MEDO E NOXO EN BARRERAS

Artigo en PRAZA PÚBLICA:

http://praza.com/opinion/102/medo-e-noxo-en-barreras/

A proposta de plan de vialibidade que os accionistas do estaleiro vigués Hijos de J. Barreras acaban de poñer na mesa ao cadro de persoal e administracións supón o exemplo máis palpable do mal que afecta ao sector naval da comarca dende os anos 90. Un mal que non está en Bruxelas e as súas decisións técnicas sobre os sistemas de financiamento da construción naval, nin en China ou Corea e os seus custos laborais e produtivo, un mal que mesmo non poderemos atopalo no que algúns chaman “conflitividade e sindicalismo radical” do sector.

Ese mal apareceu con forza no sector nos anos 90, concretamente neste estaleiro en 1997, cando un goberno sen escrúpulos privatizou o que quedaba de sector público non militar na SEPI e entregou a inversionistas de diferentes mentalidades, e polo tanto con fins dispares, estaleiros con máis de cen anos e experiencia na construción naval.

Poucos teñen hoxe en día na memoria aquel ano 1997 cando ao calor do anuncio de privatización de Barreras (cifraron naquel entón o prezo do estaleiro en 4,5 millóns de euros) apareceron como lexión inversores de dentro e fóra das gradas do estaleiro. De dentro porque algúns directivos da empresa fixéronse con parte do accionariado, e de fóra porque Albacora, Garcia Costas e outros entraron a coller tallada do reparto. Sinaladamente entre estes últimos colábase unha sociedade unipersoal con sede en Euskadi: Construcciones Navales Odiel, con 100% de capital a nome dunha sociedade luxemburguesa que logo co tempo coñeceremos na cidade que estaba participada por sociedades de inversión con sede nos “panoplias” dos paraísos fiscais: Illas Bahamas e as Virxes. Viña o capital privado, dicía o goberno de entón, que sacaría adiante o sector naval vigués, ferido e curado centos de veces dende os duros tempos da reconversión naval.

Como sempre pasa nos procesos de privatizacións, contratos, recursos e carteira comercial apareceron con suposta relación causa-efecto cando apareceron os inversores privados; cousa que fai inexplicable como os mesmos “agasallos” non poden aparecer cando a xestión a fai unha entidade industrial estatal.

Pero os inversionistas que proviñan do sector sabían (é os que non, o souberon nese momento) que a construción de barcos, aínda que daba uns beneficios enormes, requiría tamén de enormes inversións. Nesa altura, o modelo de Unión Europea consagrado en Maastricht impedía, dentro da súa estratexia neoliberal de eliminar toda presencia pública na economía produtivo, as axudas ao sector polo que Goberno privatizador, inversionistas e o sempre lascivo sector financeiro inventaron un sistema de financiamento encuberto que deron en chamar Tax Lease.

A fórmula era basicamente potenciar as bonificacións fiscais aos armadores contratantes mediante a chamada á inversionistas privados. Este sistema permitía que estaleiros como Barreras no momento de presentar unha oferta tiñan xa aplicado un desconto do 30% do valor da construción en base a ese financiamento. Ese modelo encuberto, de unha o outra forma, funcionaba tamén (entre outros) nun país chamado Holanda que, listo el, denunciou ante a UE o modelo español non porque os holandeses non o tiveran, senón porque o seu era máis velado e o noso máis evidente.

Pero até a denuncia construíanse barcos de xeito regular, moitos deles sen ese método de financiación que é o tax lease, e moitos deles exemplo de vangarda no sector como os sísmicos ou os oceanográficos. E construíanse a pesar dos estaleiros polacos, chinos ou coreanos que, competitivos en prezo, non podían selo coa calidade e especialización técnica dos rematados nas gradas dos estaleiros españois, de Vigo a Sevilla pasando por Xixón ou Sestao.

