ESQUERDA UNIDA DENUNCIA QUE A MAIOR PARTE DOS VIGUESES DESCOÑECE AS ORDENANZAS MUNICIPAIS APROBADAS

EU cree que os 20.000 euros tirados en cartelería panfletaria de "ALCALDÍA" poderían ter sido investidos en divulgalas.

O coordenador local e candidato á alcaldía en 2011 Rubén Pérez suliña que nas parroquias case todos os vecinos consultados por ESQUERDA UNIDA descoñecen que existen axudas para sufragar o custe da ITE (Inspección Técnica de Edificios), inspección obrigatoria que está xenerando un malestar importante aos vecinos con ingresos por debaixo do SMI.

Igualmente Rubén Pérez suliña que as ordenanzas aprobadas polo Concello de Vigo para 2011 non contemplan o escenario de 28.916 parados en novembro e de problemas importantes de exclusión social xa que moitas delas somentes bonifican por exemplo á familias numerosas independentemente da renda, polo que EU proporá que sexan de acordo á renda, proponiendo que o custe, por exemplo da ITE, sexa asumida polo propio concello para aquelas pensións non contributivas, ou donde todos os membros se atopen en situación de desemprego ou con ingresos por debaixo do Salario Mínimo Interprofesional.

A importancia da publicación e promoción das ordenanzas municipais é importante especialmente en tempos nos que os orzamentos municipais decrecen pola baixada de impostos indirectos e directos e transferencias de outras administracións. Os máis de 20.000 euros despilfarrados polo Alcalde en crear unha administración paralela ó Concello chamada “alcaldía” poderían servir para que cada cidadán de esta cidade recibise unha carta informando dos dereitos e dos deberes contídos nas ordenanzas.


SECRETARIA DE COMUNICACIÓN DE EU VIGO
eu-vigo@esquerdaunida.org

Manifestación en contra da Reforma Laboral: Entrevista a Rubén Pérez, Coord. Local de EU-Vigo

ESQUERDA UNIDA DE VIGO chama a cidadanía viguesa a impulsar e participar na mobilización do 18 de decembro convocada por CCOO e UXT en Vigo

O coordenador local de ESQUERDA UNIDA en Vigo e candidato nas vindeiras eleccións municipais, Rubén Pérez Correa, recorda que xa son palpables na nosa cidade os efectos da reforma laboral do PSOE. O coordenador de EU coincide con CCOO na necesidade de outra folga xeral canto antes ante a situación límite de centos de traballadores activos ou desempregados na nosa cidade.

Rubén Pérez denunciou hoxe que a formación de esquerdas está constatando o aumento dos despedimentos en técnicos e profesionais cualificados (hay un aumento dun 18% nos despedidos no mes de novembro con titulación universitaria con respecto ao 2009) feito relacionado coa posta en vigor da reforma laboral xa que antes as empresas non os despedían polo custe da indemnización. Igualmente EU denuncia que esta reforma está precarizando o emprego na nosa cidade ante a evidencia de que case todos os contratos creados nas oficinas de emprego de Vigo son eventuais ou simplemente precarios.

Para ESQUERDA UNIDA trala primeira fase de loita contra a Reforma Laboral, que culminuo na Folga Xeral, e necesario reforzar un calendario de mobilizacións ante as gravísimas consecuencias que a reforma laboral está xenerando na nosa cidade. Dende empresas do sector do metal, auxiliares do naval ate fundacións públicas ou privadas están empregando as causalidades do despido obxetivo que contén a reforma do goberno para despedir a parte ou total da súa plantilla con 20 días por ano.

Por iso ESQUERDA UNIDA chama á cidadanía a participar activamente na movilización do sábado 18 ás 18 horas dende o cruce de Vía Norte con Urzaiz

ESQUERDA UNIDA CONSIDERADA “PURA ESTAFA” PARA A CIDADE DE VIGO O MODELO DE ESTABILIDADE LABORAL DA PLANTA PSA-PEUGEUT-CITRÖEN DE VIGO

Obreiros da Citöen en folga (Francia 1968)

Ante a eventual presentación dun ERE temporal na factoría viguesa o coordenador local de EU en Vigo, Rubén Pérez, recorda os centos de miles de cartos públicos volcados na compañía para o mantemento das plantillas, as centos de cesións en infraestructuras da cidade, as inxentes plusvalías que obtiveron estes anos da productividade “espartana” da plantilla. Rubén Pérez recorda que a automovilística francesa gañou 680 millones de euros no primeiro trimestre do ano 2010, fronte ás pérdidas de 962 millones do mesmo periodo do ano anterior. Os ingresos, pola súa parte, creceron un 21%, ate os 28.390 millóns de euros.

Igualmente pídelle tamén responsabilidades ó sindicato “amarelo” e a algún supostamente de clase, que estes anos defenderon e pactaron coa dirección da planta un modelo de flexibilidade e precaridade brutal que ó final non sirve para nada.

Os traballadores e traballadoras da planta van a sufrir agora este ERE que no é máis que o colofón dunha política de abuso laboral, de empregar ós traballadores como peóns dun xogo de aritmética financiera. Rubén Pérez lembra que os beneficios de Citroën siguen sendo multimillonarios polo que recorda a importancia de medidas como as que ESQUERDA UNIDA está defendendo, orientadas a que parte dos beneficios empresariais no estado español sexan obligatoriamente invertidos no mantemento de emprego e na inversión en materia de estabilidade laboral.

Non pode ser que, engadíu Rubén Pérez, que as empresas como Citroën argumenten baixadas de beneficios (que non perdas) para flexibilizar plantillas. Era obvio que os niveles productivos de Citröen eran insoportables nun entorno de crise de consumo en toda europa polo que o combate dos sindicatos na factoría tería que ter sido a loita contra as veladas e horas extras e os ratios de tempo productivo abusivos.

ESQUERDA UNIDA levará unha pregunta ó parlamento estatal solicitando información pública sobre as axudas á empresa durante estes anos condicionadas ó mantemento do emprego e a estabilidade laboral

Vídeo do acto de homenaxe a Marcelino Camacho en Vigo: Intervención do Secretario Político do PCG de Vigo, Rubén Pérez Correa

ESQUERDA UNIDA DE VIGO QUERE RECORDAR O INESTIMABLE NESTE DÍA O COMPROMISO DE MARCELINO CAMACHO COA LOITA DOS TRABALLADORES DA NOSA CIDADE

EU PEDIRÁ UNHA RÚA NA NOSA CIDADE Á MARCELINO CAMACHO EN RECORDO DO SEU COMPROMISO COS TRABALLADORES DE VIGO

Aínda tristes e emocionados pola noticia do falecemento queremos recordar dende ESQUERDA UNIDA de VIGO o compromiso do camarada Marcelino Camacho coas loitas que dende a ditadura ate a democracia vivimos os traballadores na nosa cidade. Os conclictos da folga dos tranvías nos 60, a folga de Citroën no 72, a reconversión naval, a loita polos convenios tiveron en Marcelino Camacho un abrazo solidario y un compromiso exemplar.

Queremos recordar tamén ó Marcelino que tantas veces nos visitóu os membros do PCG e de ESQUERDA UNIDA, a última visita que fixo en 1997 para apoiar a candidatura de ESQUERDA UNIDA en momentos trascendentais para o futuro desta organización, visita que fixo acompañado da súa inseparable Josefina, exemplo de esas mulleres de acero das que falaba PASIONARIA.

ESQUERDA UNIDA consideramos imprescindible que as xeración futuras coñezan a loita e o exempo polo que solicitará o nomeamento dunha praza ou rúa na nosa cidade. O coordenador local de ESQUERDA UNIDA, Rubén Pérez pedirá mediante escrito ó pleno do Concello que se materialice este feito


SECRETARIA DE COMUNICACIÓN DE EU
eu-vigo@esquerdaunida.org

Vídeo da rolda de prensa do candidato ás municipais do 2011 por Esquerda Unida en Vigo, Rubén Pérez Correa

DESDE MARX A LA HUELGA GENERAL DEL 29S, COSAS QUE CONVIENE RECORDAR

Rubén Pérez Correa
Secretario de Organizacion del PCG y miembro del Comité Federal del PCE

Todos podemos estar de acuerdo que desde el desarrollo de las sociedades industriales a finales del siglo XVII las formas de retribución de la actividad laboral humana han ido variando; desde el básico pago en especie, al intercambio de actividades, pasando por el pago por jornal y la forma más elaborada de enajenación de la plusvalía: el salario. Mi abuelo empezó seguramente trabajando por el jornal del día para con el paso de los años tener un salario semanal o mensual. Sin entrar a definir demasiado la teoría del salario que Marx formuló lo que todos tenemos claro que los trabajadores paulatinamente hemos ido sustituyendo viejas formas de retribución por la venta de nuestra fuerza de trabajo a cambio de un salario convenientemente despojado por el capitalista de una plusvalía que asegura la existencia del sistema que lleva casi dos siglos sangrando a la mayor parte de la población del planeta.

Esto es importante que lo tengamos en cuenta en tanto que el salario sale de nuestra fuerza de trabajo, no nos lo regala nadie ni NADIE CREA TRABAJO, mucho menos los empresarios que simplemente a través de la existencia de un capital para invertir (que ha salido a su vez de otros salarios) crea las infraestructuras para que la inversión de ese capital devengue en beneficios, la mayor parte de los cuales sale de la enajenación de una parte importante (en este siglo especialmente brutal) de nuestro trabajo.

Desde que los trabajadores son trabajadores la percepción de que las largas jornadas de trabajo (de más de 16 horas hace poco más de siglo y medio), la pérdida de salud y capacidad física por la penuria de los trabajos, etc... no compensaba en absoluto con las monedas que el capitalista le entregaba al finalizar el día, la semana o el mes. Por eso surge, casi intuitivamente, la sensación colectiva de que EN ESTE TINGLADO LLAMADA SOCIEDAD INDUSTRIAL ALGUIEN SE ESTÁ QUEDANDO CON PARTE DE LO QUE YO TRABAJO. Esa figura; sea llamada capitalista, industrial, inversor o desde que nuestro cerebro está reblandecido por el neoliberalismo llamada EMPRENDEDOR, ha sabido a lo largo de estos siglos que para poder mantener este sistema de explotación necesita varias cosas: la primera que el estado donde se asienta su negocio sea un estado que legisle y ejecute una política acorde con sus intereses, y la segunda, la más importante, que los TRABAJADORES NO SEAN CONSCIENTES EN NINGUN CASO de la potencialidad que la unión de sus intereses frente a los del capitalista.

La primera necesidad a lo largo de los tumultuosos siglos XVII, XVIII, XIX, XX y XXI la han tenido parcialmente cubierta. Los estados se han convertido en formulaciones moldeadas a los intereses del capital nacional primero y del trasnacional después. Los estados europeos se lanzaron a la colonización de África y Asia cuando sus industriales llamaron a las puertas de las chancillerías pidiendo materias primas baratas y salidas ventajosas para las manufacturas que ya abarrotaban los almacenes de una Europa que vivía sus primeras crisis capitalistas. Y fueron los capitalistas europeos y norteamericanos los que vieron en la II Guerra Mundial el alivio a una crisis brutal que arrastraban desde 1929.

