ESQUERDA UNIDA PRESENTARÁ UNHA MOCIÓN AO PLENO DO CONCELLO DE VIGO CONTRA O AXUSTE DO GOBERNO

Á ALCALDÍA DO CONCELLO DE VIGO


Rubén Pérez Correa, coordenador local de Esquerda Unida en Vigo, de conformidade co disposto no Regulamento Orgánico do Concello de Vigo, presenta a seguinte Moción ao obxecto de ser incluída na orde do día do Pleno ordinario e debatida no mesmo coa seguinte,

Exposición de motivos:

O Goberno Central vén de presentar o máis duro axuste económico formulado contra as clases traballadoras dende o final do franquismo, axuste que foi refrendado no Consello de Ministros do 20 de maio. Desmentindo as diversas e contraditorias declaracións ministeriais, o Goberno racha con calquera vacilación e somete a súa política ás esixencias do capitalismo financeiro internacional, que ten representantes obsecuentes na dirección da Comisión Europea, que teima en continuar a conducir a construción europea o abismo cun modelo social neoliberal.

A redución dun 5% dos salarios dos traballadores e traballadoras públicas, a conxelación das pensións agás as non contributivas e mínimas, a eliminación do réxime transitorio para a xubilación parcial, a cancelación do cheque – bebé, a eliminación da retroactividade no cobro das prestacións da Lei da Dependencia, o recorte na axuda ao desenvolvemento por importe de 600 millóns de euros e a redución en 6.000 millóns nos investimentos públicos en infraestruturas, asemade dun recorte adicional en 1.500 millóns a asumir polas administracións autonómicas e municipais supoñen un ataque inxusto e ademáis ineficaz para atallar a crise. Hai que engadir as nubes negras que con esa mesma orientación rondan a anunciada reforma laboral e sobre as pensións.

Son medidas que rompen os Acordos da Función Pública cos sindicatos, que se acadaron en data tan cercana como setembro de 2009. Así como a Lei 33/85 sobre o mantemento da capacidade adquisitiva das pensións e maila Lei 40/07 sobre o réxime de xubilacións. Son medidas que vulneran os acordos parlamentarios sobre a Lei da Dependencia, que sofre un atraso crónico na súa aplicación e un evidente subfinanciamento.

Medidas que semellan unha atolondrada, mais interesada, carreira en pos dunha deflación competitiva, que deixe os causantes da crise sen custo algunho. A estes efectos acordánse medidas inxustas e que van dificultar e profundizar a crise, ao ferir a unha feble demanda agregada, ferindo aos únicos que están a pagar a crise as mulleres e homes das clases traballadoras.

O déficit público explícase – nunha lectura de esquerdas, atenta ao interese xeral das clases traballadoras – polo lado dos reducidos ingresos e non polo do cativo gasto público, que segue a atoparse a anos de distancia e a 7 puntos do PIB en gasto social en relación coa media da UE. A progresiva voadura da fiscalidade das rendas do capital e a redución e perda de progresividade dos tipos impositivos do IRPF, xunto coa supresión do imposto de patrimonio e a mingua do de sucesións supoñen a clave da febleza dos ingresos estatais e, xa que logo, a incapacidade para afrontar o gasto social e produtivo coa intensidade que require o actual intre.

Para Esquerda Unida as actuacións do Goberno Central teñen que reorientarse por completo, xirar 180 graos, para incrementar os ingresos a partires dunha reforma fiscal que equilibre o custo da crise que até o de agora está a ferir a millóns de traballadores e traballadoras, autónomos e pequenos empresarios, cuxa realidade obxectiva os sitúa no campo dos intereses da maioría social traballadora.

Xa que logo, EU presenta, para a súa toma en consideración polo Pleno do concello de Vigo, a seguinte proposta de ACORDOS:

1.- O Pleno do concello insta ao Goberno Central a retirar o Plan de Axuste presentado o día 12 de maio e aprobado no Consello de Ministros do día 20 do corrente.

2.- A Corporación local manifesta a súa oposición a calquera medida de conxelación das pensións do sistema público e insta ao Goberno Central a retirar das medidas de axuste as que conxelan as pensións durante 2011 e modifican as condicións para a xubilación parcial.

3.- O Concello de Vigo insta ao Goberno do Estado a que de maneira inmediata recupere o Imposto de Patrimonio, o que vai permitir un aumento da recadación fiscal duns 2.200 millóns de euros, segundo a recadación prevista no último exercicio no que estivo en vigor ( 2007 ), e que fai innecesario calquera recorte de pensións ou o endurecemento das condicións para o disfrute das mesmas.