Os inversionistas do 97 acostumáronse a obter grandes beneficios por barco, viviron nesa tesitura sen problemas, sen analizar os potenciais perigos do sector: a finais de 2009 contabilizábanse en 10.000 barcos ociosos en todo o mundo; e dicir en boas condicións pero sen traballo, empezaron a decaer os pedidos por unha conxuntura económica en desaceleración, seguían existindo problemas de capitalización pero para que recursos propios se temos avais e recursos financeiros?, no entanto e con carga de pedidos en marcha, os traballos nas gradas seguían.

Algúns accionistas incluso empezaron a “ampliar as miras” máis aló dos barcos, outro estaleiro vigués, Vulcano, recibe practicamente regalado do goberno (2,8 millóns de euros) o estaleiro Juliana (nome que tomou Izar Xixón despois da privatización) en teoría para investir e dar pulo á construción naval asturiana, na realidade pura aventura de intento de recualificación de 50.000 metros cadrados de solo industrial con fines “nada claros” relacionados co uso inmobiliario. Moitos naquela altura preguntábanse porque se lle vendeu entón a unha empresa como Vulcano un estaleiro público cando o estaleiro vigués acababa de saír dunha suspensión de pagos. As dúbidas sobre o proceso de compra de Juliana seguro planean sobre a quita da débeda que Pymar recentemente aceptou.

Sen contratar un estaleiro empeza a perder forza aínda que sigan tendo traballo en carteira, facía falla financiamento e en estaleiros como Barreras algún pensou que o dourado do ladrillo podía chegar a engordar á conta de beneficio polo que nalgún momento incluso plantexaron recualificar 22.400 metros de chan industrial para promocións ou mesmo, vendendo á zona franca os terreos para logo ser alugados polo propio estaleiro. Delirante.

A decisión europea de paralizar o Tax Lease foi simplemente máis pascais de presión á caldeira de problemas que fixo saltar polos aires este tenso equilibrio no estaleiro. De pechar o ano 2010 (pechado tardiamente en torno a abril de 2011) argumentando 742.000 euros de beneficio, cando os traballadores volveron de vacacións atopáronse cun buraco de débeda inicial de 56.7 millóns de euros e un concurso de acredores análogo.

Os feitos sucedéronse rapidamente nestes meses, peche indefinidos dos traballadores e traballadoras no estaleiro, xuntanzas con gobernos e xuntas, mobilizacións, angustias e medos na plantilla, plans de viabilidade, apelacións ao tribunal de competencia da UE..., todos expectantes ante o plan de vialibidade que os accionistas, eses que viñeron de dentro e de fóra en 1997, tiñan para o sector.

E chega ese plan e simplemente amosan un que me quiten lo bailao en canto a débeda e que poidan aplicar de libro a nova reforma laboral na xa exigua e precarizada plantilla do estaleiro, botando á rúa (agora que non custa nin un real) a 54 traballadores e unha rebaixa de salarios entre o 80 e o 20% dependendo das categorías. Todo sen contar o que pasará nas subcontratas.

Na película Medo e asco nas Vegas, de Terry Guilliam, os protagonistas atravesan un deserto con destino ás Vegas completamente narcotizados..., neste medo e noxo ao que nos dirixen a Barreras, os narcotizados pretenden seguir coa festa e os delirios, que a súa xestión e rapiña siga inamovible, que asuman os traballadores e o Estado a quita pero que non se mova ninguén porque os que sairán na foto serán os mesmos.

É o momento de pechar esta travesía enfermiza que empezou no 1997 e devolver o estaleiro de onde nunca debeu de saír, do público. O resto é medo para os traballadores e noxo para a cidadanía consciente.