El problema es que la segunda necesidad de la oligarquía capitalista no solo implicaba cambios en la infraestructura, es decir en base material de la sociedad que determina la estructura social y su desarrollo: esencialmente las fuerzas productivas y las relaciones de producción. Implicaba cambios radicales en la superestructura, es decir, en todos los aspectos de la vida social dependientes de la infraestructura. Tenían que conseguir convencer a los trabajadores que las relaciones de producción que determinan las clases sociales eran casi algo natural. Y aquí toparon con el gran atranco del capitalismo; la capacidad de autoorganización de los trabajadores, la conciencia de que sus problemas eran comunes y que su unión en base a intereses colectivos era la gran fuerza que los que pueblan los arrabales del sistema; aquellos que solamente les queda la opción de vender su fuerza de trabajo a cambio de un salario. De esta percepción y de la mente clara de obreros avanzados nacieron las primeras sociedades obreras que generaron posteriormente las ORGANIZACIONES SINDICALES DE CLASE.

En un primer momento eran organizaciones casi asistenciales, a las que los trabajadores cotizaban para que, por ejemplo, si un obrero moría en el tajo su viuda e hijos percibieran alguna ayuda y no murieran de inanición y miseria. Poco a poco, con organización y análogamente al desarrollo del pensamiento utopista, socialista, anarquista e incluso del obrerismo cristiano, se convirtieron en elaboradas formas de lucha que asestaban importantes zarpazos al corazón del sistema capitalista: LA PLUSVALÍA.

Con los SINDICATOS DE CLASE se consiguieron la desaparición del trabajo infantil en las minas o en los talleres textiles, se estableció la jornada laboral de 8 horas, las mutuas, el derecho a vacaciones, y cientos de derechos de impensable desubicación actual de nuestras condiciones de trabajo.

TODOS Y CADA UNO DE ELLOS, desde el más importante al más ornamental han sido conseguidos con la mejor fórmula de consecución de derechos que hemos tenido desde que el ser humano es un asalariado: LA HUELGA, sea de fábrica, de sector, nacional, provincial.... las mesas de negociación, las concesiones, las seguridades sociales, los subsidios de desempleo han llegado bañados por mareas de movilizaciones, el estado español instauró en pleno franquismo la Seguridad Social ante el miedo al naciente sindicalismo de clase que despertaba de el exterminio de sus cuadros tras la guerra civil. Nada ha sido regalado, no conviene olvidarlo.

Pero a la concesión de derechos el capitalismo supo hábilmente anexar ciertas fórmulas de lo que se llamó a partir del fin de la segunda guerra mundial CAPITALISMO POPULAR. El obrero ya tenía vacaciones, podía comprar coches y lavadoras, tener segunda residencia, los salarios subían, y aunque eran migajas frente a los incrementos del beneficio empresarial, permitían un cierto contento social. El capitalismo crecía imparable y podía limosnear a los trabajadores haciéndoles partícipes de la economía de mercando. Eso si, para que los trabajadores de los países desarrollados viviesen esta fiesta, había que aguárselas a millones de seres humanos en todo el planeta pero especialmente en los países africanos y asiáticos que, previamente descolonizados, quedaban a la buena de Dios y las multinacionales.

LO PRIMERO QUE HICIMOS LOS TRABAJADORES fue dejar los sindicatos en manos de lo que llamamos SINDICALISTAS, profesionales de algo no muy definido, porque si los sindicatos los conformábamos trabajadores, no tenía mucho sentido que quien dirigiera el sindicato no tuviese una empresa donde realizara su trabajo. PRIMER ERROR

LOS PARTIDOS DE CLASE que habíamos sido el pilar ideológico del sindicato ideamos un imaginario ideológico en el que los sindicatos eran independientes de correas ideológicas, NO QUERIAMOS QUE FUERAN CORREA DE TRASMISIÓN DEL PARTIDO decíamos, conseguimos que en los 20 años siguientes a la legalización de los sindicatos la línea roja que había unido a trabajadores con sus partidos de clase se rompiera convirtiendo el carácter sociopolítico del sindicato en algo a erradicar. NO SOMOS POLÍTICOS aún dicen en los pasillos algunos dirigentes sindicales. SEGUNDO ERROR

LUEGO esos sindicalistas vieron el sindicato como su puesto de trabajo, con lo que abandonaron los partidos que surtían ideológicamente a las organizaciones sindicales. Abandonaron sus puestos de trabajo y se fueron al calor del despacho del edificio sindical. El sindicado era el pan de sus hijos, la letra de su coche o hipoteca............... Pero a los trabajadores nos pareció bien, porque los liberados eran los que nos hacían todo: nos conseguían la categoría, nos daban cursos de formación con los millones que soltaba la Unión Europea, hasta ya no era necesario hacer asambleas e incluso afiliarse era solo cuando surgía un problema y hacía falta abogado.

En este contexto los sindicatos han sido expresión de lo que hemos querido los trabajadores, no lo olvidemos. Les hemos dicho que sean agentes sociales, que nos permitan endeudarnos hastas las cejas, que flexibilicen nuestro mercado laboral, hasta les recriminamos que no nos dejen trabajar en huelgas generales porque estamos de acuerdo con que los despidos a 20 días se generalicen y las ETT´s vuelvan a aparecer en nuestro mercado laboral como mirlos blancos de la lucha contra el desempleo. No nos olvidemos, SE LO HEMOS PEDIDO NOSOTROS, como dice el cura de mi barrio: POR ACCION U OMISIÓN

Y como MANTRA repetimos cosas muy simbólicas:

Han hecho huelgas si, pero nos molestan cada vez más porque es perder un día de salario o pueden echarme. Además tengo mi derecho al trabajo............Han peleado algunos convenios pero total no se cumplen..............No me consiguen trabajo: dicen algunos...............Los liberados son unos vividores..................Balones fuera............... al tejado del vecino

Y Amancio Ortega, y Diaz Ferrán se frotan las manos y los ojos. Los trabajadores, ellos mismos, los que crearon sus derechos, se los comen y en una digestión brutal los convierten en excremento

Pero tu, amiguete, sigue hablando de piquetes violentos, que es lo que se lleva esta semana. Y de Belén Esteban por cierto, no te olvides que es la tercera fuerza del país

En Berlín, en la tumba de Karl Liebknecht y Rosa Luxemburgo hay un monolito que reza DIE TOTEM MANHEN UNS “los muertos nos advierten”. Los miles de muertos que la clase obrera han tenido estos siglos para conseguir derechos deberían advertirnos pero tenemos el volumen del IPOD demasiado alto, o eso o no queremos escuchar nada ni a nadie.

O FASCIMO NON VIRÁ DISFRADO DE CABEZARAPADA OU CAMISA PARDA

O fascismo, ao longo da súa existencia, que non se termina nas ruínas do Berlín liberado ou a cama dun flebítico Franco, demostrou que a súa depuración política e social é gradual, na orixe case sibilina e difícil de percibir a súa magnitude futura.

En Alemaña primeiro empezaron acosando á oposición socialista e comunista, asestando pequenos golpes, incomodando nun principio a xudeos ricos e aos poucos, gradualmente, conducindo a súa política de terror a miles de cidadáns en toda europa. Igualmente en Italia o fascismo foi acurralando á oposición proba da que queda os maginificos debates de Matteoti ou Gramsci contra un bociferante Mussolini de recomendada lectura para entender como este cancro degrada aos poucos a mente da xente.

Denunciouno centos de veces Bertolt Brecht, até deixou un belo poema que, moitos citan pero que non se adoita reproducir literalmente, e rezaba:

"Primeiro viñeron buscar aos comunistas, e eu non falei porque non era comunista. Despois viñeron polos socialistas e os sindicalistas, e eu non falei porque non era únoo nin o outro. Despois viñeron polos xudeus, e eu non falei porque non era xudeu. Despois viñeron por min, e para ese momento xa non quedaba ninguén que puidese falar por min"

Vexo hoxe mesmo, na prensa, a Francia de Althusser, da Ilustración, de Zola e Balzac, de Sartre,........... a Italia de Gramsci, de Togliatti, ou de Berlinguer, de Croce, da luz do humanismo fronte ao escurantismo vaticanista....... os dous referentes do pensamento avanzado europeo organizando razzias, agrupando persoas por razas, expulsándoos, asumiento que existen perfís de comportamento por etnias, .....

Primeiro é a asuncion de que unha etnia ten un patrón de comportamento, xitano trafica, judio especula co noso diñeiro, árabe rouba (algo que xa nos engalanaron magníficamente os medios de comunicación dando noticias coa coletilla "de orixe arabe" "de etnia xitana"

Logo é o guetto (nesas estan en Francia e Italia)

Logo deportación,

A historia dar exemplos: desde os Armenios até os xudeos de que seguir estas vías ten moito perigo....

....pero Europa xa non está para escoitar á Historia

ESQUERDA UNIDA DENUNCIA ANTE O “DEFENSOR DEL PUEBLO” O ENÉSIMO RETRASO NA APERTURA DO ALBERGUE

EU pide que sexa o edificio da GOTA DE LEITE o emprazamento do novo albergue descartando outros usos populistas que, aínda que importantes, non son tan urxentes como o albergue.

O coordenador local de ESQUERDA UNIDA en VIGO Rubén Pérez presentou esta mañán una denuncia ante o DEFENSOR DEL PUEBLO que informa da grave situación que viven as persoas en situación de rúa da nosa cidade así como os atrancos que o goberno municipal e a Xunta están facendo á consecución dun albergue e centro de inserción en Vigo, única cidade de máis de 300.000 habitantes do estado español que carece dun albergue público.

Para ESQUERDA UNIDA unha vez mais o goberno municipal e Xunta de Galicia optan por solucións populistas para o edificio da Gota de Leite obviando unha realidade social que vivimos na nosa cidade. ESQUERDA UNIDA DE VIGO recorda ó goberno municipal que a situación social dos indixentes na nosa cidade é crítica, sobre todo nun contexto de crise económica e aumento do desemprego.

Para EU as administracións teñen que establecer un plan de emerxencia social que priorice investimentos, e os recentes falecementos de personas sen teito na nosa cidade amosan que non se fai absolutamente nada para solventar este problema. Sen negar a necesidade dunha rede de garderías públicas, a ubicación dunha neste espacio non vai solventar un déficit endémico de plazas que temos na nosa cidade polo que pide que antes de facer pequenos parches populistas e de cara ós medios se firme entre Xunta e Concello un PLAN DE REDES DE GARDERIAS PÚBLICA cofinanciado pola dúas administracións e cun estudo previo das necesidades de prazas de garderías nos barrios da cidade.

EU solidarizase coa REDE SOCIAL GALICIA SUR que tanto tempo leva demandando un uso do edificio da Gota de Leite como espacio para a atención destra gave alarma social e de exclusión que vivimos en Vigo dende fai moitos anos.

DENUNCIA DE ESQUERDA UNIDA DE VIGO ANTE O DEFENSOR DEL PUEBLO


RUBÉN PÉREZ CORREA en calidad de COORDINADOR LOCAL DE IZQUIERDA UNIDA EN VIGO pone en conocimiento de la oficina del defensor del pueblo la dramática situación de desamparo de la población en situación de indigencia en nuestra ciudad de Vigo. Desde el cierre del último albergue (provisional) habilitado por el Ayuntamiento de Vigo en el Berbés a día de hoy no existe ningún albergue municipal para los cientos de personas que viven en nuestras calles. Es especialmente preocupante esto en una ciudad de más de 300.000 habitantes donde desde hace años se detecta un contínuo aumento de población en situación de exclusión que ha sido reiteradamente denunciado por organizaciones como Cáritas, Cruz Roja o Médicos del Mundo.

Existe un edificio de titularidad autonómica conocido como A GOTA DE LEITE en los aledaños del Ayuntamiento de Vigo que ha servido hasta la fecha para el acogimiento de niños, niñas y adolescentes en situación de tutela legal por la Xunta de Galicia que hoy en día está cerrado y que es la ubicación idónea para tal albergue e incluso como germen para un centro de inserción social con unidades de tratamiento psicológico, médico o social para estos cientos de personas que diariamente duermen en nuestras calles.

