante espazo municipal chegando ao culmen do 11% do electorado en 1995 onde se voltaron a configurar centos de alcaldías sobre ou acordo cos socialistas. Pero análogamente o debate anterior sobre ou papel municipalista do PSOE enrareceuse aínda máis porque ademáis de xogar a outra baza o PSOE adoptou a política estrela da dereita no ámbito municipal que non e outra que a privatización de servizos públicos, a especulación urbanística como sistema de compensación do inxente gasto público que os concellos, grandes esquecidos na política de traspaso competencial, empezaban a xestionar.
Nos procesos electorais de 1999, 2003 e 2007 as coalicións PSOE e EU consolidáronse pero crearon un crecente malestar orgánico en EU xa que as bases sociais entendían que PP e PSOE no ámbito municipal desenvolvían a mesma política lesiva aos intereses dous traballadores e traballadoras, que non ámbito concreto que son os orzamentos, a xestión do público e a transparencia contiñan unha mesma receita: a receita da escola de Chicago e do neoliberalismo.
¿Foi válida esa estratexia do XUNTOS PODEMOS dos inicios da transición? Radicalmente penso que si, servíu para consolidar a democracia municipalista, para abrir as casas consistoriais á cidadanía, para converxer dende a discrepancia ao traballo colectivo por sacar adiante vos nosos pobos e cidades.
¿Servíu de algo esa mesma estratexia nos anos 90 e 2000? O voluntarismo dous homes e mulleres de EU por evitar custe o que custe que non gobernase a dereita nos nosos concellos axudou a establecer unha “patente de corso” que equivocaba a mensaxe. Porque a idea non é, como maxistralmente aventurou Julio Anguita, TODOS CONTRA A DEREITA senón TODOS CONTRA A POLÍTICA DE DEREITA (e neses anos a facía o PP pero tamén centos de concellos gobernados polo PSOE).
Hoxe lamentablemente EU aínda ten interiorizado ese discurso acrítico do XUNTOS PODEMOS. ¿Como se pode configurar un goberno pretendidamente de esquerdas cun partido que ten realizado as dúas grandes agresións a base social da esquerda que son vos traballadores e traballadoras en forma da máis grave contrareforma laboral e a reforma do sistema social das pensións da democracia? ¿Como se pode configurar un goberno de esquerdas cun partido con numerosos cargos públicos que participan activamente do negocio da especulación financeira, inmobiliaria e que privatiza servizos públicos sen rubor?¿Ou é que no ámbito municipal acéptase colectivamente que “hai que ser menos de esquerdas e mellor xestor” porque iso é o discurso dun partido que pretendemos combater chamado PP.
Neste 2011 de 282 concellos nos que é posible esa coalición, somentes non se vai a producir en 60 onde EU coa súa abstención ou co voto aos seus propios candidatos evita ou goberno do PSOE. Os que EU vota ao PP parece que van ser sensiblemente menores aos que o PSOE vota a outras opcións (incluída ou PP) para evitar que goberne EU como Cangas de Narcea ou Trévelez.
Pero ou PSOE dí que volta a pinza, os seus medios sacan fotos de Anguita e Aznar saúdandose, o mesmo Anguita que artellou unha denuncia criminal contra Aznar polo xenocido en Irak. Outra vez a manipular coa cohabitación PP e EU para intentar medrar electoralmente pola esquerda á que teñen traicionado nesta lexislatura. Ou tractor de purín outra vez enchendo de merda o campo da política.
Frente ao PSOE antidemocrático que realiza un “dedazo” para escoller o seu candidato, frente a un PSOE que convertíu o estado español (axudado previamente polo PP) nun páramo cheo de desempregados e excluídos sociais, frente ao PSOE que contrareforma lexislativamente para cargarse os pocos dereitos laborais que nos quedaban aos traballadores, fronte ao PSOE oscuro e tráxicamente célebre de Rubalcaba, os GAL e os fondos reservados, fronte ao municipalismo narcisista e despilfarrador dalgúns dirixentes socialistas locais, frente a esa “Brunete mediática” os homes e mulleres de esquerdas temos que estar de novo na outra beira. Nesa donde están miles de homes e mulleres de esquerda non organizados, ou organizados en micro-organizacións políticas, que están indignados co bipartidismo, coa alternancia de poder de PP e PSOE, nesa beira estamos nós. Na outra cohabitan como Pili e Mili, o PSOE e o PP. Para avanzar, a esquerda fragmentada da nosa beira ten que poñerse a traballar pola unidade e a converxencia. Nesas estamos.....