Rubén Pérez

Coordenador Local de EU en Vigo

ESQUERDA UNIDA PRESENTA UNHA PROPOSTA ALTERNATIVA DE ORZAMENTOS PARA O CONCELLO DE VIGO 2012

O coordenador local de EU en Vigo Rubén Pérez presentará públicamente e mediante remisión do texto ao rexistro do Concello a proposta alternativa de EU que prioriza o gasto social e a erradicación do endebedamento do Concello para as obras públicas. EU considera que os tempos que veñen obrigan a eliminar gasto protocolario, proxectos que nestes anos non teñen aportado nada á creación de emprego e mesmo retornar ao desempeño público de servicios que están sendo sistemáticamente externalizados polo Concello.

A proposta de EU, feita en base á proposta da Alcadía, inclúe unha proposta de MODIFICACIÓN ORZAMENTARIA EN CAPÍTULO DE GASTOS co obxectivo final de aforrar en torno a 10 millóns de euros, aínda invertindo máis en emprego e cohesión social, defendendo que no 2012 non se abra ningún crédito bancario con entidades financeiras privadas que provocan un pago de xuros brutal ao Concello de Vigo.

ESQUERDA UNIDA considera preocupante consignar candidades de diñeiro excesivas á proxectos de CREACIÓN DE EMPREGO FÓRA DA OFERTA PÚBLICA DE EMPREGO como prentender facer o BNG e o PSOE xa que ESQUERDA UNIDA entende que efectivamente é positivo que unha parte do orzamento (que EU establece en 3.000.000 millóns de euros) sexa para programas de contratación de personas en risco de exclusión, necesidades especiais de inmersión de emprego, etc... recuperando figuras semellantes ao liquidado GRUMIR e que funciona de xeito positivo en Concellos cercanos como Porriño pero dita contratación debe ser CLARA, TRANSPARENTE E CUNHAS BASES QUE EVITEN A CONTRATACIÓN DIRECTA SEN PUBLICIDADE, CONCURSO DE MERITOS OU EXAME TRANSPARENTE. O resto da contratación ten que ser EXCLUSIVAMENTE DENTRO DA OFERTA PÚBLICA DE EMPREGO con estrictos controis de legalidade, publicidade e igualdade.

EU incorpora tamén na súa proposta na parte de INGRESOS unha política fiscal progresiva na defensa do principio de que: “QUEN MÁIS TEN MÁIS PAGUE”

PODES CONSULTALA EN:

PROPOSTA ORZAMENTARIA ALTERNATIVA DE ESQUERDA UNIDA

PROBLEMÁTICA ESTALEIROS PRIVADOS RIA DE VIGO

APUNTES PARA A INTERVENCIÓN DO GRUPO PARLAMENTARIO DE IU-A ESQUERDA PLURAL NO DEBATE DA PROPOSICIÓN NON DE LEI DO BNG SOBRE O SECTOR NAVAL GALEGO (Congreso dos Deputados 21 de febreiro)

 

Rubén Pérez

Coordenador local de EU en Vigo

Non é rigorosamente certo que o principal problema do sector naval galego privado sexa o TAX LEASE pero si que axuda a profundar a crise dun sector ao que desde as grandes privatizacións dos anos 90 chegaron investidores máis pendentes da conta de dividendos que da creación de emprego estable no sector.

Hai barcos que non se poden financiar mediante tax lease e que tampouco se contratan nos estaleiros galegos por falta de implicación do goberno en darlle futuro ao sector. E fronte ao que vén argumentando o goberno esa implicación non se pode justificar con axudas aos administradores que logo non reverten na carteira de pedidos dos estaleiros e se nas contas de resultados, algo que vivimos de forma bochornosa no estaleiro vigués Barreiras, que tras pechar con beneficios 2010, repartir dividendos entre os accionistas, fai público aos poucos meses un buraco de máis de 80 millóns de euros e entra en concurso de acredores.

Este sistema de financiamento denominado tax-lease que a comisión de competencias europea paralizou e que atopa auditando supuxo estes anos unha alternativa ás antigas axudas estatais ao sector e por tanto un factor indispensable para o desenvolvemento dunha industria da construción e reparación naval puxante e xeradora de emprego. Froito destes sistemas de financiamento na comarca de Vigo púidose xerar máis de 10.000 postos de traballo directos e miles de indirectos que paliaron en parte os fortes incrementos de desemprego noutros sectores como a construción ou o sector servizos.