Ni el Ayuntamiento de Vigo ni la Xunta de Galicia se ponen de acuerdo en la apertura de un albergue, las sucesivas ubicaciones alternativas son desechadas o no se llegan a concretar por la falta de acuerdo entre la corporación municipal (PSOE, PP y BNG) o por priorizar para estos edificios como A GOTA DE LEITE otros usos que consideramos menos urgentes (nuevos cuarteles de la Policia Local o guarderia infantil....)

Solicitamos al DEFENSOR DEL PUEBLO que interceda y que reclame al Ayuntamiento de Vigo y la Xunta de Galicia la apertura del albergue municipal en este edificio de A GOTA DE LEITE por tener ya su infraestructura y recursos prácticamente habilitados para ello. Recomendamos que sea urgente para evitar la llegada de los meses frios que el año pasado provocaron o fueron uno de los detonantes de la muerte de varias personas en situación de indigencia en las calles de Vigo.

MANIFESTO CIDADÁ POLA REFUNDACIÓN DÁ ESQUERDA VIGUESA. APOIAMOS A ESQUERDA UNIDA

A cidade de Vigo atópase inmersa nunha dobre crise política e económica, que empezou antes da recesión económica internacional, pero que eses feitos agravaron de maneira insoportable. Os vigueses e as viguesas sufrimos un goberno municipal despilfarrador, que acentúa as desigualdades sociais a favor dos intereses económicos privados do noso municipio, destrúe o territorio, menospreza o noso patrimonio histórico, cultural e natural mediante a aprobación dunha PXOM ilegal e especulador. Todo iso mentres a economía real dos cidadáns afúndese sen ningunha administración faga nada.

O incremento do paro e a precariedade do emprego é xa endémico, como consecuencia do colapso dun modelo de crecemento baseado na construción e a especulación inmobiliaria que abandonou á súa sorte aos sectores tradicionais industriais.

Mentres tanto, seguindo a lóxica neoliberal, os servizos públicos continúan sendo degradados ou convertidos en obxecto de negocio privado a través de tramas empresariais vinculadas a gobernos políticos municipais, estatais ou auutónomos.

Visto este panorama resulta irrenunciable a construción dunha alternativa real á política que se desprega desde institucións como o Concello de Vigo. Porque cremos nun futuro diferente necesitamos unha esquerda que non só faga oposición senón que articule unha verdadeira alternativa política, económica, social e cultural.

Os resultados dos últimos procesos electorais puxeron en evidencia dúas realidades obxectivas que hai que ter en conta. A primeira delas é que ESQUERDA UNIDA é a única formación política con activos suficientes para encabezar a alternativa ao bipartidismo desde a esquerda. A segunda é que, a pesar de que segue sendo con moita diferenza a formación da esquerda alternativa con maior implantación, presenza e peso electoral, por agora non é suficiente. Fai falta moita máis xente para articular unha esquerda máis forte e mellor organizada que sexa capaz de dar resposta ás necesidades da sociedade.

Desde hai moito tempo EU tratou de impulsar estratexias para facer converxer os anhelos de transformación nunha alternativa política. E, admitindo algúns éxitos parciais, habemos de recoñecer que estes intentos acabaron fracasando por varios motivos. Por unha banda, as estratexias de converxencia dirixíronse exclusivamente ao ámbito institucional en forma de alianzas políticas entre organizacións que, ou ben eran moi minoritarias e cunha escasa influencia social, ou ben eran refractarias á asunción de programas alternativos xa que os seus horizontes estratéxicos eran moi diferentes.

Se aceptamos que a estratexia de coalicións atópase superada pola realidade, aos vigueses e viguesas de esquerda unicamente quédanos un camiño: a converxencia da esquerda social ao redor de EU xerando unha dinámica de participación. Por tanto, hai que convocar ás persoas que se identifican coa esquerda alternativa e que nestes momentos non atopan suficientes motivos para colaborar activamente a enfrontarse politicamente co neoliberalismo e a corrupción. Esta convocatoria debe representar todas as cores que conforman o espectro alternativo, apelando aos diferentes matices ideolóxicos (socialdemócratas, comunistas, libertarios, republicanos...), os diferentes movementos sociais (sindicalistas, ecoloxistas, feministas...) e as diferentes adscricións identitarias (desde o federalismo até o nacionalismo de esquerdas). Hai que convidar ás outras formacións minoritarias da esquerda viguesa a compartir o impulso deste proceso, pero débese facer desde a base e atendendo especialmente ás achegas individuais. Un proceso aberto, cunhas normas de funcionamento recoñecidas e claras que faciliten a participación pero renunciando explicitamente a deseñar un resultado final predeterminado.

Un dobre horizonte temporal debe condicionar a axenda da convocatoria. A curto prazo, hai que afrontar un obxectivo específico e inmediato: as eleccións municipais de 2011. Desde esta perspectiva, a convocatoria débese dirixir á conformación de un programa electoral para o noso municipio. Entendemos que é imprescindible vincular os dous procesos por facelos converxer nun só: a resposta á problemática local débese vincular coa máis xeral de Galicia e do Estado. Tan evidente é que a inmensa maioría dos problemas especificamente locais non atoparán solucións (nin tan sequera parciais) sen cambios políticos máis xerais, como que a alternativa nacional non ten sentido sen o impulso e a achega desde os barrios e as localidades. O traballo débese facer de abaixo cara arriba, empezando polos ámbitos máis próximos, pasando pola articulación de propostas de ámbito comarcal e acabando coa definición de estratexias para o conxunto do País.

Pero non podemos entender este fito inmediato como un punto de chegada. Ben ao contrario, debe supor o punto de partida da refundación da esquerda viguesa. Este debe ser o verdadeiro obxectivo, coa perspectiva da transformación da realidade da nosa cidade, e os homes e mulleres de EU imos poñer todo o noso activo ao servizo do mesmo. A recuperación dos espazos políticos perdidos, e a xeración de novos, só poderá conseguirse con formulacións radicalmente democráticas que presupoñen a participación cidadá na toma de decisións.

Para construír a alternativa tamén hai que rexenerar a política. A desmovilización cidadá non é un problema menor nin conxuntural senón consecuencia directa da perda de confianza nunha clase política que se percibe afastada, endogámica e corporativa, cando non directamente corrupta. Para combater a degradación democrática, a esquerda debe basear a súa acción nos principios da ética, a transparencia e a austeridade, demostrando na práctica cotiá que “outra maneira de facer política é posible”.

OPINA E APORTA A ESTE DOCUMENTO:

eu-vigo@esquerdaunida.org

Rubén Pérez Correa encabezará a lista de ESQUERDA UNIDA en Vigo nas municipais de 2011

O actual coordenador local de ESQUERDA UNIDA de Vigo Rubén Pérez será o cabeza de lista da formación de esquerdas para enfrontar ás municipais do ano que ven según o acordo do Consello Político Local desta organización.

Rubén Pérez, de 33 anos é licenciado en Historia pola Universidade de Santiago. Membro do Consello Político Nacional de ESQUERDA UNIDA, e tamén membro do Comité Federal do Partido Comunista de España e do comité executivo do Partido Comunista de Galicia.

Actualmente traballa nunha compañía de servicios informáticos na cidade de Vigo e é delegado sindical de CCOO na Federación de Industria. E ademáis o delegado en Vigo da ONGD OSPAAAL (Organización de Solidariedade cos pobos de Africa Asia e América Latina) .

Coa candidatura de Rubén Pérez ESQUERDA UNIDA tenta que a voz dos traballadores e dos mozos entre no Concello para defender políticas alternativas, anticapitalistas e democráticas nunha tesitura económica e social que fai imprencindible a presencia dos homes e mulleres de ESQUERDA UNIDA nas institucións.

O candidato de ESQUERDA UNIDA suliñou que “nestes anos, dende a desaparición do PCG do panorama institucional do Concello de Vigo , a clase traballadora viguesa botou en falla unha voz que defendera os seus intereses en momentos decisivos, ante as privatizacións que gobernos de un e outra cor levaron a cabo, ante conflictos laborais nos que o concello tiña que actúar codo con codo coa cidadanía asalariada. A percepción da cidadanía de que todos os partidos políticos son iguais é froito de que non existíu unha alternativa, senón unha alternancia de forzas políticas.”

Engadíu que “Se pode facer outra política, e se pode facer política DE ESQUERDAS, dende o compromiso con políticas anticapitalistas, antiespeculativas e co horizonte da construcción do socialismo. Queremos desterrar a teoría de que ideoloxia e municipalismo non son concurrentes.”

ESPERAME EN SEPTIEMBRE

Como el guión de una película de amor de la noveau vague, .esperaremos a septiembre para la huelga general. Los sindicatos asumen que para que triunfe se necesita tiempo. Y tiempo, especialmente tiempo, es lo que tienen más de cuatro millones de españoles que pasan dilatadamente sus “lunes al sol” desde hace meses manteniendo un tórrido romance con el mostrador de las oficinas de empleo.

Las huelgas generales se hacen para ganarlas, claro que si, pero no se pierden el día que se para (o no) el país.

Se pierden cuando, durante años, se mina el sindicalismo de clase con políticas pactistas, clientelares de un gobierno con el que cientos de sindicalistas (de uno y otro sindicato) comparten carnet.

Se pierden cuando se asume que el sindicato es un “agente social” que tiene una especie de “compromiso histórico” con el gobierno y con el pais, al igual que Enrico Berlinguer dijo que el PCI lo tenía con la Democracia Cristiana para el bien de Italia. Falló Enrico y también fallará CCOO en esta empresa.

Durante años a muchos delegados sindicales y miembros de comités de empresa nos ha costado un Potosí defender a nuestro sindicato ante los trabajadores y en nuestros centros de trabajo. Quizás nosotros, los que defendemos un sindicato socio-político y no de servicios, los que hemos sobrevivido a las purgas internas del señor Gutiérrez (ahora diputado del PSOE) y del señor Fidalgo, (plausible candidato de UpyD a la alcaldía de Madrid), si nos conmueva una suerte de “compromiso histórico” con los orígenes e historia de nuestro sindicato. Pero todo tiene un límite.........

Tenemos varios meses para explicar, asamblea a asamblea, centro de trabajo a centro de trabajo no solo los motivos de la huelga sino, desgraciadamente, que es y para que sirve una huelga general ante una clase obrera unidimensionalizada, perdida en la cultura del “salvese quien pueda” y el “individualismo proletario”.

Nuestro sindicato nos lo ha puesto difícil, nos esperan en las asambleas caras de enfado, amarguras por situaciones personales angustiosas, mentes teledirigidas por el discurso teacheriano de “sindicatos corruptos y que viven de mis impuestos” que tan bien le fue a la dama de hierro ya que en un lustro se cargó cualquier regulación bidireccional patronal-sindicatos en las relaciones laborales inglesas.


Tiempos aciagos para la “fraternidad por el que no conozco” que decía Pablo Neruda. Tiempos aciagos para permitirnos esperar al amor en septiembre. A ver si de tanto esperar se nos va con otro.................