4.- A Corporación local se opón a calquera medida que supoña a redución do salario dos empregados e empregadas públicas e/ou a conxelación das súas retribucións e insta de xeito especial ao Goberno a que retire das medidas de axuste ás que poidan afectar a este concepto.

5.- A Corporación local insta ao Goberno a que de forma urxente convoque aos representantes das forzas políticas para acordar un paquete de medidas de reforma fiscal progresiva, na que paguen máis os que máis teñen ou gañen e se incorporen medidas para incrementar a recadación fiscal procedente das institucións financeiras e das operacións especulativas, de maneira que sexa innecesaria calquera medida de recorte salarial ou de axuste de emprego das e dos empregados públicos. Estas medidas deben incorporar un plan rigoroso de loita contra a economía mergullada e o fraude fiscal. Asemade, as Administracións públicas adoptarán medidas eficaces para a racionalización do gasto, na procura da meirande calidade e eficiencia.

6.- O Concello de Vigo tomará cantas medidas sexan precisas para evitar a aplicación aos empregados e empregadas públicas deste concello das medidas de recorte e axuste anunciadas polo Goberno Central.


Vigo, 25 de maio de 2010.



Asdo. Rubén Pérez
Coordenador Local de ESQUERDA UNIDA en Vigo

O MODELO DE FINANCIAMENTO MUNICIPAL NO TEMPO DA CRISE. DA BONANZA A AUSTERIDADE SEN PASAR POLA DESCENTRALIZACIÓN

Rubén Pérez Correa
Coordenador Local de ESQUERDA UNIDA en Vigo

Paseniñamente, case de xeito imperceptible ven de aparecerse na nosa realidade diaria colmada pola omnipresente crise un novo buraco o que temos que atender para evitar a zozobra do noso armazón institucional: a financiación dos concellos. Non é nada novo xa que dende fai máis de 30 anos os concellos do Estado español viñeron reclamando unha solución xusta en materia de financiamento, solución que lonxe de achegarse foise demorando dun modo inexplicable no tempo. Eso sí, ante esta falla de novidade temos unha urxente necesidade de solucións nunha coxuntura de crise económica brutal.

Desde o inicio da democracia no noso país todas as forzas políticas incluíron entre os seus eixes programáticos e compromisos electorais, mellorar o financiamento municipal, e sempre a FEMP suscitou como prioridade resolver o marco competencial e de financiamento dos concellos. Non soamente foron os concellos , os partidos políticos, senón tamén o Congreso e o Senado, cámaras de representación da soberanía popular, quen en reiteradísimas ocasións aprobaron ao longo dos anos numerosas mociones, proposicións etc. instando ao goberno de quenda a que resolvese o problema de financiamento deficitaria dos Concellos do noso país. Mais aínda ,todos os Presidentes de Goberno , nas reunións mantidas cos representantes dos Concellos comprometéronse a abordar sen demora o marco competencial e de financiamento dos concellos.
Durante 30 anos recoñeceuse a xustiza da reivindicación municipal, adoptáronse decisións institucionais que se teñen incumplido dun modo flagrante polos gobernos do PP e do PSOE a nivel estatal.

Lonxe de avanzar en mellora-lo do financiamento ,nestes anos, producíronse decisións e feitos que foron agravando a situación ata límites insostenibles. Os concellos, ante o deixamento doutras administracións, foron asumindo competencias impropias que se están financiando con recursos municipais cando deberían ser financiadas por outras administracións , se a iso unimos un financiamento insuficiente e inxusta, un modelo desigual , confuso e parcial, decisións como a retirada do IAE sen a compensación oportuna por parte do Estado e a crecente demanda social de servizos ,podemos concluír que se chegou a unha situación realmente limite.

Así o entendeu a Asemblea da FEMP ,celebrada o ano pasado, que centrou boa parte do seu debate e resolucións na necesidade de abordar sen mais demora este reto esixindo ao goberno da nación e tamén aos gobernos autonómicos que asumisen as súas responsabilidades e que abordasen xunto aos concellos un novo marco de financiamento local que non podía illarse do debate do financiamento autonómico senón camiñar de forma conxunta e que debia perseguir, desde a corresponsabilidad competencial e financeira , o obxectivo de asumir os retos da cidadanía para o século XXI.