A chegada de importantes pedidos na segunda metade da década de 2000 significou que o sector realizou un esforzo titánico de especialización laboral, innovación e apertura a novos tipos de buques como sísmicos ou quimiqueros, que esixían de tecnoloxías construtivas máis avanzadas e traballadores máis cualificados. Non esquezamos, como así recolle a proposición que o TAX LEASE vén operando desde entón sen ningún problema nin denuncia da UE.

Dita paralización realízase segundo infórmase ao estado español durante a investigación por parte de institucións europeas tras denuncia de Holanda (que por certo incrementa deste xeito os pedidos aos seus estaleiros en detrimento de os galegos) ao asegurar este país que o sistema incumpre os criterios marcados por competencia. Hai que lembrar que Francia ou Holanda teñen sistemas de financiamento parecidos e que pasaron os filtros do tribunal de competencia europeo

Independentemente dos condicionamentos da devandita paralización o certo é que esta ameaza de forma decisiva a contratación de novos buques nos estaleiros españois e especialmente nos dedicados á construción civil como son os situados na Ría de Vigo. E a ameaza nun momento crítico no que a chegada de novos contratos podería sacar do desemprego aos miles de traballadores que nestes anos foron despedidos dos persoais de estaleiros e auxiliares por falta de carga de traballo. Algúns estaleiros con máis de 100 anos de historia como BARRERAS de Vigo han presentando xa un concurso de acredores ao ter paralizada a futura contratación de pedidos derivada da conxelación do sistema tax-leaxe.

O goberno anterior do PSOE e o actual seguen sen concretar que medidas alternativas ao TAX LEASE van a implementar para dar axuda e soporte de financiamento á construción naval civil pero en todo caso esas axudas deberían ir no camiño da construción dun sector naval público e que as axudas non caian en mans de inversionistas que pouco ou nada teñen que ver co sector naval.

ESQUERDA UNIDA opúxose frontalmente ás privatizacións de estaleiros PÚBLICOS como Vulcano ou Barreiras en cuxo accionariado, por pór un exemplo en 1997 entraron sociedades de investimento enmascaradas como supostas navieras como Odiel con sede fiscal nas Illas Virxes, prometendo investimentos que finalmente nunca chegaron, exemplo de que nestes anos cometeuse unha verdadeira rapina dos beneficios que o sector naval estaba a xerar.

ESQUERDA UNIDA considera correcto o que expón esta proposición non de lei de buscar un sistema de financiamento alternativo ao tax lease que permita construír barcos nos estaleiros da Ría de Vigo pero igualmente urxente é para nós concretar o seguinte:

• Dar impulso aos proxectos de diversificación prometidos, como os centros de reparación e diques flotantes en Ferrol (Navantia) e Vigo (Metalships) cuxos estudos xa están aprobados, e que requiren un financiamento real e urxente.
• Conseguir un control público real das axudas que van ao sector, control que coa desaparición da tutela pública da SEPI foi nestes anos case inexistente. (Non esquezamos que o órgano análogo creado PYMAR é principalmente participado polos estaleiros privados). A propia PYMAR tivo en albas a viabilidade doutro estaleiro centenario, VULCANO, coa negativa a quítaa da débeda do mesmo, condición única para a viabilidade do estaleiro nestes tempos. É significativo que nun sector en crise como o actual os accionistas empezaron unha guerra polo control accionarial o que mostra que hai un interese empresarial no sector mesmo sen carteira de pedidos á vista pero con previsións de axudas públicas en cernes.
• Que esas axudas sexan FINALISTAS, a proxectos concretos evitando que sexan simples operacións de maquillaxe de empresarios do sector preocupados pola rendibilidade accionarial antes que a creación de emprego
• Que se estableza un control fiscal dos acredores dos estaleiros como Barreras ou Vulcano, en ocasións empresas auxiliares participadas por accionistas dos propios estaleiros ás que facturan servizos e horas de traballo.
• Control público dos plans de viabilidade dos estaleiros que se están presentando para avaliar o interese real dos accionistas no futuro e a viabilidade do sector.