Rubén Pérez

Coordinador local de EU en Vigo, miembro del comité federal del Partido Comunista de España

A POLITICA DE CONVERXENCIA DO PCE, ESQUERDA UNIDA

(DOCUMENTO APROBADO NO XVIII CONGRESO DO PCE)

Levamos anos falando do PCE de EU, o PCE en EU, Un PCE forte para unha EU forte, do PCE como garante da existencia esquerda transformadora. É dicir, dun partido sempre en función de EU. Chegamos a confundir ao proxecto do partido coa estratexia e a esta co instrumento da mesma. PERO A aposta por EU NON É A RESPONSABLE da degradación do PCE, ao contrario, a política de Converxencia (que despois deu orixe a EU) foi capaz de ?romper con Carrillo? e o ?eurocomunismo?, responsables do principio da devandita degradación.Temos que lembrar que o proxecto do PCE é a construción do socialismo e que para iso elabora estratexias e dótase de instrumentos. Por tanto, EU foi un instrumento da estratexia. Así, temos que abordar a cuestión comunista desde o punto de vista ideolóxico, político e do papel do partido. Somos unha forza que non asume o pensamento do sistema, senón que debe organizar a resposta desde a resistencia e a construción da alternativa.

En España faise urxente a recuperación dun forte referente ideolóxico en torno ao PCE.Partimos dun acordo na necesidade dunha ampla converxencia política e social que se concrete por unha banda en que o PCE traballe creando e desenvolvendo tecido social alternativo co que converxer na loita, e por outra banda no compromiso cunha EU Refundada, para o que desde o PCE debemos desenvolver o acordo que se tomaron en EU sobre este tema e situarnos á cabeza do proceso refundador de EU, concretando os elementos que xa vimos na pasada conferencia política, coas achegas que despois da pasada asemblea de EU teñamos que facerlle, empezando por deixar claro que sen unha satisfactoria solución dos conflitos que se arrastran desde hai anos en diversas federacións de EU, sobre a base dos seus principios e os seus estatutos, non é factible unha auténtica refundación de EU.

Paradigma disto foi a situación anómala da cal é vítima o PCE en Asturias

O PCE defende o seu compromiso irrenunciable á refundación de EU como unha aposta dos comunistas por recuperar a hexemonía cultural que a dereita nos arrebatou nos últimos anos, e non unha simple recomposición de hexemonías internas en EU, que conduciría irremediablemente ao fin do noso proxecto estratéxico e ao fracaso na sociedade.Hai que destacar que Esquerda Unida, aínda que actualmente aparece como a única alternativa fronte ao bipartidismo capitalista, non é máis que un pequeno embrión do amplo movemento plural e unitario que requiren as tarefas a realizar, articulando a organización política co conxunto dos movementos sociais emancipatorios, e no cal haberán de poder participar todas as organizacións, correntes e sensibilidades de esquerdas desde ao respecto á identidade de cada unha, axuntando a plena liberdade no debate interno e externo e na mobilización social democrática coa unidade de acción nas institucións do Estado.

Sinalemos que a autoorganización social necesaria para a construción dunha sociedade alternativa debe descansar necesariamente sobre a liberdade de acción e decisión dos diferentes compoñentes, políticos e sociais, do movemento que ha de impulsalo. A disciplina, pola contra, debe ser estrita na actuación dos cargos públicos nas institucións do Estado en cada nivel, que deben pór en práctica os acordos colectivos adoptados pola organización política no nivel correspondente, esforzándose así por evitar que ditas institucións desvincúlense da súa base social, como condición imprescindible para o proxecto de transformación social que defendemos.

O traballo do PCE no movemento cidadán, nos foros sociais, nos colectivos de solidariedade, no movemento feminista, etc. debe facerse en clave de converxencia social, ligada á Converxencia Politica que se concreta na aposta pola Refundacion de EU.

A necesidade de refundar EU derívase de que esta non pode ser, nin na súa composición, nin no seu funcionamento un partido político clásico, se non o que viñemos en denominar un movemento político e social organizado.

Porque o paradoxo é que, nun contexto de fracaso do neoliberalismo que propiciou o estalido da crise global do capitalismo, as principais forzas que desenvolveron o proxecto neoliberal, como o PSOE, pero tamén o PP, esforzáronse por esconder o seu perfil neoliberal e presentarse como forzas preocupadas polos problemas sociais.

A cuestión está en transformar o malestar fronte aos desastres do capitalismo nunha alternativa crible para amplos sectores sociais que EU non puido expresar até agora coa amplitude que se necesita. Este é o obxectivo político, o reto da refundación que debemos impulsar en EU desde os postulados políticos da Asemblea de novembro dun proxecto soberano que se define de esquerda anticapitalista, democrática, federal e republicana, pero tamén ten un reto organizativo, xa que todos coincidimos en que EU non pode ser, nin na súa composición, nin no seu funcionamento un Partido Político clásico, senón o que viñemos en denominar un Movemento Político e Social Organizado.

PARADOXAS

Se denuncio a violación dos máis mínimos dereitos da poboación palestina dende 1948 son un proárabe antisemita

Se discuto a incapacidade da ONU de velar polo cumprimento da legalidade internacional nos territorios ocupados por Israel son un unilateralista que boicotea a paz mundial artellada trala segunda guerra mundial

Se considero a Hamas como a lexitima forza política elexida pola cidadanía palestina para que lle represente posiblemente son un islamista radical

Se denuncio que o goberno español ten contratos multimillonarios con Israel en materia de industria e I+D+I militar son un antipatriota que quere ver afundido un importante sector da economía industrial do estado

Pero, se Israel ten artellado o maior campo de concentración que coñeceu a historia da humanidade en Gaza, onde mais de un millón setecentas mil personas están completamente ailladas e bloqueadas

Se Israel asesina impunente.....

eles son victimas, sempre victimas...... e hai que chorarlles os mortos do nazismo, o éxodo, os progromos ó longo da historia,

estou ben farto de que os fornos de Auschwitz se aviven sempre que hai que tapar unha masacre sionista

ben farto................

ESQUERDA UNIDA PRESENTARÁ UNHA MOCIÓN AO PLENO DO CONCELLO DE VIGO CONTRA O AXUSTE DO GOBERNO

Á ALCALDÍA DO CONCELLO DE VIGO


Rubén Pérez Correa, coordenador local de Esquerda Unida en Vigo, de conformidade co disposto no Regulamento Orgánico do Concello de Vigo, presenta a seguinte Moción ao obxecto de ser incluída na orde do día do Pleno ordinario e debatida no mesmo coa seguinte,

Exposición de motivos:

O Goberno Central vén de presentar o máis duro axuste económico formulado contra as clases traballadoras dende o final do franquismo, axuste que foi refrendado no Consello de Ministros do 20 de maio. Desmentindo as diversas e contraditorias declaracións ministeriais, o Goberno racha con calquera vacilación e somete a súa política ás esixencias do capitalismo financeiro internacional, que ten representantes obsecuentes na dirección da Comisión Europea, que teima en continuar a conducir a construción europea o abismo cun modelo social neoliberal.

A redución dun 5% dos salarios dos traballadores e traballadoras públicas, a conxelación das pensións agás as non contributivas e mínimas, a eliminación do réxime transitorio para a xubilación parcial, a cancelación do cheque – bebé, a eliminación da retroactividade no cobro das prestacións da Lei da Dependencia, o recorte na axuda ao desenvolvemento por importe de 600 millóns de euros e a redución en 6.000 millóns nos investimentos públicos en infraestruturas, asemade dun recorte adicional en 1.500 millóns a asumir polas administracións autonómicas e municipais supoñen un ataque inxusto e ademáis ineficaz para atallar a crise. Hai que engadir as nubes negras que con esa mesma orientación rondan a anunciada reforma laboral e sobre as pensións.

Son medidas que rompen os Acordos da Función Pública cos sindicatos, que se acadaron en data tan cercana como setembro de 2009. Así como a Lei 33/85 sobre o mantemento da capacidade adquisitiva das pensións e maila Lei 40/07 sobre o réxime de xubilacións. Son medidas que vulneran os acordos parlamentarios sobre a Lei da Dependencia, que sofre un atraso crónico na súa aplicación e un evidente subfinanciamento.

Medidas que semellan unha atolondrada, mais interesada, carreira en pos dunha deflación competitiva, que deixe os causantes da crise sen custo algunho. A estes efectos acordánse medidas inxustas e que van dificultar e profundizar a crise, ao ferir a unha feble demanda agregada, ferindo aos únicos que están a pagar a crise as mulleres e homes das clases traballadoras.

O déficit público explícase – nunha lectura de esquerdas, atenta ao interese xeral das clases traballadoras – polo lado dos reducidos ingresos e non polo do cativo gasto público, que segue a atoparse a anos de distancia e a 7 puntos do PIB en gasto social en relación coa media da UE. A progresiva voadura da fiscalidade das rendas do capital e a redución e perda de progresividade dos tipos impositivos do IRPF, xunto coa supresión do imposto de patrimonio e a mingua do de sucesións supoñen a clave da febleza dos ingresos estatais e, xa que logo, a incapacidade para afrontar o gasto social e produtivo coa intensidade que require o actual intre.

Para Esquerda Unida as actuacións do Goberno Central teñen que reorientarse por completo, xirar 180 graos, para incrementar os ingresos a partires dunha reforma fiscal que equilibre o custo da crise que até o de agora está a ferir a millóns de traballadores e traballadoras, autónomos e pequenos empresarios, cuxa realidade obxectiva os sitúa no campo dos intereses da maioría social traballadora.

Xa que logo, EU presenta, para a súa toma en consideración polo Pleno do concello de Vigo, a seguinte proposta de ACORDOS:

1.- O Pleno do concello insta ao Goberno Central a retirar o Plan de Axuste presentado o día 12 de maio e aprobado no Consello de Ministros do día 20 do corrente.

2.- A Corporación local manifesta a súa oposición a calquera medida de conxelación das pensións do sistema público e insta ao Goberno Central a retirar das medidas de axuste as que conxelan as pensións durante 2011 e modifican as condicións para a xubilación parcial.

3.- O Concello de Vigo insta ao Goberno do Estado a que de maneira inmediata recupere o Imposto de Patrimonio, o que vai permitir un aumento da recadación fiscal duns 2.200 millóns de euros, segundo a recadación prevista no último exercicio no que estivo en vigor ( 2007 ), e que fai innecesario calquera recorte de pensións ou o endurecemento das condicións para o disfrute das mesmas.

4.- A Corporación local se opón a calquera medida que supoña a redución do salario dos empregados e empregadas públicas e/ou a conxelación das súas retribucións e insta de xeito especial ao Goberno a que retire das medidas de axuste ás que poidan afectar a este concepto.

5.- A Corporación local insta ao Goberno a que de forma urxente convoque aos representantes das forzas políticas para acordar un paquete de medidas de reforma fiscal progresiva, na que paguen máis os que máis teñen ou gañen e se incorporen medidas para incrementar a recadación fiscal procedente das institucións financeiras e das operacións especulativas, de maneira que sexa innecesaria calquera medida de recorte salarial ou de axuste de emprego das e dos empregados públicos. Estas medidas deben incorporar un plan rigoroso de loita contra a economía mergullada e o fraude fiscal. Asemade, as Administracións públicas adoptarán medidas eficaces para a racionalización do gasto, na procura da meirande calidade e eficiencia.

6.- O Concello de Vigo tomará cantas medidas sexan precisas para evitar a aplicación aos empregados e empregadas públicas deste concello das medidas de recorte e axuste anunciadas polo Goberno Central.


Vigo, 25 de maio de 2010.