Os concellos , os pobos e as cidades , foron auténtico motor de cambio no noso país nos últimos 30 anos, poden e deben xogar un papel crave para conseguir a igualdade de oportunidades dos cidadáns e para incrementar a cohesión social, poden e deben ser a institución que con maior rapidez e eficacia poden dar resposta ás necesidades dos cidadáns, poden e deben ser espazos de convivencia e integración e son sen ningunha dúbida o primeiro lugar ao que acoden os cidadáns buscando solución aos seus problemas, unhas veces de competencia municipal e a maioría de veces de competencia doutras administracións.

Para cubrir estes obxectivos son imprescindibles máis recursos. Moitos concellos, presos da necesidade de dotar de financiamento estos servicios tiveron entón no desbocado sector da construcción e das súas suculentas licencias unha fonte de financiamento rápida e eficaz que paliaba a deixadez de outras institucións públicas.

Nesta tesitura non é inusual ver aparecer planeamentos urbanísticos como o do PXOM de Vigo, onde se artella a construcción de 120.000 vivendas, e dicir, se duplica o parque total de vivendas no Concello, algo que estaba forra de calqueira previsión demográfica pero que, coas contas da leiteria dalgúns cargos públicos desaprensivos, se traducia a miles de euros en licencias urbanísticas.

Coa desaceleración e posterior caída en picado do sector inmobiliario os concellos teñen visto desaparecer un maná o que estaban acostumados. Nalgúns casos máis do 40% do presuposto baseábase nos impostos e tasas directamente relacionadas coa construcción.

Neste contexto a situación dos concellos e especialmente delicada agora. Das reclamaciones da FEMP, das aprobacións do Congreso e o Senado, dos compromisos das diferentes forzas políticas non se ten obtido nada concreto que mellore a situación dos concellos, que hoxe so se pode calificar de lamentable, monito peor en porcentaxe de asignación de recursos que fai 25 anos. Hoxe a participación dos concellos no gasto publico estatal é inferior ao de fai 25 anos.

Cando o debate atopábase nesta fase vímosnos sorprendidos polas propostas do Ministro de economía de entón o Sr. Solbes, que incluíu entre as propostas para o anteproyecto de orzamentos que presentará o Ministerio de Economía e Facenda unha REBAIXA dos recursos que van destinados aos Concellos para o ano 2009. Era a primeira vez nos anos de democracia que a asignación municipal no marco do Orzamento Xeral Do Estado podería reducirse. Se non fose tan grave parecería un sarcasmo.

Agora asistimos a un novo proceso no que o goberno pretende impedir ó acceso dos concellos ó crédito con entidades financieras como método de financiamento do complexo armazón dun ente local: obras, infraestructuras, dotacións, etc...

Faise esta proposta por parte do goberno no marco dun debate sobre a crise e a suposta necesidade de austeridad nas contas publicas, austeridad por certo que só prevese para a administración municipal que está sufrindo dun modo considerable a redución dos seus recursos como consecuencia da crise económica e o parón da construción.

O endebedamento dos concellos é algo a erradicar, pero non mediante propostas como esta que deixan ós concellos sen alternativa para xestionar gastos propios e impropios e porque unha vez mais se esta pretendendo que a parte mais fráxil da administración siga asumindo grandes retos con escasos recursos.

Todos sabemos que en épocas de crises é imprescindible que existan recursos suficientes para paliar as necesidades das clases populares que son victimas do paro, as hipotecas, o aumento dos prezos en produtos básicos etc. Todos sabemos que eses cidadáns ao primeiro lugar ao que acoden coa súa angustia e as súas necesidades é aos Concellos.

Por iso reducir a achega estatal aos concellos como xa se ten feito ou liquidar o acceso ó crédito dos concellos é sen dúbida reducir o gasto social que podería axudar a que non paguen a crise en solitario, unha vez mais, os de sempre.

GOBERNO DE PATRÓNS

Realmente a pesar de ter visto o filme varias veces non lembraba esa escena, e foi gracias a unha proxección audiovisual no XII Congreso do PCG que recuperei ese momento no que o patrón dirixese ós braceiros na imprescindible NOVECENTO de Bertolucci para pedirlles un SACRIFICIO ante a merma na producción da colleita dese ano.

Un braceiro, colocado no centro da escea, replícalle ó patrón “pero e que cando a colleita é doble non nos pagas máis polo traballo”. O patrón perde nese momento a mesura na súa alocución os seus empregados, acaban de tocarlle no cerne do seu capitalismo.

