1º corporación municipalEn 1979, tralas primeiras eleccións municipais, centos de concellos do estado español quedaron gobernados por unha parte sustancial da esquerda política despois de un gran acordo entre o PARTIDO COMUNISTA DE ESPAÑA e o PSOE, sumando as dúas forzas o 40,5% dos votos e un total de 15828 concelleiros. Un acordo que constataba en aquel momento a importancia deste “compromiso histórico” para deseñar dende casi o cero un armazón institucional democrático para os entes locais do estado español.
Os concellos saían de 40 anos de corporativismo franquista, de emprego cuasi-paternalista dos recursos, de institucionalización do caciquismo e de vicios propios da falla de democracia política e polo tanto institucional. O novo marco político esixía dos concelleiros saídos da vontade popular moita imaxinación, compromiso e asunción de que realizarían o seu traballo nun contexto de ausencia de recursos e financiación axeitada para os proxectos futuros.
En Vigo PSOE, Partido Comunista e Unidade Galega acordan un goberno repartindo entre estas forzas políticas a responsabilidade de diferentes áreas existentes e outras de nova creación. Foron tempos duros, de crise industrial, de carestía da vida dos vigueses e viguesas, aderezado todo cun golpe de estado, da incipiente reconversión, do todo por facer.... Pero fronte as adversidades, os problemas e as desavenencias políticas para a historia colectiva dos vigueses e viguesas quedará esa profunda capacidade integradora de todos, de chegar a acordos e de constituir unha idea homoxénea de corporación municipal que actuaba baixo un mismo nome CONCELLO (as veces por falla de recorrido normativo do galego AXUNTAMENTO) DE VIGO.
Vinte anos despois o escenario político do noso concello teríase modificado sustancialmente. O PCG coas súas crises a súa merma electoral xa non estaba na corporación e ESQUERDA UNIDA aínda era un proxecto en xerminación; o PSOE abandonara o marxismo tralo intento de Felipe González no XVIII congreso e a puntilla do Congreso Extraordinario posterior dando vía libre ao posibilismo político e aparecía con forza un BNG aínda cun marchamo de esquerdas notable. Reeditáronse entón pactos de esquerda entre o PSOE e o BNG, pactos que voltaron a ser artellados en 2003 e en 2007 con resultados dispares.
Pero xa entón, e queda “per secula” nas hemerotecas e nos propios acordos escritos, os pactos de esquerda xa non enfatizaban os contidos políticos, as necesidades de desenvolvemento do municipalismo progresista; xa empezaba o baile sen orquestra de reparto de concellalías e a independencia e autosuficiencia de cada unha, “para non perder perfíl propio” decía o propio consello nacional do BNG, e polo tanto consideraban que tiñan que dotar concellalías de imaxe corporativa propia. Entón apareceron os logotipos propios, donde figuraba en grande a denominación da concellalía e en pequeño o nome da institución.
A guerra entón empezouse a librar a “tumba aberta”, baile de logotipos, voltar a rotular o parque móbil dos concellos “bipartizados”, as partidas orzamentarias en materia de auto-publicidade (antes casi inexistentes) a medrar paralelamente as pelexas entre socios de gobernos por supostas “intromisións” en áreas-parcerías de cada un.
O estadio superior deste despropósito, o cal tería que ter sido abordado xa estatalmente mediante unha lei parlamentaria de imaxe corporativa institucional que impedira as entidades locais, por decencia e por aforro, empregar outro nome ou simboloxía que non sexa o nome do concello e o seu correspondente logo, chega da man dun as do populismo que erradica o nome de Concello.
Hai despropósitos que non custan cartos ao erario público en tempos nos que as familias da nosa cidade fan malabarismos para chegar a fin de mes. Pero hainos, como este, que sangran as arcas públicas, que vampirizan recursos en forma de coxíns, axendas, bancos, carteis e merchandising inusitado insulta a intelixencia e a decencia política. Recuperar hoxe en día o sentido institucional e a coherencia política daquelas dúas primeiras lexislaturas municipais sería un bo comenzo.