Asdo. Rubén Pérez
Coordenador Local de ESQUERDA UNIDA en Vigo

O MODELO DE FINANCIAMENTO MUNICIPAL NO TEMPO DA CRISE. DA BONANZA A AUSTERIDADE SEN PASAR POLA DESCENTRALIZACIÓN

Rubén Pérez Correa
Coordenador Local de ESQUERDA UNIDA en Vigo

Paseniñamente, case de xeito imperceptible ven de aparecerse na nosa realidade diaria colmada pola omnipresente crise un novo buraco o que temos que atender para evitar a zozobra do noso armazón institucional: a financiación dos concellos. Non é nada novo xa que dende fai máis de 30 anos os concellos do Estado español viñeron reclamando unha solución xusta en materia de financiamento, solución que lonxe de achegarse foise demorando dun modo inexplicable no tempo. Eso sí, ante esta falla de novidade temos unha urxente necesidade de solucións nunha coxuntura de crise económica brutal.

Desde o inicio da democracia no noso país todas as forzas políticas incluíron entre os seus eixes programáticos e compromisos electorais, mellorar o financiamento municipal, e sempre a FEMP suscitou como prioridade resolver o marco competencial e de financiamento dos concellos. Non soamente foron os concellos , os partidos políticos, senón tamén o Congreso e o Senado, cámaras de representación da soberanía popular, quen en reiteradísimas ocasións aprobaron ao longo dos anos numerosas mociones, proposicións etc. instando ao goberno de quenda a que resolvese o problema de financiamento deficitaria dos Concellos do noso país. Mais aínda ,todos os Presidentes de Goberno , nas reunións mantidas cos representantes dos Concellos comprometéronse a abordar sen demora o marco competencial e de financiamento dos concellos.
Durante 30 anos recoñeceuse a xustiza da reivindicación municipal, adoptáronse decisións institucionais que se teñen incumplido dun modo flagrante polos gobernos do PP e do PSOE a nivel estatal.

Lonxe de avanzar en mellora-lo do financiamento ,nestes anos, producíronse decisións e feitos que foron agravando a situación ata límites insostenibles. Os concellos, ante o deixamento doutras administracións, foron asumindo competencias impropias que se están financiando con recursos municipais cando deberían ser financiadas por outras administracións , se a iso unimos un financiamento insuficiente e inxusta, un modelo desigual , confuso e parcial, decisións como a retirada do IAE sen a compensación oportuna por parte do Estado e a crecente demanda social de servizos ,podemos concluír que se chegou a unha situación realmente limite.

Así o entendeu a Asemblea da FEMP ,celebrada o ano pasado, que centrou boa parte do seu debate e resolucións na necesidade de abordar sen mais demora este reto esixindo ao goberno da nación e tamén aos gobernos autonómicos que asumisen as súas responsabilidades e que abordasen xunto aos concellos un novo marco de financiamento local que non podía illarse do debate do financiamento autonómico senón camiñar de forma conxunta e que debia perseguir, desde a corresponsabilidad competencial e financeira , o obxectivo de asumir os retos da cidadanía para o século XXI.

Os concellos , os pobos e as cidades , foron auténtico motor de cambio no noso país nos últimos 30 anos, poden e deben xogar un papel crave para conseguir a igualdade de oportunidades dos cidadáns e para incrementar a cohesión social, poden e deben ser a institución que con maior rapidez e eficacia poden dar resposta ás necesidades dos cidadáns, poden e deben ser espazos de convivencia e integración e son sen ningunha dúbida o primeiro lugar ao que acoden os cidadáns buscando solución aos seus problemas, unhas veces de competencia municipal e a maioría de veces de competencia doutras administracións.

Para cubrir estes obxectivos son imprescindibles máis recursos. Moitos concellos, presos da necesidade de dotar de financiamento estos servicios tiveron entón no desbocado sector da construcción e das súas suculentas licencias unha fonte de financiamento rápida e eficaz que paliaba a deixadez de outras institucións públicas.

Nesta tesitura non é inusual ver aparecer planeamentos urbanísticos como o do PXOM de Vigo, onde se artella a construcción de 120.000 vivendas, e dicir, se duplica o parque total de vivendas no Concello, algo que estaba forra de calqueira previsión demográfica pero que, coas contas da leiteria dalgúns cargos públicos desaprensivos, se traducia a miles de euros en licencias urbanísticas.

Coa desaceleración e posterior caída en picado do sector inmobiliario os concellos teñen visto desaparecer un maná o que estaban acostumados. Nalgúns casos máis do 40% do presuposto baseábase nos impostos e tasas directamente relacionadas coa construcción.

Neste contexto a situación dos concellos e especialmente delicada agora. Das reclamaciones da FEMP, das aprobacións do Congreso e o Senado, dos compromisos das diferentes forzas políticas non se ten obtido nada concreto que mellore a situación dos concellos, que hoxe so se pode calificar de lamentable, monito peor en porcentaxe de asignación de recursos que fai 25 anos. Hoxe a participación dos concellos no gasto publico estatal é inferior ao de fai 25 anos.

Cando o debate atopábase nesta fase vímosnos sorprendidos polas propostas do Ministro de economía de entón o Sr. Solbes, que incluíu entre as propostas para o anteproyecto de orzamentos que presentará o Ministerio de Economía e Facenda unha REBAIXA dos recursos que van destinados aos Concellos para o ano 2009. Era a primeira vez nos anos de democracia que a asignación municipal no marco do Orzamento Xeral Do Estado podería reducirse. Se non fose tan grave parecería un sarcasmo.

Agora asistimos a un novo proceso no que o goberno pretende impedir ó acceso dos concellos ó crédito con entidades financieras como método de financiamento do complexo armazón dun ente local: obras, infraestructuras, dotacións, etc...

Faise esta proposta por parte do goberno no marco dun debate sobre a crise e a suposta necesidade de austeridad nas contas publicas, austeridad por certo que só prevese para a administración municipal que está sufrindo dun modo considerable a redución dos seus recursos como consecuencia da crise económica e o parón da construción.

O endebedamento dos concellos é algo a erradicar, pero non mediante propostas como esta que deixan ós concellos sen alternativa para xestionar gastos propios e impropios e porque unha vez mais se esta pretendendo que a parte mais fráxil da administración siga asumindo grandes retos con escasos recursos.

Todos sabemos que en épocas de crises é imprescindible que existan recursos suficientes para paliar as necesidades das clases populares que son victimas do paro, as hipotecas, o aumento dos prezos en produtos básicos etc. Todos sabemos que eses cidadáns ao primeiro lugar ao que acoden coa súa angustia e as súas necesidades é aos Concellos.

Por iso reducir a achega estatal aos concellos como xa se ten feito ou liquidar o acceso ó crédito dos concellos é sen dúbida reducir o gasto social que podería axudar a que non paguen a crise en solitario, unha vez mais, os de sempre.

GOBERNO DE PATRÓNS

Realmente a pesar de ter visto o filme varias veces non lembraba esa escena, e foi gracias a unha proxección audiovisual no XII Congreso do PCG que recuperei ese momento no que o patrón dirixese ós braceiros na imprescindible NOVECENTO de Bertolucci para pedirlles un SACRIFICIO ante a merma na producción da colleita dese ano.

Un braceiro, colocado no centro da escea, replícalle ó patrón “pero e que cando a colleita é doble non nos pagas máis polo traballo”. O patrón perde nese momento a mesura na súa alocución os seus empregados, acaban de tocarlle no cerne do seu capitalismo.

Non é gratuita a inclusión deste fragmento da xenial obra de Bertolucci no audivisual, porque a pesar dos anos pasados da realización do guión do filme, a pesar de que está ambientando a súa vez na Italia mísera de entreguerras, o concepto de SACRIFICIO que relata está máis vivo que nunca. De novo, o patrón, os patróns e os gobernos que gobernan para eles volven a pedirnos sacrificios para salvar a súa colleita que en vez de trigo e centeo vístese de bonos e beneficios.

Ante a crise do capitalismo, ante a nefasta xestión dos recursos públicos, ante o estoupido de burbullas de todo tipo, pídennos un novo sacrificio. Que sexamos todos os que paguemos o pato, eles mantendo o seu estatus quo inamovilble e nos perdendo dereitos sociais, laborais e a dignidade.

O goberno socialista no estado español actúa exactamente igual que o patrón de Novecento, pretende que o sacrificio salve o seu establishment. Se non fora un goberno de patróns non pediría nada a asalariados que bastante teñen con vivir co medo do desemprego ou funcionarios que ven como o seu poder adquisitivo fíxose trizas no último lustro.

Se non fora, como din nos seus mítines, un goberno de patróns seguro recuperaría o Imposto de Patrimonio que significaría para as arcas do estado uns ingresos de polo menos 2.200 millóns de euros (200 millóns de euros máis que o que representa a conxelación de pensións e o endurecemento das condicións para a pensión parcial).

Loitaría por reducir alo menos 3 puntos de PIB na economía mergullada, o que representaría un aumento da recadación fiscal de 10.000 millóns por ano, é dicir 4.000 millóns máis que a redución e conxelación dos salarios dos empregados públicos.

Pagarían máis os que máis teñen aumentando a tributación do 43 ao 50% no tramo último do IRPF (o que afecta as rendas máis altas) o que permitiría aumentar a recadación fiscal en 2.500 millóns de euros, é dicir 1.250 millóns máis que a eliminación do cheque bebé.

Actuaría sobre as SICAV, evitando a equiparación en tributación de rendas de traballo e de capital, aumentando a tributación das sociedades financeiras e das empresas que cotizan en Bolsa ou que sen cotizar teñen máis de 250 traballadores, ou lanzaría un acoso sobre as taxas sobre transaccións en Bolsa, ou co incremento de recadación do IVE por utilización en consumo de billetes de 500 euros ou reducións da Igrexa católica, Casa Real ou mesmo a retirada de tropas en Afganistán, co que pódese conservar os 6.000 euros do programa de investimentos públicos e mesmo incrementalo substancialmente.

Esto que ten unha lectura fácil e que a unha persona normal parecelle máis elaborado que pedir sacrificios (algo bíblico e moi teolóxico pero con poucas aplicacións no mundo da economía) foiselle presentado fai case un ano por parte de Cayo Lara ó goberno,

.... pero claro, o mellor tiñamos que ter en conta que este é un goberno de patróns e non de braceiros

ESQUERDA UNIDA DE VIGO PIDE QUE TODA A PROPAGANDA INSTITUCIONAL DO CONCELLO SE ROTULE EXCLUSIVAMENTE CO LOGO E LEMA DO CONCELLO DE VIGO

Para o coordenador local de ESQUERDA UNIDA, Rubén Pérez a multiplicidade de logos: alcaldía, tenencia de alcaldía, concellería de cultura, etc... é un despilfarro de recursos nestes tempos de crise ademáis de ser claramente unha utlización partidista da institución local por parte de BNG e PSOE

Rubén Pérez engadíu que esta extratexia de PSOE e BNG de perfilar publicitariamente ás súas concellerias supón un gasto ó contribuínte inútil e que un libro de estilo unificado baixo o único logo histórico do concello (co castelo e a oliveira) e a lenda de CONCELLO DE VIGO basta e sobra para publicitar a actividade pública (non partidista como algúns queren suliñar) do Concello de Vigo.

O coordenador local de EU recordou que o incremento das partidas publicitarias nos últimos anos, sobre todo coa chegada do actual alcalde, non fan máis que incrementarse nunha dinámica enfermiza de autobombo inxustificada.

Un concello como de de Vigo, que no orzamento de este ano vai ver mermadas considerablemente as partidas de ingresos, esencialmente pola caída da actividade económica, non pode seguir tolerando gastos superfluos en base a carteis e paneis publicitarios que en ocasións nin siquera axudan a que a cidadanía coñeza a actividade que anuncian: presuposto da mesma, prazos de execución, orzamento,... e simplemente conteñen logos inventados por concelleiros e alcaldes personalistas.