Non é gratuita a inclusión deste fragmento da xenial obra de Bertolucci no audivisual, porque a pesar dos anos pasados da realización do guión do filme, a pesar de que está ambientando a súa vez na Italia mísera de entreguerras, o concepto de SACRIFICIO que relata está máis vivo que nunca. De novo, o patrón, os patróns e os gobernos que gobernan para eles volven a pedirnos sacrificios para salvar a súa colleita que en vez de trigo e centeo vístese de bonos e beneficios.

Ante a crise do capitalismo, ante a nefasta xestión dos recursos públicos, ante o estoupido de burbullas de todo tipo, pídennos un novo sacrificio. Que sexamos todos os que paguemos o pato, eles mantendo o seu estatus quo inamovilble e nos perdendo dereitos sociais, laborais e a dignidade.

O goberno socialista no estado español actúa exactamente igual que o patrón de Novecento, pretende que o sacrificio salve o seu establishment. Se non fora un goberno de patróns non pediría nada a asalariados que bastante teñen con vivir co medo do desemprego ou funcionarios que ven como o seu poder adquisitivo fíxose trizas no último lustro.

Se non fora, como din nos seus mítines, un goberno de patróns seguro recuperaría o Imposto de Patrimonio que significaría para as arcas do estado uns ingresos de polo menos 2.200 millóns de euros (200 millóns de euros máis que o que representa a conxelación de pensións e o endurecemento das condicións para a pensión parcial).

Loitaría por reducir alo menos 3 puntos de PIB na economía mergullada, o que representaría un aumento da recadación fiscal de 10.000 millóns por ano, é dicir 4.000 millóns máis que a redución e conxelación dos salarios dos empregados públicos.

Pagarían máis os que máis teñen aumentando a tributación do 43 ao 50% no tramo último do IRPF (o que afecta as rendas máis altas) o que permitiría aumentar a recadación fiscal en 2.500 millóns de euros, é dicir 1.250 millóns máis que a eliminación do cheque bebé.

Actuaría sobre as SICAV, evitando a equiparación en tributación de rendas de traballo e de capital, aumentando a tributación das sociedades financeiras e das empresas que cotizan en Bolsa ou que sen cotizar teñen máis de 250 traballadores, ou lanzaría un acoso sobre as taxas sobre transaccións en Bolsa, ou co incremento de recadación do IVE por utilización en consumo de billetes de 500 euros ou reducións da Igrexa católica, Casa Real ou mesmo a retirada de tropas en Afganistán, co que pódese conservar os 6.000 euros do programa de investimentos públicos e mesmo incrementalo substancialmente.

Esto que ten unha lectura fácil e que a unha persona normal parecelle máis elaborado que pedir sacrificios (algo bíblico e moi teolóxico pero con poucas aplicacións no mundo da economía) foiselle presentado fai case un ano por parte de Cayo Lara ó goberno,

.... pero claro, o mellor tiñamos que ter en conta que este é un goberno de patróns e non de braceiros

ESQUERDA UNIDA DE VIGO PIDE QUE TODA A PROPAGANDA INSTITUCIONAL DO CONCELLO SE ROTULE EXCLUSIVAMENTE CO LOGO E LEMA DO CONCELLO DE VIGO

Para o coordenador local de ESQUERDA UNIDA, Rubén Pérez a multiplicidade de logos: alcaldía, tenencia de alcaldía, concellería de cultura, etc... é un despilfarro de recursos nestes tempos de crise ademáis de ser claramente unha utlización partidista da institución local por parte de BNG e PSOE

Rubén Pérez engadíu que esta extratexia de PSOE e BNG de perfilar publicitariamente ás súas concellerias supón un gasto ó contribuínte inútil e que un libro de estilo unificado baixo o único logo histórico do concello (co castelo e a oliveira) e a lenda de CONCELLO DE VIGO basta e sobra para publicitar a actividade pública (non partidista como algúns queren suliñar) do Concello de Vigo.

O coordenador local de EU recordou que o incremento das partidas publicitarias nos últimos anos, sobre todo coa chegada do actual alcalde, non fan máis que incrementarse nunha dinámica enfermiza de autobombo inxustificada.

Un concello como de de Vigo, que no orzamento de este ano vai ver mermadas considerablemente as partidas de ingresos, esencialmente pola caída da actividade económica, non pode seguir tolerando gastos superfluos en base a carteis e paneis publicitarios que en ocasións nin siquera axudan a que a cidadanía coñeza a actividade que anuncian: presuposto da mesma, prazos de execución, orzamento,... e simplemente conteñen logos inventados por concelleiros e alcaldes personalistas.



EU-IU VIGO
Secretaria de comunicación
eu-vigo@esquerdaunida.org

Debate sobre as caixas