Todo iso coa perspectiva de que a desaparición deste sector sería unha catástrofe social para a comarca de Vigo, motor industrial de Galicia, que achega un terzo do PIB galego e que actualmente soporta taxas de desemprego descoñecidas até a data.

ENTREVISTA EN PRAZAPUBLICA.COM

"Os traballadores temos que obrigar os sindicatos a que realicen unha convocatoria unitaria de folga"

Marcos Pérez Pena | @zerovacas

O traballo que Rubén Pérez vén desenvolvendo en Vigo á fronte de Esquerda Unida parece estar dando resultados: nas eleccións municipais de maio EU obtivo case sete mil votos (o 4,53%) e quedou a uns 600 de chegar ao 5% mínimo esixido pola lei para obter representación. Nas eleccións xerais chegou aos doce mil votos na cidade, un 7,2% do total, triplicando os seus resultados de 2008. A empresa na que traballa Rubén Pérez, coordinador local da coalición e candidato municipal, está nun Expediente de Regulación de Emprego, unha boa representación da situación da cidade, con taxas de desemprego crecentes e continuos conflitos laborais.

Vigo ten unha taxa de paro próxima ao 25% e un sector naval sumido nunha profunda crise. Como analizades a situación dende Esquerda Unida?

Toda a comarca de Vigo está nunha situación de emerxencia, dentro de pouco podémonos converter no que foi Ferrol nos anos oitenta. Iso pódelle soar catastrofista a moita xente, pero facendo unha análise polo miúdo, ves que antes había sectores que podían facer de colchón: cando nos oitenta fallaba o naval, moitos traballadores podían pasar aos servizos ou á construción. Agora estamos vivindo unha caída brutal da actividade industrial, que é a base do PIB da comarca, e non hai sectores alternativos. Nin sequera nos anos oitenta ou noventa, nos peores momentos de incremento do desemprego, nunca tivemos en Vigo unhas taxas de paro tan grandes.

"Isto só se amaña coa nacionalización dos estaleiros e a creación dun holding público de construción naval"

Que vai pasar co naval en Vigo?

Non se ve futuro no sector naval, e aínda por riba hai grupos económicos, os propietarios de Barreras, por exemplo, que levaron a empresa á ruína e que seguen tirando de plusvalía e se negan a vender as súas participacións, cando poderían venderllas ao Estado. Nos anos noventa privatizamos Barreras e unha das accionistas era unha sociedade financeira con sede nas Illas Caimán. Iso dáche unha idea de quen veu aquí mercar os estaleiros. A situación é terrible, dos dez mil traballadores que había en activo, agora quedan 1500. Sabiamos que ningún cambio de goberno ía solucionar o problema do sector naval, porque é un problema tan profundo que só se amañaría cunha reforma lexislativa profunda, cun cambio de modelo económico, a nacionalización dos estaleiros e a creación dun holding público de construción naval.

Como valorades as primeiras medidas adoptadas polo goberno do PP, en especial a reforma laboral?

Esta reforma laboral, que nós chamamos contrarreforma, vén afondar na política laboral do goberno socialista e que levou á folga do 29 de setembro. Baséase no abaratamento nos custes do despedimento pensando que iso se traduce na creación de emprego, cando sabemos que neste país, sen regular os beneficios empresariais, iso non vai redundar na creación de novos postos de traballo. Esta reforma afecta moi directamente a un instrumento que tiñamos os traballadores, que era a negociación colectiva, que nos permitía acadar convenios en situacións vantaxosas.