EU-IU VIGO
Secretaria de comunicación
eu-vigo@esquerdaunida.org

Debate sobre as caixas

GUION INTERVENCION DEBATE SOBRE O FUTURO DAS CAIXAS

Guión da intervención do coordenador local de EU en Vigo, Rubén Pérez, do debate sobre o Futuro das Caixas na AA VV Val do Fragoso o 29 de abril.

-------------------------------------------------------------------------

Ante todo un agradecemento en nome da agrupación local de ESQUERDA UNIDA pola invitación cursada, invitación que agradecemos enormemente por ser un tema no que consideramos que EU esta facendo interesantes aportacións e perfectamente aplicables.

Para nós o debate sobre o futuro das CAIXAS DE AFORROS ten unha orixe na crise financiera e nos efectos desta na economía real, é algo obvio porque se dispara a partir da entrada en barrena do capitalismo financeiro español e porque fai somentes dous anos as Caixas estaban na súa fase máis expansionista da súa historia alleas a realidade económica que se avecinaba.

O debate esencial é o papel que teñen que xogar na economía española e o carácter xurídico das mesas, o debate das fusións para nós e secundario, ainda que a clase política estemos empeñados en presentalo como importante.

E consideramos que o debate esencial é o primero por varios motivos:
- Porque as caixas representan aproximadamente o 50% dos depósitos e dos créditos concedidos polo sistema financeiro español
- Porque en termos de eficiencia e rentabilidade soportan calqueira comparación co sistema financeiro privado (AÍNDA QUE NON O PAREZA POLA XESTIÓN NEFASTA DALGUNS CONSELLOS DE ADMÓN.)

E parece un debate novo, pero sempre aparece en tempos de movementos do capitalismo financeiro. E aparece porque o trasfondo para nós non só e a crise senón o enésimo intento de definitiva a completa privatización.

O sistema de saúde e as caixas son os dous ámbitos que os círculos de poder financieros e económicos buscan privatizar dende fai anos, de este modo durante a primeira lexislatura de Aznar planteouse abertamente pola ASOCIACIÓN ESPAÑOLA DA BANCA PRIVADA a completa privatización das caixas, algo que repetidamente veñen pedindo en base a o cambio de estatus xuridico das mesmas que permita a entrada da banca privada (algo prohibido ate o de agora).

Na actual coxuntura económica de crise do sistema financiero, primeiro en USA e logo na UE, xurde análogamente o debate sobre a fusións das CC de AA nalgunhas comunidades autónomas, fusións a veces vinculadas a delicada situación na que se encontran moitas delas e na argumentación de que 42 caixas son moitas. E obvio que a atomización favorece a Banca Privada nunha hipotética adquisición previa modificación xuridica. AS FUSIÓNS PODEN SER O PRIMEIRO PASO A PRIVATIZACION
En Galicia o debate ten sido manipulado evidentemente por varios axentes:

- grupos económicos beneficiados por unha ou outra caixa
- intereses dos partidos políticos con representación nas caixas
- e os propios poderes locais argumentando intereses localistas que para nada apareceron, por exemplo en Vigo, cando Caixavigo absorveu (de facto foi asi, caixaourense e caixapontevedra). Se olvidar os fortes lazos de intereses personais, empresariais ect... entre as caixas e os poderes locais.

Realmente as dúas caixas teñen practicado estos anos unha huída cara adiante baseada na apertura de sucursais noutras comunidades e unha competencia na oferta cultural que enama da obra social.

Hoxe tanto unha como ourtra estan fechando oficinas abertas fai menos de dous anos o que explica unha falla de planificación brutal, un desempeño da actividade financeira ó calor do sector do ladrillo (a donde vai un constructor galego hai vai a caixa de turno a poñer sucursal). Na práctica a cidadanía e incapaz de diferenciar un banco dunha caixa polo que a súa pervivencia ou privatización corre risco de ser un debate hurtado ó conxunto da poboación.

A NOSA PROPOSTA:

IDEA FORZA: A fusión de ambas caixas (algo inevitable dende o minuto 1) ten que facerse en torno a unha lei de caixas que permita crear unha Banca Pública Galega federada nunha Banca Pública Estatal (principio de solidariedade entre todas). Unha banca pública que existiu, que se privatizou e desartellou e que nesta situación financeira serviria de moito para axudar ó conxunto dos traballadores, das pequenas e medianas empresas que se afogan hoxe en dia entre intereses e vencimentos de pólizas de credito. Exiten antecedentes históricos como o Banco Hipotecario, O Banco de Crédito local ou posteriormente a Caixa Postal e Arxentaria.

PROPOSTAS:

- Mantemento das Caixas como entidades públicas e xestionadas por profesionais do sector (caso de Moltó en CCM que tiña un perfil para nada ligado ó sector)
- Que sexan públicas non significan xestionadas ou tuteladas por partidos políticos locais. Os estatutos das caixasa deben ser serios e marcan indefectiblemente as competencias e poderes.
- Vinculadas á creación de emprego, que prioricen o crédito a empresas xeradoras de emprego antes que xeradoras de beneficios ou dividendos accionaríais
- Que señan o centro de gravidade financeiro para a planificación estratéxica da economía. Un novo modelo productivo, alternativo ó que xenerou a crise, non pode facerse sen un sistema financeiro público. O privado, os modelos dos Lehman Brothers, a AIC, a Washinton Mutual xa demostraron coas suas caídas que non son referencias de nada.
- Cunha obra social verdadeiramente cultural e multipolar (basta de obra social de rondallas, zarzuelas e política cultural gerontológico)


... E UN MINUTO DE CAÑA CONTRA PP, PSOE E BNG

O goberno erra de cheo no FROB porque non se poden artellar as mesmas medidas na banca privada (cos seus accionistas e dividendos) que na pública. A oposición di unha cousa nun consello dunha caixa e outra radicalmente diferente noutra comunidade, falla de proposta común e de solucións

A idea dunha caixa galega aillada do resto do sector financeiro español é impresentable. O modelo confederal de caixas e o único que pode armonizar que, por exemplo, unha empresa decida instalarse nunha comunidade ou noutra en base a mellores condicions crediticias, hai que evitar a competencia entre comunidades. Aquí todos xogamos coas mesmas reglas e cunha lei xeral de caixas.

NOS ENGAÑARON

http://www.elmundo.es/mundodinero/2010/04/25/economia/1272202660.html

Nos engañaron

A toda una generación. Nos vendieron que la lucha de varias generaciones anteriores se había quedado soterrada por los cascotes del muro de Berlín. Hasta crearon nuevos gurús como Francis Fukuyama que nos dijo que con el triunfo del capitalismo nos acercábamos al fin de la historia y con el, el fin de los cambios bruscos.

Nos dejamos vencer

Empezamos a hacer del individualismo una fé. Empezamos a competir en la fábrica con el compañero de enfrente. A no prestarnos los apuntes en la facultad. A subir a chivarnos al jefe de un compañero antes de hablar con el delegado sindical. Echamos otra capa de adoquín y asfalto sobre la arena de playa que nuestros padres buscaban en 1968.

Nos convertimos a su credo

Nos dijeron que teníamos que formarnos más para ser productivos y competitivos Hicimos de estupideces como el coaching verdades de fé. Engordamos curriculums con cursos inútiles. Pagamos masters a base de créditos de nuestros padres. Aceptamos ser corredores de fondo permanentes en la carrera por un puesto de trabajo bien remunerado.

Hoy leo asustado el suicidio de una joven inglesa después de perseguir el dorado de un empleo durante 2 años y más de 200 entrevistas. En su misiva de despedida a sus padres decía “Es sólo que no quiero ser yo misma por más tiempo”

Estos hijos de puta que nos han engañado, los que han metido a una generación en el fango de las hipotecas, el trabajo precario y la despersonalización han conseguido sibilinamente, de manera magistral lo peor de todo, lo más mezquino: hacernos pensar en que la culpa es nuestra.

Veo a esta chica sonriendo en la foto de la prensa, y veo a muchos de mis amigos en paro o precarizados que a lo mejor piensan que no encuentran trabajo por su culpa.

Y me invade una angustia terrible.

ANTE O CONCURSO DE ACREEDORES EN ALFAGEME

Enviamos hoxe este comunicado de prensa que, como é habitual, gozará do "silencio preventivo" da prensa local de Vigo

ESQUERDA UNIDA CONSIDERA A SUSPENSIÓN DE PAGOS DE ALFAGEME COMO O CASO PARADIGMÁTICO DE EMPRESA QUE CAE NAS MANS DE ESPECULADORES FINANCIEROS QUE A “DESANGRAN” PARA INTERESES FORA DO ÁMBITO INDUSTRIAL

EU pide que se reforme a lexislación vixente e que se evite que sociedades de inversións ou inmobiliarias encubertas poidan facerse con industrias productivas.


A aceptación por parte do Xulgado do Mercantil de Vigo do concurso de acreedores da conservería BERNADO ALFAGEME pon en evidencia a neglixencia da sociedade inversora que adquiriu fai tres anos unha compañía consolidada no mercado e cunha traxectoria industrial histórica. Para ESQUERDA UNIDA que intereses inmobiliarios, os terrenos da conserveira en Vigo son apetecibles para o sector do ladrillo, poñan en liza a máis de 350 familias fainos defender con máis razón que se teñen que modificar as normativas en canto a compra de sociedades, prohibindo que empresas ou sociedades que non teñan actividade nun sector poidan adquirir empresas do mesmo, evitando con isto a especulación financeira.

ESQUERDA UNIDA pide a Xunta que se responsabilice como avalista do grupo inversor (dos 44 millóns de euros en créditos que solicitaron os propietarios, 30,8 millones foron avalados pola Xunta) na superación do concurso de acreedores e no mantemento dos centros e dos postos de traballo, evitando que sexan os traballadores os que paguen a mala xestión de especuladores capitalistas sen escrúpulos.

Igualmente pide que de executarse o aval bancario, ante o impago dos propietarios, sobre a propia Xunta se artellen fórmulas de continuidade industrial do grupo baixo tutela pública da Consellería de Industria, evitando o peche definitivo dos catro centros

ESQUERDA UNIDA apoia ós traballadores nesta tesitura difícil e porá os seus esforzos e medios en colaborar activamente coa súa loita pola defensa dos nosos sectores industriais e os postos de traballo.

SECRETARIA DE COMUNICACIÓN DE EU VIGO

HAITÍ COMO PESADILLA Y LA RESPONSABILIDAD DOMINICANA

ARTIGO PARA MUNDO OBRERO.


Rubén Pérez Correa*

En 1963 el escritor Graham Greene visitó por primera vez Haití para documentar en campo su novela “Los Comediantes” que pretendía ambuientar en el país caribeño durante la terrible dictadura de Papa Doc Duvalier y sus sanguinarios Tomtom Macoute.

El escritor, horrorizado de lo que vió en el país, remite en esos días una carta al Sunday Telegraph que tituló “República de Pesadilla” en la que asegurada que "Ha habido muchos reinados del terror en la historia de la humanidad. Algunos surgidos de un idealismo que se pervierte, como el de Robespierre, otros dirigidos con fanatismo contra una clase o una raza, y se han apoyado en alguna filosofía perversa; el terror nunca ha sido algo tan desnudo e innoble como aquí... y en el centro, por supuesto, en su traje negro, sus pesados lentes, su lento caminar y su lento hablar, el cruel y absurdo doctor".