Os concellos saían de 40 anos de corporativismo franquista, de emprego cuasi-paternalista dos recursos, de institucionalización do caciquismo e de vicios propios da falla de democracia política e polo tanto institucional. O novo marco político esixía dos concelleiros saídos da vontade popular moita imaxinación, compromiso e asunción de que realizarían o seu traballo nun contexto de ausencia de recursos e financiación axeitada para os proxectos futuros.
En Vigo PSOE, Partido Comunista e Unidade Galega acordan un goberno repartindo entre estas forzas políticas a responsabilidade de diferentes áreas existentes e outras de nova creación. Foron tempos duros, de crise industrial, de carestía da vida dos vigueses e viguesas, aderezado todo cun golpe de estado, da incipiente reconversión, do todo por facer.... Pero fronte as adversidades, os problemas e as desavenencias políticas para a historia colectiva dos vigueses e viguesas quedará esa profunda capacidade integradora de todos, de chegar a acordos e de constituir unha idea homoxénea de corporación municipal que actuaba baixo un mismo nome CONCELLO (as veces por falla de recorrido normativo do galego AXUNTAMENTO) DE VIGO.
Vinte anos despois o escenario político do noso concello teríase modificado sustancialmente. O PCG coas súas crises a súa merma electoral xa non estaba na corporación e ESQUERDA UNIDA aínda era un proxecto en xerminación; o PSOE abandonara o marxismo tralo intento de Felipe González no XVIII congreso e a puntilla do Congreso Extraordinario posterior dando vía libre ao posibilismo político e aparecía con forza un BNG aínda cun marchamo de esquerdas notable. Reeditáronse entón pactos de esquerda entre o PSOE e o BNG, pactos que voltaron a ser artellados en 2003 e en 2007 con resultados dispares.
Pero xa entón, e queda “per secula” nas hemerotecas e nos propios acordos escritos, os pactos de esquerda xa non enfatizaban os contidos políticos, as necesidades de desenvolvemento do municipalismo progresista; xa empezaba o baile sen orquestra de reparto de concellalías e a independencia e autosuficiencia de cada unha, “para non perder perfíl propio” decía o propio consello nacional do BNG, e polo tanto consideraban que tiñan que dotar concellalías de imaxe corporativa propia. Entón apareceron os logotipos propios, donde figuraba en grande a denominación da concellalía e en pequeño o nome da institución.
A guerra entón empezouse a librar a “tumba aberta”, baile de logotipos, voltar a rotular o parque móbil dos concellos “bipartizados”, as partidas orzamentarias en materia de auto-publicidade (antes casi inexistentes) a medrar paralelamente as pelexas entre socios de gobernos por supostas “intromisións” en áreas-parcerías de cada un.
O estadio superior deste despropósito, o cal tería que ter sido abordado xa estatalmente mediante unha lei parlamentaria de imaxe corporativa institucional que impedira as entidades locais, por decencia e por aforro, empregar outro nome ou simboloxía que non sexa o nome do concello e o seu correspondente logo, chega da man dun as do populismo que erradica o nome de Concello.
Hai despropósitos que non custan cartos ao erario público en tempos nos que as familias da nosa cidade fan malabarismos para chegar a fin de mes. Pero hainos, como este, que sangran as arcas públicas, que vampirizan recursos en forma de coxíns, axendas, bancos, carteis e merchandising inusitado insulta a intelixencia e a decencia política. Recuperar hoxe en día o sentido institucional e a coherencia política daquelas dúas primeiras lexislaturas municipais sería un bo comenzo.
Rubén Pérez
Coordenador local de ESQUERDA UNIDA en VIGO e membro do Comité Federal do PCE
Coordenador local de ESQUERDA UNIDA en VIGO e membro do Comité Federal do PCE
No hay comentarios:
Publicar un comentario