"CC.OO. e UGT van convocar unha folga xeral"

Comézase a falar da convocatoria dunha folga xeral. A CIG xa puxo enriba da mesa unha convocatoria a finais de marzo, e CC.OO. e UGT admiten que hai razóns, pero amósanse máis cautos. Que pensa Esquerda Unida de Vigo?

Nós reclamamos a folga laboral non coma un fin, senón coma un método. A folga xeral é o instrumento que queda contra ese tipo de agresións. Nós sabemos que CC.OO. e UGT van convocar unha folga xeral. Son sindicatos que miden moito os tempos, co obxectivo de mobilizar o maior número posible de traballadores. Pero dado que a política destes anos foi a de non mobilizar, unha folga pode ser un fracaso porque a clase obreira deste país non está preparada para este tipo de conflitividades. En Portugal fanse relativamente poucas folgas xerais, porque o que se prima é a mobilización constante nos centros de traballo, e a folga xeral gáñase con esa mobilización previa. Despois dunha reforma laboral desta magnitude, plantexar inmediatamente unha folga xera é abocala ao fracaso, e neste senso a convocatoria en solitario da CIG é lesiva para os traballadores. O que temos que facer os traballadores é presionar e obrigar a todos os sindicatos a que realicen unha convocatoria unitaria. Quizais o cálculo da CIG teña que ver coa perda de 700 delegados en Galicia nas últimas eleccións sindicais. Hai que evitar que os resultados das eleccións sindicais condicionen as mobilizacións.

A posición de CC.OO. e UGT foi criticada pola súa morneza...

Preocúpame, como afiliado a CC.OO., que o meu sindicato e UGT chegaran a acordos coa Xunta, cando todo o mundo sabe que eses acordos son papel mollado. Ese tipo de políticas desmobilizan a clase obreira. Agora mesmo os traballadores non están tensionados, pero estamos convencidos de que vai haber folga, comezando porque esta reforma mata a negociación colectiva, que foi un instrumento que durante anos lles deu forza aos sindicatos dentro das empresas. Ten que haber un calendario sostido para as mobilizacións e a folga, que se ten que marcar xa. Esa é a estratexia que se vén seguindo en Grecia ou Portugal. Parar os estaleiros é relativamente doado, pero se agora convocamos unha folga xeral sen ter capacidade para parar as pequenas empresas, será un fracaso. A folga ten que saír de cada empresa, non dos piquetes, e iso conséguese cun labor sindical de tensión dos delegados e dos traballadores. A folga convocada o ano pasado en solitario pola CIG foi un fracaso. Nós imos apoiar todas as mobilizacións convocadas por calquera sindicato, pero as folgas en falso son moi difíciles de levantar despois.

"Superamos ao BNG nos barrios obreiros, como Coia, Lavadores ou Teis"

Nas eleccións municipais EU quedou a uns poucos votos de acadar un concelleiro. A que se debeu o éxito e como está sendo o voso traballo fóra da corporación?

Non ter representación municipal limita a túa acción, sobre todo nun concello tan opaco coma o de Vigo, onde para saber algo tan sinxelo coma o que se está negociando nos orzamentos, tes que conseguir os documentos de estraperlo. Dende hai dous anos, cando chegamos á dirección local, asumimos que a estratexia era esta: construír a esquerda dende a base, dende os barrios. Estamos presentes en todos os conflitos, en permanente contacto con todos os colectivos sociais. Este traballo é duro pero gratificante, porque estamos recuperando o traballo que se perdeu nos anos oitenta, coa crise do PCG. E os resultados son moi satisfactorios, porque por exemplo superamos ao BNG nos barrios obreiros, como Coia, Lavadores ou Teis. Nós non temos un discurso interclasista e dirixímonos á clase traballadora.

Estades notando nas afiliacións e en presenza social ese aumento en votos?