Lo absurdo ha seguido guiando los destinos de Haití desde sus jóvenes inicios como república independiente, pero aquí nadie lo sabía. De repente los medios y tertulianos nos tienen que informar de donde está el país (que muchos sitúan aún hoy en África), nos ilustran con su historia de “pesadilla” desde su temprana independencia, y sobre todo, nos muestran un Haití salvajista que no es capaz de asegurarse su supervivencia cuando se desmorona su frágil sistema político, mostrando saqueos y desórdenes en los repartos de ayuda humanitaria rotulada con grandes banderas norteamericanas y con la cara del presidente dominicano Leonel con su mágnifico lema “e pa´lante que vamos”

Pero para desgracia de algunos, (que no se privaban antes del terremoto de airearlo: véase Obispo de Santiago de los Caballeros y su teoría del muro de contención inmigratoria en la frontera de Haití) el país de pesadilla comparte cientos de kilómetros de frontera con la República Dominicana. Los que en la facultad hemos estudiado algo de demografía humana sabemos que cuando países con iguales condiciones económicas comparten fronteras en fenómeno migratorio se diluye, se ordena de forma casi natural y forma parte de la anécdota turística (como los movimientos entre canadienses y norteamericanos) pero cuando el tercer país más pobre del mundo comparte sus únicos límites terrestres con otro más rico la cosa cambia radicalmente. No había valla, policía fronteriza o muro que detuviera la salida desesperada de haitianos antes del terremoto. Ni por supuesto tendrá la administración dominicana una receta mágica ahora que las cosas son radicalmente más difíciles para los haitianos.

Pero me mojo. Aún a riesgo de que Mundo Obrero tenga que polemizar con las cartas de tono patriótico dominicano que puedan llegar de residentes de este país en España. La República dominicana ha de asumir su responsabilidad en el problema actual y pasado de su vecino. Una notable parte de su policía permite y fomenta el tráfico de personas, que tantos réditos económicos da cuando el soborno se hace efectivo (en torno a los 1500 pesos que cobran a los emigrantes haitianos ilegales) y que revierte, cuando se anuncia la captura y expulsión de los mismos, en un rédito político porque muchos ven como la expulsión de “traficantes, delincuentes infantiles y juveniles” como un logro de que el sistema de seguridad nacional y sus cuerpos policiales actúan con contundencia. Lo que hacen es perpetuar el negocio porque esos expulsados volverán a entrar y a pagar de nuevo la “tasa”.

Haití y sus emigrantes sostienen desde años partes importantes de la economía dominicana, sobre todo los sectores azucareros, del cacao, el tabaco y, más recientemente la construcción, donde miles de haitianos trabajan en condiciones de pura explotación. (¿a que nos suena esto a muchos españoles y marroquíes, peruanos, senegaleses...?) para el pujante sector inmobiliario dominicano.

El entramado constitucional dominicano ha creado la figura de “residente en tránsito” que eleva a la categoría de limbo la presencia de más de un millón de haitianos en la R. D. y les priva de servicios sanitarios o educativos más básicos. Es como si a los miles de dominicanos en España les decimos que como están en “transito” y no pueden acceder a un hospital en caso de necesitarlo o un centro educativo para sus hijos nacidos durante ese “tránsito” que por lo que se ve en los barrios humildes de Santiago puede durar hasta varias generaciones.

El gasto sanitario y social que alude el gobierno dominicano de un 33% solo en la comunidad haitiana emigrante. Ya de dudosa realidad es que el otro 67% del gasto realmente este dando cobertura a la propia población dominicana de manera eficiente, como para asegurar que los haitianos ponen en peligro la estabilidad del peculiar estado de bienestar en R.D. La UNICEF ha venido utilizando como referencia de los indicadores del desarrollo infantil esencial la tasa de mortalidad de menores de 5 años (TMM5)[1]. Este método es ilustrativo porque toma en consideración aspectos múltiples como nivel de escolarización, el índice de calorias per cápita, el número de médicos por cada 1000 hab. Además de ponderar el P.I.B. en base a criterios de acumulación de riqueza en segmentos pequeños de población. Bajo esa referencia el mismo informe evidencia en la República Dominicana serias permanencias de déficits en los indicadores TMM5.

La tasa de mortalidad infantil en menores de 5 años coloca a la RD en el puesto 73 de los países con indicadores más elevados, manteniéndose tasas de asistencia escolar infantil por debajo del 80%.[2] Paralelamente a esto, los datos obtenidos de los informes elaborados anualmente por la CEPAL arrojan un saldo preocupante de niveles de pobreza, especialmente en los tramos de edad de mayor riesgo de exclusión social. Más del 55% de la población entre 0 a 12 años y el 49% en edades comprendidas entre 13 y 18 años es pobre.

Es esto responsabilidad de los “ciudadanos en tránsito”?

En cuanto a los niveles de pobreza infantil se constata un problema real de escolarización. El censo elaborado por la OFICINA NACIONAL DE ESTADÍSTICA en 2002 reportó que el 15.7% de los niños y las niñas de 6 a 13 años no asistía a la escuela. Esta situación todavía es más aguda en las edades de 6 a 9 años. En la educación media solamente el 36.8% de los varones y el 51.9% de las niñas de 14 a 17 años asistía a la escuela. De igual modo la tasa de matriculación/asistencia a la escuela que maneja la UNICEF arrojan que el 22% de los alumnos matriculados en enseñanza primaria en la República Dominicana no asiste regularmente a clase[3].

Seguro que para algunos estos siguen siendo responsabilidad de los “ciudadanos en tránsito”.

El racismo institucional que tan bien inyectaron Trujillo y Balaguer, el chivo expiatorio del haitiano para explicar los problemas del país sigue estando muy presente en el día a día dominicano. La expresión más elaborada es identificar Haití como un país pecador que abandonado por la fe se entrega al vudú y al robo. Es incluso habitual oír como se teme la invasión haitiana de nuevo (R.D. estuvo bajo mandato haitiano entre 1822 y 1844 y es el único país latinoamericano que celebra su día de la independencia no de España sino de la ex-colonia francesa).

Las nuevas generaciones de dominicanos tienen que romper esta inercia enfermiza, que un niño de 6 años que limpia botas en la calle sea socialmente identificado con un delincuente no augura un futuro de país muy integrador. Porque primero serán los haitianos pero luego los miles de parados dominicanos que está generando el cierre de las empresas con relaciones textiles preferenciales con EEUU ante el empuje textil asiático.

La clase política dominicana ha de cambiar, es hora de que nuevos agentes ocupen sindicaturas, parlamentos y senados. Posiblemente el futuro de la isla no sea la formulación actual de dos países sin conexión, sino una confederación que comparta muchas cosas, pero esto es un debate a todas luces hoy imposible. Pero alguien tendrá que abordarlo. Porque como dice Sami Naír “vendrán por miles” mientras existan condiciones que empujen a los haitianos a escapar de la república de pesadilla que la historia y 30 minutos de temblor de placas tectónicas han construido.



* Miembro del Comité Federal del PCE y coordinador local de ESQUERDA UNIDA en Vigo

[1] Sobre el TMM5: http://www.unicef.org/spanish/sowc09/docs/SOWC09-Table-10-ESP.pdf
[2] Tabla de Indicadores: http://www.unicef.org/spanish/sowc09/docs/SOWC09-Table-1-ESP.pdf
[3] UNICEF, Estado Mundial de la Infancia, 2009. Nueva York, 2009.

ESQUERDA UNIDA DE VIGO ANTE OS ORZAMENTOS DO CONCELLO PARA O 2010

(borrador)

Rubén Pérez Correa
Coordenador de ESQUERDA UNIDA en Vigo


ASPECTOS XERAIS

Os orzamentos presentados polo grupo de goberno para o concello de Vigo para o 2010 veñen marcados esencialmente por dúas variables que ESQUERDA UNIDA analiza con preocupación:

• Aumento do endebedamento con entidades bancarias e de aforro ate o tope legal marcado no RD 1463/2007
• Dependencia dos recursos do FONDO ESTATAL PARA O EMPREGO E A SOSTENIBILIDADE LOCAL ante a merma de recursos propios e transferencias da Xunta e do Estado.

Estes factores que configuran o núcleo do orzamento do 2010 sirven para que se maquillen uns feitos que son ante as luces dos feitos económicos actuais evidentes: A PÉRDA DE CAPACIDADE ECONÓMICA DO CONCELLO, incapaz de afrontar os inxentes gastos propios e adquiridos nos últimos anos coas ferramentas de financiación que marca a Lei Reguladora de Facendas Locais (impostos directos, indirectos, trasnferencias…).

O primeiro factor a ter en conta é a incapacidade financeira dos concellos dende fai 20 anos, sendo so os xestores de menos do 13% do gasto público total das administración españolas (37% a XUNTA e 50% o goberno central, sendo o 23% de este o da Seguridade Social). E todo nun contexto que obrigou (pola desidia de administración autonómicas e estatais) ós concellos a financiar servicios impropios como incentivos ó comercio, bolsas escolares, etc… e que chegan a supor o 40% do orzamento do concello. ESQUERDA UNIDA PIDE DESCENTRALIZACIÓN ADMINISTRATIVA CARA OS CONCELLOS xa dende a Asemblea da FEDERACIÓN ESPAÑOLA DE MUNICIPIOS E PROVINCIAS de principios dos anos 90.

Polo tanto, ante a crise, MUNICIPALISMO. Suficiencia económica para os concellos, máis cesión de impostos dende Xunta e Goberno Central e conversión dos existentes en impostos proporcionais ós ingresos e as rentas.

ASPECTOS CENTRAIS DO ORZAMENTO 2010 DE VIGO. GASTOS

O Orzamento do Concello de Vigo artellase na propia entidade local e os organismos dependentes dela:
1- Entidade local
2- Instituto Municipal de Deportes
3- Parque das Ciencias (eufemismo para chamar o ZOO)
4- Escola Municipal de Artes e Oficios
5- Xerencia Municipal de Urbanismo

O ORZAMENTO 2010 pretende que se manteña o nivel de gasto en todos os organismos (con algúns notables ingresos de gasto como na xerencia de urbanismo) aillándose dunha realidade económica de crise que xa neste trimestre evidencia unha drástica caída da actividade económica. Xa no 2009 aumentou o presuposto da xerencia de URBANISMO nun 50% argumentando que o novo PXOM obrigaba a máis traballo e contratación. A paralización da actividade constructiva que previña o PXOM amosa que esto é rotundamente innecesario.

O orzamento do Concello de Vigo acenderá en 2010 a 246 millóns de euros, un 7,5% máis que o año anterior. Este é o eixo do discurso do PSOE e o BNG “en tempos de crise aumenta o presuposto”. Para ESQUERDA UNIDA esto é radicalmente falso, o que aumenta e o ENDEBEDAMENTO DO CONCELLO (operacións de crédito de máis de 27 millóns de euros) en actividades de dubidosa utilidade pública como as HUMANIZACIÓNS, actividades pretendidamente sustitutivas da actividade constructora de vivenda libre pero que, ante o aumento do paro no sector da construcción da nosa comarca no 2009 e primeiro trimestre de 2010, amosanse inútiles para crear tecido laboral estable.

Outro aspecto crítico do endebedamento é que se reduce no 2010 as dotacións adicadas a sufragar a débeda anterior (diminúen nun 10.08%) co que cos novos créditos e o menor ritmo de amortización dos vellos a situación de dependencia de Bancos e Caixas do Concello se agrava. Podemos atoparnos cun Concello dirixido dende os despachos do capital financeiro polo que ESQUERDA UNIDA pedirá luz e taquígrafos na concreción no PLAN ECONÓMICO-FINANCEIRO de 2010.