Estase notando nun grande incremento nas afiliacións, que nos permite facer o traballo que caracteriza a EU, que é un movemento político-social; agora podemos traballar por áreas sectoriais, en colaboración con todo tipo de colectivos non partidarios, e así faise a política, de forma transversal. Iso foi o que sempre intentou EU, pero non eramos capaces polas sucesivas crises que tivemos, e a propia incapacidade que tiñamos de ocupar ese espazo da esquerda que nos últimos anos estaba monopolizado de forma férrea polo BNG, e agora a xente é moito máis receptiva ao discurso de Esquerda Unida.

"Imos estar atentos a todos os procesos unitarios da esquerda galega"

De que forma estades seguindo os procesos internos que se veñen dando no BNG nos últimos meses, en especial a saída de destacados militantes e cargos, e esta semana do propio Encontro Irmandiño?

Non nos gusta valorar os procesos internos doutros partidos. Creo que é positivo que as forzas políticas de esquerda teñan debates e catarses; tamén as houbo en Esquerda Unida. As experiencias de goberno do BNG non foron as que esperaban os seus votantes e xa hai máis dunha década aquí en Vigo tivemos un goberno do BNG que privatizou moitos servizos municipais. Nós pensamos que o papel definitorio da esquerda é a cuestión social; non se poden defender os intereses de Anfaco, da patronal conserveira, e á vez os da muller que traballa nunha conserveira. A min parecéronme interesantes algunhas reflexións que lles escoitei a algúns militantes do Bloque, que dicían que non había que discutir tanto por postos, senón que o que había que discutir era se o proxecto era o dunha esquerda plural ou se o proxecto era o dun nacionalismo no que podían entrar outras ideoloxías. É un problema que afecta ao BNG, pero que tamén afecta á esquerda social, porque o BNG ten moitos militantes que obviamente tamén traballan no tecido asociativo, e a súa situación actual pode debilitar este tecido asociativo galego. Imos estar atentos a todos os procesos unitarios da esquerda galega, pero dende unha definición clásica do que debe ser a esquerda organizada.

"O Parlamento galego gañaría en pluralidade e representaría mellor a sociedade galega"

Nos vindeiros meses haberá eleccións ao Parlamento galego. Para obter representación Esquerda Unida ten que superar unha barreira do 5% de voto, que así e todo rozou nas últimas eleccións xerais. Como afrontades esta nova convocatoria electoral, aínda no horizonte?

Somos conscientes de que a implantación de EU se concentraba en certos núcleos urbanos, cunha forte presenza obreira, como Ferrol, Vigo, Vilagarcía ou A Coruña, pero que tiñamos unha presenza moi feble noutros espazos, sobre todo no interior de Galicia. Ese é o traballo que estamos levando a cabo agora: chegar aos concellos nos que non conseguíamos ter implantación. O que nos parece lamentable é que un tope electoral que puxo Manuel Fraga, que pasou do 3% ao 5% foi mantido polo Bipartito, a pesar dos requerimentos que lles fixemos para que volvese ao 3%. Pensamos que o Parlamento galego gañaría en pluralidade e representaría mellor a sociedade galega, como sucedía hai anos, cando estaban presentes o PSG-EG ou EU, ou como sucede en Catalunya ou Euskadi, onde hai seis formacións no Parlamento. En Vigo hai sete mil cidadáns que non están representados porque obtivemos o 4,5% e non o 5%. Os nosos recursos económicos son poucos, deberíamos facer campañas electorais de custe cero, como estamos plantexando en Asturias: a xente xa coñece as nosas propostas e deberíamos limitarnos a facer debates públicos abertos. Non podemos competir coa maquinaria electoral dos tres grandes partidos e sobre todo coa forma con que algúns teñen mercados a algún medios de comunicación en Galicia. En Vigo, por exemplo, sufrimos o bloqueo sistemático dun medio de comunicación porque está inflado coas achegas económicas do Concello de Vigo. Pero é certo que afrontamos estas eleccións autonómicas, cando sexan, con máis tranquilidade e posibilidades ca nunca

PAREMOS A REFORMA LABORAL. CAMPAÑA DE ESQUERDA UNIDA