CAPITULO I. PERSOAL

Este capítulo supón a segunda maior partida dos gastos do concello, (62 millóns de euros) pero tendo en conta que este ano a tasa de reposición de prazas nas ofertas de emprego público que marca a lei será de menos do 15% (e dicir de cada 100 funcionarios que se xubilen ou rematen contrato somentes se repoñen 15) e previsible a diminución de persoal. Pero ESQUERDA UNIDA está convencida de que PSOE e BNG pretenderán seguir contratando a DEDO (sereos do casco vello, personal de centros deportivos municipales…) co que a estabilidade no emprego no concello pode verse afectada. Imos denunciar públicamente calqueira proceso de contratación que non sexa público e transparente.

CAPITULO II. GASTOS CORRENTES EN BENS E SERVICIOS

Este capítulo aumenta nun 3,81% chegando os 100 millóns de euros, a maior partida de gasto do concello. Moito de este aumento corresponde a actividades que xestionan concesionarias privadas e que no 2010 se revisa a concesión con incrementos por enriba do IPC. Tendo en conta a modificación do tipo do IVE para o 2010 a suficiencia financeira neste capítulo faise evidente. ESQUERDA UNIDA considera que moitos destos servicios agora privatizados son onerosos polo excesivo marxe de beneficio (moitas veces por enriba da media de beneficios despois de impostos das empresas privadas) das contratas. Polo tanto, un concello como o de Vigo, ten que ir plantexando estudos de viabilidade para o rescate público de concesións que están xerando inxentes beneficios a empresas como CESPA, SERAGUA, etc.. ESTÁ TOTALMENTE DEMOSTRADO QUE UNHA EMPRESA PÚBLICA DE AUGA (COMO EN MADRID O BARCELONA) E SUSTENTABLE E DA BENEFICIOS. Por non falar da externalización do SERVICIO DE AXUDA A DOMICILIO, servicio que aporta inxentes beneficios a empresas privadas a veces con comportamentos economicistas e non sociais nun tema tan delicado como a dependencia. ESQUERDA UNIDA PIDE A RECUPERACIÓN PARA O PÚBLICO DO SERVICIOS PRIVATIZADOS NOS ÚLTIMOS 20 ANOS. Igualmente se o concello creara unha EMPRESA PÚBLICA DE VIAS E OBRAS evitaríase as concesións a empresas privadas en campos como mantemento da rede viaria, eliminación de barreiras arquitectónicas, etc… evitando o pago do servicio a empresas privadas.

CAPITULO IV. TRANFERENCIAS CORRENTES E SUBVENCIÓS

Incremento neste capítulo nun 7,57% ate chegar ós 30 millóns de euros. Este incremento corresponde esencialmente a que o concello, ante a crise económica, vese obrigado a reforzar o gasto IMPROPIO (aquel que correspondería a outra administración pero que asume o concello). Esto implica que Vigo asume axudas escolares e de comedor, axudas sociais, incentivos ó pequeno comercio, etc… e sobre todo contínua proxectos e convenios que, nunha primeira instancia son financiados pola Xunta a través de fondos europeos pero que, o rematar estos, asumen os concellos porque a súa cancelación é impopular. Cousa que previsiblemente pode pasar con programas como IMOS TRABALLAR, MAR DE VIGO, ETC… Incluso a amenaza de denuncia europea do VIGO ZOO pode hipotecar o futuro dos traballadores do centro.

SE O CONCELLO ASUME ESTOS GASTOS TEN QUE DESCENTRALIZARSE O GASTO PÚBLICO CARA ELES ATE ALCANZAR A MEDIA EUROPEA. Tal e como recolle a FEMP no seu informe sobre o estado dos concellos:

“…En cuanto a nuestra situación relativa en Europa, esta investigación refleja con meridiana nitidez la distancia que media entre los Ayuntamientos españoles y los del resto de la Europa de los 15. Baste recordar, como podremos ver a lo largo de la publicación, que en el ejercicio 2002 nuestras Corporaciones Locales gastaron en torno a 1.050 € por habitante, frente a los 2.600 € de gasto medio ponderado por habitante registrado en el conjunto de las instituciones homólogas de la UE15. Y esta diferencia absoluta tiene también su reflejo en la participación del gasto local en el conjunto del gasto público en España, que estaba en torno al 13 % en 2002, igual que 15 años antes, frente a una participación de más del 22 % de media ponderada del conjunto de los países de la UE15.

Una de las diferencias principales que marca la distancia entre nuestro sector local y el de otros países de la UE15 es la contribución media de las demás Administraciones a la financiación local; en 2002 en la UE15 estaba en torno al 44 %, frente a solamente un 35 % en España. La corresponsabilidad fiscal local es, por tanto, en nuestro caso, muy superior a la que se registra en el resto de los países de la UE15: en España los recursos propios municipales superan el 50 % de los ingresos, mientras que en la media europea se quedan en el 35,8%.

A formulación económica deste capítulo para ESQUERDA UNIDA é profundamente demagóxica. Pretende empregar os recursos públicos en políticas netamente asistencialistas: reparto de cheques en vez de construir tecido. ¿Porqué non unha mellor rede de escolas infantis en vez de axudas atomizadas ás familias?, ¿Porqué non unha bonificación ós comercios que xeren emprego estable en vez de axudas xerais a comercios que en ocasións fomentan a precaridade, o acoso laboral e a economía sumerxida?, a xeneralidade do servicio social non é nin progresista nin polo tanto xusto. Unha axuda que recibe en igual cuantía unha familia rica que outra sen recursos e dilapidar o herario público.

De igual maneira ESQUERDA UNIDA so pode calificar de decepcionante o resultado da inversión municipal en emprego no 2009 e que se augura semellante no 2010, pese o incremento ate o 1,8 millóns de euros dos programas para a creación de emprego a realidade é que somentes cun concello actuando (non so presentando na prensa plans e estudos) pódese crear emprego. O concello ten que crear tecido laboral en forma de empresa pública de vivenda, de vías e obras, de mantemento. O público e rendable e optimizable.

CAPITULOS VI INVESTIMENTOS REAIS E VII. TRANSFERENCIAS CORRENTES

O esencial destes capítulo está relacionado con anualidades que a Xunta e Concello teñen que afrontar para a construcción do AUDITORIO DE BEIRAMAR, obra faraónica que ESQUERDA UNIDA ten denunciado polo elevado do seu coste constructivo e que responde a megalomanía da corporación municipal e do arquitecto implicados no seu proxecto. Un proxecto máis acorde coa realidade económica actual permitiría dotar de novos contidos de utilidade pública o auditorio, recursos que agora quedarán soterrados no propio edificio.

O aumento significativo (48%) do gasto vía tranferencias de capital corresponden ós ingresos vía PLAN E. Pasan de 21 a 32 millóns de € pero o seu montante vai para esencialmente a obras de HUMANIZACIÓN. Esto para ESQUERDA UNIDA colisiona incluso contra o propio PLAN DE ESTABILIZACIÓN 2011-2013 presentado polo goberno do PSOE, onde se artella a potenciación da rehabilitación de vivendas e espacios, así como a priorización de políticas de creación de emprego estable (algo inexistente nas obras de humanización contidas no PLAN E). Crear emprego estable e socialmente útil e tarefa fundamental dun concello que si di progresista.

ASPECTOS CENTRAIS DO ORZAMENTO 2010 DE VIGO. INGRESOS

Os orzamentos 2010 evidencian no capítulo dos ingresos que estamos ante unha realidade de crise económica que patentiza o agotamento do modelo de financiación dos concellos no capitalismo español: o sector do ladrillo e a non proporcionalidade dos impostos en base a renda.
Para ESQUERDA UNIDA o fin do modelo de desenvolvemento do que sustancialmente viviron os concellos é xa unha realidade que obriga a novos xeitos de facer política municipal. As prevendas da especulación inmobiliaria xa non poden ser o maná dar arcas municipais. No caso do orzamento vigués é notable o impacto que ten a caída da actividade económica na nosa cidade. Baixan as recaudacións por impostos indirectos como a parte cedida do IVE, o Imposto sobre incremento de valor dos terreos de naturaleza urbán e o ICIO, radiografia de que Vigo perde capacidade industrial, emprego e actividade. Semellante tendencia siguen os impostos directos como o derivado da cesión dunha parte do IRPF, algo evidente cando o desemprego avanza imparable. A caída de impostos indirectos e directos alcanza o 27% no orzamento polo que para ESQUERDA UNIDA faise imperativo abordar unha reforma fiscal no estado pero tamén no concello de Vigo. ESQUERDA UNIDA DE VIGO proporá para constrarrestar esta merma recaudatoria en Vigo unha batería de propostas como:

• IMPOSTO SOBRE BENS INMOBLES: incrementar nun 50% o IBI das máis de 27.000 vivendas valeiras en Vigo.
• IMPOSTO SOBRE VEHICULOS DE TRACCIÓN MECANICA: Incremento da tasa para vehículos todoterreno e de alta cilindrada (máis de 100 cv)
• IMPOSTO SOBRE ACTIVIDADES ECONÓMICAS: O Concello debe loitar porque sexa un imposto tamén proporcional en base os beneficios. Non en ván a supresión en 2003 do IVE as empresas que facturaban por debaixo de 1 millón de euros supuso en Vigo que o Concello deixou de ingresar 10 millóns de euros anuais.
• REFORMA DA LEI DE FACENDAS LOCAIS. O Concello de Vigo debe pedir ó estado e Xunta maior capacidade de xestión do gasto público de acordó co acordado na FEMP e na FGMP. ESQUERDA UNIDA presentará ó pleno unha proposta de moción. Neste sentido empresas como CITROËN teñen que sair fiscalmente dese limbo impositivo que é a ZONA FRANCA e empezar a tributar no concello de xeito real.
• AUMENTO DE TASAS COMO O ICIO. Os inxentes beneficios que tivo e ten o sector inmobiliario na cidade ten que fiscalizar de maior xeito.

Outro aspecto importante do capítulo de INGRESOS deste orzamento é que case non aumentan as transferencias dende a XUNTA ó Concello, a crise está paralizando a descentralización administrativa que sempre pediron os concellos dende a transición democrática. ESQUERDA UNIDA como forza eminentemente municipalista ten que loitar contra esta dinámica de axfisiar ós concellos económicamente. Non se pode suplir a autosuficiencia financeira do Concello de Vigo con regalías en forma de PLAN E. Iso non mellora o futuro incerto dos concellos, so compra vontades e sirve para financiar de xeito encuberto campañas electorais e lealdales. Os pasivos financeiros que pretende aumentar o goberno do PSOE e do BNG significarán por primeira vez en moitos anos elevar o tope de endebedamento municipal que marca o RD 1463/2007.

RESUME DA POSICIÓN DE ESQUERDA UNIDA.

ESQUERDA UNIDA DE VIGO rexeita estos orzamentos 2010 por non contribuir a estabilidade económica do concello, por perpetuar modelos económicos especulativos e non incidir nun sistema impositivo proporcional á renta. EU móstrase especialmente preocupada polo agudizamento da débeda instucional coa banca privada e as caixas de aforros, polo abandono da fiscalidade progresista e por sustentar un modelo de desenvolvemento baseado en medidas inflacionistas como as subvencións independentemente dos recursos do receptor. Rexeita este orzamento porque tampouco existe un modelo de participación cidadá como ORZAMENTO PARTICIPATIVO o PROPOSTA VECINAL que axude a priorizar o gasto social que demande a cidadanía. Porque temos claro, como forza de esquerdas que outro modelo de concellos, democráticos e participativos é posible.

VIGO, 1 DE ABRIL DE 2010